عبدالکریم با قراردادی یک میلیون و سیصد هزار دلاری به همراه ۱۴۰ هزار دلار پاداش قهرمانی و یک اردوی رایگان در قطر، از پرسپولیس جدا شد و به الوکره پیوست. این در حالیست که او تنها با ۳۰۰ هزار دلار می‌توانست پرسپولیس را ترک کند!

روز گذشته در گزارشی با عنوان دلیل اصلی جدایی عبدالکریم حسن از پرسپولیس لو رفت در خبرورزشی نوشتیم که چرا تیم‌های قطری تا این اندازه اصرار به بازگرداندن عبدالکریم حسن دارند. خلاصه بگوییم، عبدالکریم حسن که به دلیل جنجال در شبکه‌های اجتماعی و به دستور امیر قطر از کشورش طرد شده بود، پس از شادی پیروزی قطر مقابل ایران در استودیو فوتبال برتر دل مردم قطر را به دست آورد و مورد عفو امیر قطر قرار گرفت. همچنین مسئولان قطری نمی‌خواستند بازیکن شان در لیگی بازی کند که نامش خلیج فارس است. پس با دستور از بالا باشگاه‌های قطری ماموریت گرفتند عبدالکریم حسن را به قطر بازگردانند.

عبدالکریم حسن بند فسخ را فعال نکرد!

نکته جالب در پروسه بازگشت عبدالکریم حسن به قطر، مرام و قدرشناسی بود که او تنها با ۶ ماه حضور در پرسپولیس نسبت به این باشگاه داشت. عبدالکریم حسن که می‌دانست باشگاه‌های کشورش هرطور شده باید او را به قطر بازگردانند و خود نیز علاقه داشت بار دیگر در کشورش بازی کند و به تیم ملی برسد، از بند فسخی که در قراردادش بود گذشت و بند فسخ را فعال نکرد.

قرارداد عبدالکریم با پرسپولیس بند فسخ ۳۰۰ هزار دلاری داشت. اما او به مدیران پرسپولیس اعلام کرد من از بند فسخم استفاده نمی‌کنم و شما در مذاکرات تان برای جدایی من روی عددی که خودتان می‌خواهید توافق کنید. همین کار عبدالکریم حسن باعث شد دست رضا درویش در مذاکرات باز باشد و او با قراردادی که نظیرش را کمتر در فوتبال ایران می‌بینیم، با انتقال این بازیکن به الوکره موافقت کرد.

قیاس قدرشناسی عبدالکریم با برخی بازیکنان ایرانی

رفتار عبدالکریم حسن یک کلاس درس برای برخی بازیکنان ایرانی است. او می‌دانست شرط بخشیده شدنش در قطر، بازگشت به این کشور است، اما به پرسپولیس فرصت داد تا از این اتفاق برای رسیدن به بالاترین نفع مالی استفاده کند. عبدالکریم حسن تنها با نیم فصل حضور در پرسپولیس و ۶ ماه حقوق گرفتن، به باشگاه آسیب مالی نزد. در سوی دیگر می‌بینیم بازیکن ایرانی که سال‌ها در باشگاه توپ زده و ۹۲ درصد حقوقش را هم گرفته، به منافع باشگاه آسیب می‌زند تا به دنبال پول بیشتر برود.

بار‌ها دیده ایم بازیکنان ایرانی برای اینکه به دنبال نفع خود بروند، روی هرچیزی پا می‌گذارند. از فعال کردن بند فسخ گرفته تا ایجاد حواشی برای تیم که مدیر را به مرحله گفتن عبارت "شرش کم" برساند.

برانکو پیش‌تر گفته بود من آب دهانم را به ظرفی که از آن غذا می‌خورم پرت نمی‌کنم! این واقعا تفکری حرفه‌ای است. خداحافظی می‌تواند مثل ماجرای عبدالکریم حسن به شکلی باشد که هم راضی باشند. پرسپولیس راضی، الوکره راضی، عبدالکریم راضی و هوادار هم راضی. می‌تواند هم طوری باشد که دیگر نه بازیکن روی بازگشت داشته باشد و نه هوادار اجازه بازگشت بدهد.

از هر دو سبک در فوتبال ایران زیاد دیده ایم. البته در فوتبال دنیا هم همینطور است و برخی ستاره‌ها هم طوری می‌روند که هوادار را از خود برانند. با این حال رفتار حرفه‌ای و خوب را باید گفت و از مرام و قدرشناسی باید ستایش کرد. عبدالکریم حسن فقط نیم سال در ایران بود، اما خودش را برای همیشه در دل هواداران پرسپولیس جا کرد.