جوان آنلاین:‌انگار ناف ما را با مصرف بسته‌اند! انگار نخ جان‌مان به خرید کردن بند است! هی می‌خریم و تلنبار می‌کنیم، یا یکی دوبار استفاده و نهایتاً روانه آت و آشغال‌ها می‌کنیم. ممکن است بگویید دارندگی است و برازندگی. خب عیب ندارد. گیریم حرف شما درست است. اصلاً بپذیریم که این خرید‌های شما رونق کسب و کار خیلی‌هاست، اما آیا دارندگی و برازندگی در همه زمینه‌ها همیشه حق را به شما می‌دهد؟ مثلاً آیا حق دارید سقف و دیوار پذیرایی منزلتان را سرتاسر با لوستر و چهل‌چراغ‌های لوکسی که خریده‌اید بپوشانید و بعد هم شب‌های تابستان همه را روشن کنید؟ آیا حق دارید وان حمام خانه را در تابستان روزی چند بار پر و خالی کنید؟ آیا حق دارید استخر باغ ویلای خود را دائم پر و خالی کنید، صرفاً به این بهانه که پوست بدنتان آسیب نبیند؟ آیا من و شما این حق را داریم که بدون توجه به نیاز میلیون‌ها هموطن به قطره‌ای آب شرب و شعله‌ای برق در دورافتاده‌ترین و محروم‌ترین مناطق کشور، فقط و فقط به فکر آسایش خود باشیم و بی‌حد و حصر در مصرف آب و برق اسراف کنیم؟ صرفاً هم توجیه‌مان این باشد که پولش را می‌دهیم! و بی‌تردید این عبارت «پولش را می‌دهیم» خودخواهانه‌ترین و غیر منطقی‌ترین حرفی است که ممکن است از زبان یک همشهری و هموطن خارج شود. جالب اینجاست که وقتی آب و برق محله و منزل خودمان به دلیل بالارفتن مصرف عمومی شهر یا منطقه سکونت‌مان برای ساعاتی قطع می‌شود، باز هم با لحنی غیرمنطقی و معترضانه، مسئولان مربوطه را به بی‌عرضگی و نالایقی و بی‌مدیریتی محکوم می‌کنیم. 
بیایید کلاهمان را قاضی کنیم و با خود روراست باشیم. اگر واقعاً می‌خواهیم سهمی در مدیریت عمومی مصرف انرژی داشته باشیم تا خودمان و دیگران همیشه از نعمت آب و برق برخوردار شویم و رنج بی‌آبی و خاموشی را نکشیم، اگر می‌خواهیم در این عرصه مهم، به عبارت عامیانه یک آدم بی‌مصرف نباشیم، بلکه به دردی بخوریم و خودمان و دیگران از رفتار درست ما برخوردار شوند، چه خوب است اگر بتوانیم تا حد امکان کم و معقول مصرف کنیم. حتی اگر به ایده‌آل «کم مصرف بودن» هم نرسیدیم، صرفاً با مصرف بهینه یا همان خوش‌مصرف بودن می‌توانیم دین خود را به دیگران ادا کنیم و یک شهروند خوب و نمونه باشیم.