فرارو- آغوش باز برای خوش آمدگویی، گارد متشکل از سربازان و پرتره‌های عظیم "کیم جونگ اون" رهبر کره شمالی و "ولادیمیر پوتین" همتای روس اش در مرکز پیونگ یانگ در کنار یکدیگر آویزان شده بودند. همه این کار‌ها برای ایجاد نگرانی در ذهن سیاستمداران غربی انجام شده بود. اولین سفر پوتین به پیونگ یانگ از سال ۲۰۰۰ میلادی به این سو فرصتی برای روسیه و کره شمالی بود تا دوستی خود را به رخ بکشند و با اعلام "حمایت کامل" خود از حمله به اوکراین این کار را انجام دادند. سئول، توکیو، واشنگتن و بروکسل خطر بزرگی را در این سخنان احساس کردند. با این وجود، واقعیت آن است که آن دو رهبر احساس می‌کنند به یکدیگر نیاز دارند. پوتین برای ادامه جنگ در اوکراین به شدت به مهمات نیاز دارد و کره شمالی نیازمند پول است. با این وجود، قدرت واقعی در منطقه در پیونگ یانگ نبوده و نیست. پوتین و کیم در هم مرزی با چین با یکدیگر دیدار داشتند. پکن یک منبع حیاتی تجارت و نفوذ برای دو کشور تحت تحریم یعنی کره شمالی و روسیه است. حتی در زمانی که پوتین از "دوستی محکم" خود با کیم استقبال می‌کند باید بداند که این دوستی محدودیت‌هایی دارد و آن محدودیت "شی جین پینگ" رئیس جمهور چین است.

پکن با احتیاط در حال تماشای تحولات است

برخی نشانه‌ها وجود دارند که نشان می‌دهند شی با اتحاد رو به رشد بین دو متحد خود موافق نیست. گزارش‌ها حاکی از آن است که پکن بلافاصله پس از دیدار شی با پوتین در ماه مه گذشته از رئیس جمهور روسیه خواسته بود از پیونگ یانگ بازدید بعمل نیاورد. به نظر می‌رسد که مقام‌های چینی دوست ندارند روسیه و کره شمالی به یکدیگر نزدیک‌تر شوند، زیرا شی در حال حاضر تحت فشار قابل توجهی از سوی ایالات متحده و اروپا برای کاهش حمایت از مسکو و توقف فروش قطعاتی است که به جنگ پوتین در اوکراین دامن می‌زند. شی نمی‌تواند این هشدار را نادیده بگیرد، زیرا همان طور که جهان به بازار چین نیاز دارد پکن نیز در تقلا برای مقابله با کاهش رشد اقتصادی خود می‌باشد و می‌خواهد جایگاه اش به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان را حفظ کند در نتیجه به گردشگران خارجی و سرمایه گذاری نیاز دارد.

در همین راستا پکن امکان سفر بدون نیاز به دریافت ویزا را برای بازدید کنندگان از بخش‌هایی از اروپا و هم چنین از تایلند و استرالیا فراهم ساخته است و پاندا‌های خود را بار دیگر به باغ وحش‌های خارجی می‌فرستند.

تصورات برای رهبر جاه طلب چین مهم هستند کسی که می‌خواهد نقش جهانی بزرگ تری را ایفا کند و ایالات متحده را به چالش بکشد. او مطمئنا نمی‌خواهد با فشار جدیدی از سوی غرب مواجه شود. در عین حال، او هم چنان روابط خود را با مسکو مدیریت می‌کند. علیرغم آن که شی تهاجم روسیه به اوکراین را محکوم نکرده، اما تاکنون در ارائه کمک نظامی قابل توجه به روسیه ناکام مانده است. در دیدار ماه مه پوتین به شکلی پرشور از شی استقبال کرد، اما اظهارات شی محتاطانه بود. چین هم چنین پوشش سیاسی برای تلاش‌های کیم به منظور پیشبرد زرادخانه هسته‌ای خود فراهم کرده و مکررا تحریم‌های آمریکا در سازمان ملل علیه کره شمالی را مسدود کرده است. با این وجود، شی طرفدار کیم جونگ اون شجاع نیست. آزمایش‌های تسلیحاتی پیونگ یانگ به ژاپن و کره جنوبی این امکان را داده است تا تاریخ تلخ خود را کنار بگذارند و یک قرارداد دفاعی با ایالات متحده امضا کنند. هنگامی که تنش‌ها بالا می‌گیرد کشتی‌های جنگی بیش تری در آب‌های اقیانوس آرام ظاهر می‌شوند که باعث ترس شی از احتمال شکل گیری "ناتوی شرق آسیا" می‌شود. نارضایتی پکن ممکن است روسیه را وادار کند که در فروش فناوری بیش‌تر به کره شمالی تجدیدنظر بعمل آورد. معاملات بیش‌تر روسیه و کره شمالی هم چنین باعث نگرانی ایالات متحده می‌شود.

"آندری لانکوف" کارشناس مسائل کره شمالی می‌گوید که تردید دارد که روسیه مقدار زیادی فناوری نظامی در اختیار کره شمالی قرار دهد. او بر این باور است که روسیه در صورت انجام این کار چیز زیادی دریافت نمی‌کنند و احتمالا برای آینده دچار مشکلات بالقوه‌ای خواهد شد. پوتین ممکن است متوجه شود که ارزش ندارد چین که نفت و گاز روسیه را می‌خرد و متحدی حیاتی در جهانی می‌باشد که او را منزوی کرده از دست خود عصبانی سازد.

پیونگ یانگ بیش از پیش به چین نیاز دارد. چین تنها کشور دیگری می‌باشد که کیم از آن بازدید بعمل می‌آورد. یک چهارم تا نیمی از نفت کره شمالی از روسیه می‌آید، اما حداقل ۸۰ درصد تجارت آن کشور با چین است. یکی از تحلیلگران روابط چین و کره شمالی را به عنوان یک چراغ نفتی توصیف کرده که هم چنان می‌سوزد. به طور خلاصه: هر اندازه هم که پوتین و کیم سعی کنند به عنوان متحد ظاهر شوند این رابطه آن دو کشور با چین می‌باشد که عامل کلیدی‌تر و مهم‌تر خواهد بود.

چین بازیگری مهم است و پوتین و کیم نمی‌خواهئند آن کشور را از دست بدهند

علیرغم مبارزه آنان علیه "غرب امپریالیستی" این یک شراکت در زمان جنگ است. ممکن است این همکاری توسعه یابد، اما در حال حاضر به نظر می‌رسد معاملاتی است حتی اگر آنان مشارکت خود را به سطح "اتحاد" ارتقا دهند.

توافق نامه مشارکت استراتژیک جامع بین دو کشور که در دیدار پوتین و کیم اعلام شد، تضمینی برای ادامه تامین مهمات پیونگ یانگ نیست. کیم به تدارکاتی برای خود نیاز دارد، زیرا او یک جبهه برای حفاظت دارد: مرز منطقه غیر نظامی با کره جنوبی.

تحلیلگران هم چنین بر این باورند که روسیه و کره شمالی از سیستم عامل‌های دفاعی و نظامی متفاوتی استفاده می‌کنند سیستم عامل کره شمالی با کیفیت پایین و به طور فزاینده‌ای قدیمی است. نکته مهم‌تر آن که روسیه و کره شمالی روابط خود را برای چندین دهه در اولویت قرار ندادند. زمانی که پوتین با غرب دوست بود دو بار پیونگ یانگ را تحریم کرد و حتی به آمریکا، چین، کره جنوبی و ژاپن پیوست تا کره شمالی را متقاعد کند که از برنامه هسته‌ای خود دست بردارد.

زمانی که کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۸ میلادی در چندین نشست دیپلماتیک شرکت کرد تنها یک بار با ولادیمیر پوتین ملاقات داشت. در آن زمان لبخند‌های گسترده، در آغوش گرفتن و دست دادن‌های کیم با "مون جائه این" رئیس جمهور کره جنوبی را شاهد بودیم و آنان سه بار با یکدیگر دیدار داشتند. او هم چنین سه دیدار با "دونالد ترامپ" رئیس جمهور سابق امریکا داشت و نامه‌هایی را با او رد و بدل کرد. مردی که زمانی او را "دور" می‌نامید ناگهان "خاص" شد. او هم چنین سه نشست با شی اولین رهبر بین المللی که تا به حال ملاقات کرده داشته است. بنابراین، پوتین تازه وارد بازی شده است. پوتین با انتشار یادداشتی در روزنامه دولتی کره شمالی بر منافع مشترک برای "مخالفت قاطعانه" با جاه طلبی‌های غرب برای "ممانعت از استقرار نظم جهانی چند قطبی مبتنی بر احترام متقابل به عدالت" تاکید کرده است. او هم چنین با چاپلوسی از شی یاد کرده و می‌گوید به اندازه یک برادر به او نزدیک است. او از "توسعه اقتصادی و جهش" چین تمجید به عمل آورده که در عمل با کاهش سرعت رشد اقتصادی چین انطباقی ندارد. پوتین حتی گفته که اعضای خانواده اش در حال یادگیری زبان ماندارین هستند.

پوتین مطمئنا جرات نمی‌کند شی را ساعت‌ها منتظر نگه دارد و برخلاف کاری که در مورد پیونگ یانگ انجام داد به خود اجازه نمی‌دهد دیر به پکن برسد. پوتین و کیم بدون چین مجبور به تقلای بیش‌تر خواهند بود.