به گزارش خبرنگار هنرآنلاین، شب گذشته تالار وحدت میزبان ارکستر سمفونیک تهران به رهبری منوچهر صهبائی بود. این آهنگساز، سال گذشته طی حکمی  به عنوان رهبر دائم ارکستر سمفونیک تهران منصوب شد و در اولین اجرای خود در سال جدید قطعاتی از موسیقی های کلاسیک جهان را به اجرا درآورد.

بخش اول این کنسرت قطعه اورتور ایفیژنی در آلیس اثر کریستف ویلیبالد گلوک نواخته شد که اپرایی با فضای غم‌انگیز، تراژدیک و قهرمانی داشت. بعد از آن قطعه کنسرتو برای پیانو و ارکستر نمره ۵ در فامینور ساخته یوهان سباستین باخ به اجرا درآمد که همان فضای قبلی را تکرار می کرد. در این قطعه هم سیاوش دمیریان به عنوان سولیست پیانو را همراهی می کرد.

بعد از تایم استراحت در بخش دوم، تالار وحدت شاهد اجرایی از  قطعاتی بود که برای شنوندگانش فضایی نوستالژیک را ایجاد می کرد.

منوچهر صهبائی قبل از اجرا در مصاحبه در توصیف قطعه دوم اجرای خود چنین گفت: سمفونی شماره ۹ (از دنیای نو) اثر آنتونین دورژاک نیز که برای بخش دوم اجرا انتخاب شده است، اثری بسیار ارزنده و معروف است. می‌توانم بگویم از بهترین قطعاتی است که برای ارکستر سمفونیک‌ها نوشته شده است. بخش دوم این قطعه بسیار نوستالژیک است.

اجرای منوچهر صهبائی در تالار وحدت از جمله اتفاقات خوب عرصه موسیقی در آخرین روزهای بهار سال ۱۴۰۳ محسوب می‌شود که با استقبال خوب مخاطبان همراه شد، اجرایی که با فروش خوبش در گیشه آن را قابل پیش بینی کرده بود.

نکته جالب اجرای دیشب، تشویق‌های ممتد تماشاگران بین اجرای قطعات بود. صهبایی در پایان کار خود قطعاتی را خارج از سرلیستی که تدارک دیده بود به اجرا گذاشت و تماشاگران با هر قطعه انرژی‌شان چند برابر می شد. صهبایی در این قسمت از اجرایش دفتر نت‌های خود را بست و بدون پارتیتور به رهبری قطعات پرداخت.

از نکات دیگر اجرای صهبائی حرکات دست او بود. وی در رهبری‌اش به کمترین حرکات دست و بدن مشهور است اما در بخشی از اجرای شب گذشته، گاهی بی‌‌اختیار، بدن خود را همراه حرکت دستانش به مدد می‌گرفت تا بهترین هدایت را داشته باشد.

اما اگر بخواهیم از قطعات اجرا شده  ارکستر سمفونیک تهران در شب گذشته  بگوییم، باید گفت در بخش ابتدایی این اجرا بخش مهمی از روند ملودی توسط پیانو روایت شد و نوازندگان به خصوص  سیاوش دمیریان به عنوان سولیست پیانو کار بی نقصی را به اجرا گذاشت. در بخش دوم نوازدگان بادی هم به جمع اضافه شدند و ملودی‌ها توسط بادی، چوبی‌ها روایت شدند ، به خصوص در سمفونی شماره ۹ با عنوان «دنیای نو» ساخته آنتونین دورژاک که نقش ساز بادی بسیار پررنگ‌تر به نظر می‌رسید و ضرب آهنگ تشویش حضار هم نشان داد که این قطعه را بیش از بقیه دوست داشتند.

منوچهر صهبایی در یک چیدمان هوشمندانه توانست تا لحظه آخر توجه و همراهی مخاطبان در سالن را به همراه داشته باشد. قطعاتی که با فضای غم‌انگیز، تراژدیک و قهرمانی شروع شد و در بخش دوم با سمفونی شماره ۹ حسی از شادمانی و نشاط را ایجاد کرد.

سمفونی شماره ۹ چهار موومان داشت: آداجیو- الگرو مولتو ، لارگو، اسکرتسو، الگرو موومان اول سمفونی دنیای نو، دارای مقدمه و زمینه موسیقایی تم کوتاهی است، با لحنی رمانتیک که در سرتاسر سمفونی با رنگ‌آمیزی و ارکستراسیون گوناگون تکرار می‌شود. موومان دوم با نوایی ملایم و شاعرانه به‌تدریج به ملودی دیگری می‌پیوندد، موومان سوم، یک اسکرتسوی سرشار از شادی و سرور است، آهنگی بر گرفته از سرزمین مادریِ آهنگ‌ساز که بیانگر رقص و پایکوبی روستایی است. موومان چهارم نیز یک فینال پرقدرت است که سمفونی را در اوج شادمانی و خروش به پایان رساند.

خبرنگار: هانیه شجاعی زند