جوان آنلاین: صفحه توییتری «اندیشه آینده» در رشته توییتی نوشت: هیپ‌هاپ مربوط می‌شود به اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی که از سوی سیاه‌پوستان محله «برانکس» واقع در شهر نیویورک ابداع شد. دلیل اصلی به‌وجودآمدن فرهنگ هیپ‌هاپ در جامعه سیاه‌پوستان امریکا که آفریقایی‌تبارانی بودند که در گذشته برای بردگی به قاره امریکا آورده شده بودند، بیشتر به‌خاطر ظلم و خشونت و مسائل تبعیض نژادی بود که از طرف دولت امریکا در آن زمان بر آنان رواج داشت... هیپ‌هاپ را نوعی سبک موسیقی هم معرفی می‌کنند و به آن موسیقی رپ گفته می‌شود. به نوشته راجر کیمی‌ین: طی دهه ۱۹۸۰ جوانان سیاه‌پوست شهری رپ را به‌وجود آوردند. این موسیقی ابتدا نوعی گفتار ریتمیک تکیه‌دار بود که یک صفحه‌چی (دی جی) آن را با دو گرامافون، برای ساختن کلاژی از کوبش‌ها و جلوه‌های موسیقایی، همراهی می‌کردند. رپ ابتدا در محله‌های سیاه‌پوست‌نشین شهر‌های شرق امریکا با ترانه‌هایی مانند Rappers delight از گروه «شوگرهیل گنگ» و سپس وسیله‌ای برای بیان خشم و سرخوردگی جوانان شهری شد. با بررسی شناختی کلی‌تر از موسیقی هیپ‌هاپ، ارائه تحلیلی بهتر از گفتمان اعتراض در این موسیقی، فراهم می‌شود. «کی آر اس وان» می‌نویسد: نخست هیپ‌هاپ به‌عنوان هنری در چهار صورت در دسترس بود: بی‌بویینگ (بِرِک دنس)، ام‌سی (رپ)، هنر آئروسل (گرافیتی) و دی جی. این‌ها به چهار هسته اصلی هیپ‌هاپ معروف‌اند. گذشته از این چهار تا، این چهار هسته عناصر خاص و یکتایی را در بر می‌گیرند مانند نوع لباس‌ها، طرز صحبت‌کردن و تکنیک‌های بازرگانی که مجموعه‌ای به‌هم‌پیوسته از دانش کلی است. 
باید در نظر گرفت که هیپ‌هاپ یک خرده فرهنگ است که موسیقی رپ یکی از عناصر این خرده فرهنگ محسوب می‌شود که همان اجرای کلمات ریتمیک است.