به گزارش قدس آنلاین، حمله، حمله، حمله. این راهبرد مدعیان تسخیر اروپاست. ریزنده‌های آتش و پدافندهای هوایی و زمینی که در طرفه‌العینی سیم خاردارها را دریبل کرده و آشیانه‌ها را مشتعل می‌کنند.

این‌گونه است که مانشافت در خانه دوباره زاده می‌شود، لاروخا عقربه‌ها را شکسته و به زمین و زمان دهن‌کجی می‌کند و بچه‌های آلپ به مصلوب کردن حریفان تا بن دندان مسلح مشغول‌اند.

از کنار راین تا کنار کارون، اروند و خزر راه زیادی است، اگر به این بیندیشیم که اینجا در فوتبالِ گل و بلبل ایران، پیکان‌های زهردار سیه‌پوش به سوگ نشسته و گریان پشت دیوارهای کوتاه و بلند خمیازه می‌کشند. توپچی‌هایی که نام‌های پرطمطراقشان برای اضافه کردن صفرهایِ قراردادهای صوری و زوری کافی است. برگ‌های برنده همواره بازنده که غریو ادعایشان گوش فلک را کر می‌کند، اما در روز مبادا چنان در کار گلزنی عاجز می‌مانند که به خرافه و لابه متوسل شده و بی تحرکی خویش را به بی‌تحرکی اقبال الصاق می‌کنند!

آری ما این‌گونه‌ایم. شادی را در میانه مرتع سبز قربانی و شریان‌های حیات را قطع می‌کنیم، دروازه‌های خالی را بی‌گل می‌گذاریم و سوهان و سمباده بر روان سکوها می‌کشیم. این در حالی است که فوتبال مدرن دیگر با بازی بسته و فوروارد خسته و شکسته نسبتی ندارد و تمام‌کننده‌ها از «کارواخال» و «موراتا»  تا«بلینگام» و «ندیم بایرامی» در آوردگاه اروپا از هر مجالی برای شلیک تیرهای خلاص بهره گرفته و یک تنه به تمامت فرداها و تمامت آرزوها چنگ می‌اندازند.

کاش در این اثنا مربیان و مهاجمان فوتبال ما با غور در کلاس‌های درسِ جامِ جذاب، راه و رسم رهنمون شدن به سنگرها و به لرزه درآوردن تورها را بیش از پیش بیاموزند و به این برداشت ساده دست یابند که دیگر با اتکا به «کاتناچیو»ی خاصِ آتزوری و فوتبال بتنی نمی‌توان بوی سدر و کافور را به مشام رقیبان رساند و با ضد فوتبال و نمایش تأخیری به تک مضراب‌ها دخیل بست. . کاش مربیان متبختر در این حوالی، تاکتیک‌های زنگاربسته را یک‌بار برای همیشه کنار بگذارند و راه و رسم شهرآشوبی را از امثال یولیان ناگلزنانی فرمانده برنای موبورها و لوئیس دلافوئنته رهبر کهنسال ماتادورها یاد بگیرند تا با کلید خوردن دوباره لیگ در حسرت پاگشایی مردانی که راه و چاه را گم می‌کنند نمانیم و به خاطر یک شاخه گل، شبگردِ شب بیدار فوتبال بومی لقب نگیریم.

کاش این جام ملتهب در زنگ آخر خود کوله‌باری پُر از خالی را دستِ رهبران دست‌آموزِ این کهن بوم و بر ندهد و سکانداران فوتبال ما رؤیاهای پگاه خود را با کابوس‌های شبانگاه تاخت نزنند. همین و تمام!

*امیدمافی