زمانی بود که شستن مو و خیس بودن آن می‌توانست بهانه‌ای قابل قبول برای پرهیز از بیرون رفتن باشد. البته شستشوی مو چندان زمانبر نبود، بلکه خشک کردن آن مساله اصلی محسوب می‌شد.
تاریخچه‌ای کوتاه از سشوار
به گزارش عصرایران، فرانسوی‌ها اولین کسانی بودند که راه حلی برای این مساله ارائه کردند. در سال ۱۸۸۸، آرایشگر آلکساندر گودفروی برای خشک کردن مو، پوشاندن سر مرطوب با یک سرپوش که توسط لوله‌ای به خروجی هوای گرم اجاق متصل شده بود را پیشنهاد داد.
این گزینه‌ای قابل حمل نبود، اما به خشک کردن مو کمک می‌کرد، اگرچه به دریچه‌ای نیاز داشت که بخار از آن خارج شود، زیرا در غیر این صورت سر کاربر به آرامی می‌پخت. این دستگاه‌ها به انرژی چشمگیری نیاز داشتند و آنچنان که باید کارآمد نبودند.
اما این گامی بزرگ رو به جلو نسبت به موارد پیشین برای خشک کردن مو بود. اختراع آقای گودفروی جریان‌هایی از تغییر را در سراسر جهان به راه انداخت و سشوار‌های الکتریکی و دستی که دارای یک المنت گرمایشی و یک فن بودند تا دهه ۱۹۲۰ معرفی شدند.
این سشوار‌های اولیه از جنس فلز و محصولاتی سنگین بودند. همچنین اتصالات الکتریکی آن‌ها از ایمنی لازم برخوردار نبود و استفاده در حمام موجب مرگ تعدادی شد.
اما توانایی خشک کردن مو‌ها در خانه، الهام بخش معرفی مدل‌های جدید و ساده تری از سشوار شد.
در دهه ۱۹۵۰، به لطف استفاده از قطعات پلاستیکی، سشوار‌ها به دستگاه‌هایی سبک‌تر و کاربرپسندتر تبدیل شدند. با تمرکز بر کارایی، آن‌ها وزن کمتری داشته و سریع‌تر مو را خشک می‌کردند.
اواخر دهه ۱۹۶۰، با معرفی سشوار‌های کوچک‌تر و ارزان تری همراه بود که حتی در یک کیف دستی نیز قابل حمل بودند. آن‌ها به موتور‌های الکتریکی بهتری با قدرت و کارایی بیشتر مجهز بودند. موتور در داخل بدنه سشوار قرار داشت که آن را کاربرپسندتر و قابل حمل‌تر می‌کرد.
در دوران مدرن، طراحی سشوار‌ها از ایمنی بیشتری برخوردار شده و موتور‌های قدرتمندتری نیز در آن‌ها به کار گرفته می‌شوند. آن‌ها با افزایش ایمنی و راحتی در استفاده، به طور قابل توجهی سریع‌تر از مدل‌های پیشین مو را خشک می‌کنند.
امروزه، سشوار‌ها در اندازه‌هایی جمع و جور عملکردی سریع و کارآمد را ارائه کرده و البته کمتر کشنده هستند.
