اما به جای یک بُرد خارج از کنترل، این حزب ده‌ها کرسی را از دست داد. اکنون برای ماندن در قدرت خود را تحت‌الحمایه شرکای ائتلافی‌اش -از جمله یک سیاستمدار بدنام به‌دلیل چرخش‌های دائمی‌اش- می‌بیند. این یک دگرگونی تند و تیز یک دهه پس از دوران تحول‌ساز مؤید است. با مشخص شدن نتایج، بازارهای سهام این کشور افت کردند. احزاب اپوزیسیون -که به تازگی در آنچه تلاش برای نجات دموکراسی کشور خوانده بودند، متحد شده بودند- خوشحال شدند و هند (درحالی‌که دسترسی محکم مودی به قدرت را تمدید می‌کرد) متوجه شد که با وجود رقابت مودی به صورت کرسی به کرسی و نبرد برای ماندنش محدودیت‌هایی برای قدرت سیاسی او وجود دارد. مودی در بیانیه‌ای در ایکس نظر مثبت‌تری داشت و اعلام کرد که ائتلاف او برای سومین دوره رهبری پیروز شده است.

او گفت: «این یک شاهکار تاریخی در تاریخ هند است.» برای مودی، خوانش سخاوتمندانه از نتیجه می‌تواند این باشد که حزبش تنها با فشار شخصی او می‌تواند بر عدم محبوبیت خود در سطح محلی غلبه کند. اینکه مودی چه واکنشی نشان خواهد داد، مشخص نیست: آیا او تلاش خود را برای دور زدن هرگونه چالشی در برابر قدرت خود سخت‌تر خواهد کرد یا با حکم رای‌دهندگان و نیازش به همکاری با شرکای ائتلافی که با ایدئولوژی هندو-ناسیونالیستی او اشتراک ندارند، مجازات خواهد شد.«آراتی جراث» تحلیلگر سیاسی مستقر در دهلی‌نو می‌گوید: «مودی به‌عنوان یک چهره توافقی شناخته نمی‌شود. با این حال، او بسیار عمل‌گرا است.

او باید رویکرد تندرو هندو-ناسیونالیستی خود را نسبت به مسائل تعدیل کند. شاید بتوانیم به اعتدال بیشتری از او امیدوار باشیم.» با این حال، کمتر کسی شک دارد که مودی تلاش خواهد کرد تا رد یا تاثیر قابل توجه خود را در این کشور طی پنج سال آینده عمیق‌تر کند. تحت نظارت او، هند، پرجمعیت‌ترین کشور جهان، از شهرت تازه‌ای در صحنه جهانی برخوردار شده است، زیرساخت‌های خود را برای نیازهای ۱.۴میلیارد نفری خود بازسازی کرده و با حس جاه‌طلبی جدید آغشته شده است؛ زیرا تلاش می‌کند میراث گذشته طولانی استعماری آن را از بین ببرد.در عین حال، مودی تلاش کرده تا یک کشور بسیار متنوع را که توسط یک سیستم سکولار دموکراتیک در کنار هم قرار گرفته است، به یک دولت آشکارا هندو [اولین دولت هندو] تبدیل کند و اقلیت بزرگ مسلمان کشور را به حاشیه راند.

منتقدان مودی می‌گویند چرخش کاملا اقتدارگرایانه او -با سرکوب مخالفان که فضای سردی از خودسانسوری ایجاد کرده است- دموکراسی پر سر و صدا، هند را به یک دولت تک‌حزبی نزدیک‌تر کرده و رشد اقتصادی کشور، در عین حال که سریع است، اما عمدتا آنهایی را که در رأس قرار دارند، غنی کرده است. مودی از یک پیشینه محقر به‌عنوان پسر یک فروشنده چای برخاست و با ایجاد کیش شخصیت، هزینه‌های کلان برای زیرساخت‌ها و رفاه و تغییر مسیر نهادهای دموکراتیک هند به نفع خود، به قدرتمندترین و محبوب‌ترین رهبر هند در دهه‌های اخیر تبدیل شد.

هدف نهایی این بود که جایگاه او را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نخست‌وزیران در ۷۵سال جمهوری هند تثبیت و حزب متبوع وی را به تنها نیروی حاکم ملی و قابل قبول کشور تبدیل کند. اما نتایج روز سه‌شنبه حاکی از یک چرخش شدید به نفع حزب مخالف اصلی هند یعنی «کنگره ملی هند» بود که از نظر بسیاری، پس از شکست‌های بزرگ در دو انتخابات قبلی، به‌طور جبران‌ناپذیری ضعیف شده بود. «کنگره»ای که زمانی مسلط بود و مدت‌ها در مرکز سیاسی هند قرار داشت، سال‌ها برای یافتن یک جهت و ارائه یک جایگزین ایدئولوژیک برای «بهاراتیا جاناتا» تلاش کرد. اما این حزب و شرکای ائتلافش در این انتخابات با حمله به دولت مودی بر سر مسائلی مانند بیکاری، عدالت اجتماعی و روابط نخست‌وزیر با میلیاردرهای هند، با اقبال مواجه شد.

سال گذشته، هنگامی که راهول گاندی، چهره عمومی حزب کنگره، تلاش کرد با رهبری و هدایت راهپیمایی‌های طولانی در سراسر هند، جایگاه خود را تقویت کند، «بهاراتیا جاناتا» او را در یک پرونده قضایی گرفتار کرد که منجر به اخراج او از پارلمان شد. راهول سپس توسط دیوان عالی هند به صندلی خود بازگردانده شد و بنا داشت در این انتخابات برنده شود. گاندی، ۵۳ساله درحالی‌که به‌صورت زودهنگام بازگشت، گفت که مبارزه فقط علیه بهاراتیا جاناتا نیست. به گفته وی، این حضور علیه همه نهادهای دولتی بود که در کنار مودی در تلاش برای مهار مخالفان از طریق دستگیری و سایر اقدامات تنبیهی بودند. راهول گفت: «این حضور در راستای حفظ قانون اساسی بود.» نظرسنجی‌هایی که روز شنبه منتشر شد، نشان داد که حزب مودی به سمت یک پیروزی آسان پیش می‌رود. اما در جریان مبارزات انتخاباتی نشانه‌هایی مبنی بر نگرانی مودی درباره نتیجه انتخابات وجود داشت.