به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، مکزیک در سال ۲۰۲۲ قانون ایمنی تردد و جاده را تصویب کرد که اکثر توصیه‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO) را برای ترویج استفاده از کلاه و کمربند ایمنی، صندلی‌های کودک و جلوگیری از سرعت غیرمجاز و استفاده از الکل در بر می‌گیرد. اکنون با این دستور جدید قانون اساسی، شهرهای این کشور باید خیابان‌های خود را برای اولویت دادن به شیوه‌های حمل‌ونقل عمومی و ایمنی عابران پیاده و دوچرخه‌سواران بازطراحی کند. تحقیقات مؤسسه منابع جهان (WRI) نشان می‌دهد که تغییرات ساده همچون کاهش محدودیت‌های سرعت وسایل نقلیه، گسترش پیاده‌روها، افزودن خطوط عابرپیاده به خیابان‌ها و گسترش فضای سبز در امتداد پیاده‌روها می‌تواند تفاوت عظیمی در محافظت از عابران پیاده به‌ویژه زنان، کودکان و کاربران آسیب‌پذیر در مکزیک و فراتر از آن ایجاد کند.
جالیسکو در حال هموار کردن راه است
طراحی خیابان‌های شهرهای مکزیک مانند اکثر مناطق شهری در سراسر جهان ترافیک وسایل نقلیه موتوری را در اولویت قرار داده و اغلب ایمنی و دسترسی عابران پیاده را نادیده گرفته است. این اولویت‌بندی زیرساخت‌های پیاده‌روی را که نه‌تنها به عنوان یک روش پایدار سفر، بلکه برای دسترسی به سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی نیز حیاتی است، به حاشیه رانده است. در مکزیکوسیتی، پایتخت مکزیک، پیاده‌روی ۴۷ درصد از سفرهای شهری را تشکیل می‌دهد، اما تنها ۱۰ درصد از هزینه‌های حمل‌ونقل به زیرساخت‌های پیاده‌روی اختصاص دارد.
ایالت غربی جالیسکو در امتداد سواحل اقیانوس آرام مکزیک، یکی از اولین ایالت‌های این کشور است که در یک برنامه‌ریزی تحول‌گرایانه سرمایه‌گذاری کرده است تا خیابان‌هایی با اولویت دسترسی ایمن برای عابران پیاده و ادغام با حمل‌ونقل عمومی، به‌ویژه در نزدیکی مدارس، بیمارستان‌ها، پارک‌ها و بازارهای عمومی را طراحی و پیاده‌سازی کند.
این ایالت در حال برنامه‌ریزی پروژه‌هایی است که شامل یک سیستم نشانگر برای ارزیابی ایمنی ایستگاه‌های حمل‌ونقل سریع اتوبوس و اطمینان از این می‌شود که زیرساخت‌های اطراف از دسترسی با کیفیت بالا برای عابران پیاده پشتیبانی می‌کند، از جمله نصب روشنایی ایمن، سیگنال‌های عبور عابر پیاده و مناطق حائل سبز. علاوه بر این در نظر دارد اقدامات فنی برای طراحی و بازطراحی فضاهای عمومی نزدیک مدارس را ارتقا دهد زیرا این مناطق نیاز بیشتری به اقدامات آرام‌کننده ترافیک دارند مانند پیاده‌روهای وسیع‌تر برای کودکانی که در حال پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری به سمت مدرسه هستند، گذرگاه‌های عابر پیاده مرتفع که مثل سرعت‌گیر عمل می‌کنند و حائل‌های سبز برای جلوگیری از عبور افراد از جاده در مکان‌های ناامن. اقدامات متنوعی برای ایمن‌تر و پایدارتر کردن خیابان‌ها وجود دارد که در ادامه به بعضی از آنها اشاره می‌شود.
طراحی مجدد خیابان‌های موجود
برای ایمن‌تر کردن خیابان‌ها، برنامه‌ریزان شهری ابتدا باید با در نظر گرفتن کاربری خیابان، عناصر موجود، عرض جاده، علائم و روشنایی را بررسی و طراحی جدید را با تمرکز بر عابر پیاده آغاز کنند. مداخلات مدیریت سرعت مانند خطوط باریک خودرو، کاشت درختان در کنار جاده برای ایجاد احساس محصور بودن و شعاع گردش کوچک‌تر در تقاطع‌ها می‌تواند به ایمن تر شدن خیابان‌ها برای عابران پیاده کمک کند. چراغ‌های خیابان‌های پرتردد باید در هر ۳۰ متر نصب شود و برای جاده‌های کوچک‌تر که عابران پیاده بیشتری از آنها عبور می‌کنند این فاصله باید به ۱۰ متر کاهش یابد تا خیابان‌ها در شب روشن باشد و امنیت مردم را تأمین کند.
زیرساخت عابر پیاده
یکی از عناصر حیاتی زیرساخت ایمن، پیاده‌روهای یکپارچه و بدون مانع است که باید حداقل ۱.۸ متر عرض داشته باشند و با یک حائل اضافی ۰.۸ متری از خیابان جدا شوند. قسمت حائل می‌تواند شامل پوشش گیاهی، مبلمان خیابانی، نگهدارنده‌های دوچرخه، تیرهای برق یا زیرساخت‌های دیگر باشد. اصول طراحی «خیابان‌های کامل» شامل بهترین شیوه‌ها برای جا دادن همه کاربران جاده از جمله تردد عابران پیاده بدون مانع، رمپ‌ها با ابعاد مناسب برای عبور ویلچرها، مبلمان استراحت، مسیرهای دوچرخه‌سواری محافظت‌شده و گذرگاه‌های ایمن است.
زیرساخت سبز
زیرساخت‌های سبز راه‌حلی برای بسیاری از فشارهای زیست‌محیطی که شهرها با آن مواجه هستند همچون آلودگی هوا، آلودگی صوتی، سیل و گرمای شدید است. به عنوان مثال، کاشت درختان بلند و طراحی دیوارهای سبز باعث ایجاد سایه و خنک ماندن سطوح می‌شود. سطوح نفوذپذیرتر مانند باغ‌های بارانی، گودال‌های زیستی موسوم به Bioswale و گلدان‌های شهری با جذب آب باران احتمال وقوع سیل را کاهش می‌دهد. فضای سبز علاوه بر مزایای زیست‌محیطی، می‌تواند ایمنی عابران پیاده را با جلوگیری از ورود افراد به جاده‌های شلوغ و عبور از خیابان‌ها در نقاط خطرناک بهبود ببخشد.
زیرساخت دوچرخه‌سواری
اجزای کلیدی زیرساخت دوچرخه‌سواری شامل خطوط جداشده یک‌طرفه با حداقل عرض ۱.۸ متر، تقاطع‌های سازمان‌دهی شده برای به حداقل رساندن خطر برخورد با وسایل نقلیه و ایستگاه‌های پارک دوچرخه است. علاوه بر این، مسیرهای دوچرخه‌سواری باید یکپارچه و به سایر روش‌های حمل‌ونقل مانند ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی دسترسی داشته باشند. توجه بیشتر به زنان و ایجاد حس امنیت برای آنها می‌تواند دوچرخه‌سواری را در شهر افزایش دهد.
زیرساخت اتوبوس
کاربران حمل‌ونقل عمومی به فضاهای امن برای منتظر ماندن برای اتوبوس یا سایر اشکال حمل‌ونقل عمومی نیاز دارند. تابلوهای عمودی حاوی اطلاعات مسیر، هزینه کرایه و شماره تماس باید در ایستگاه‌ها نصب شود. بهتر است ایستگاه‌ها در کنار روشنایی خیابان قرار گیرند و مانع تردد عابران پیاده نشوند. اجرای سقف برای ایستگاه‌ها، دیوارهای شفاف و یک دکمه هشدار وحشت برای مواقع اضطراری از جمله دیگر پیشنهادات برای افزایش ایمنی کاربران حمل‌ونقل عمومی است.
آرام‌سازی ترافیک
هنگام طراحی یا بازطراحی خیابان‌ها باید یک تغییر دیدگاه از وسایل نقلیه به افراد وجود داشته باشد و تغییرات باید در راستای کاهش سرعت و ایجاد فضای امن برای همه کاربران باشد. افزودن عناصر خیابانی شامل حائل‌های بین خطوط، سرعت‌گیرها، گذرگاه‌های عابر پیاده و دوربرگردان‌ها می‌شود. در شهر جاکارتای اندونزی، که در سال ۲۰۱۷ چهارمین شهر شلوغ جهان بود، دولت با کم‌عرض کردن خیابان‌ها، پیاده‌روها را گسترش داد تا شهر را قابل پیاده‌روی‌تر کند و توانست با ترویج پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و استفاده از حمل‌ونقل عمومی رتبه جهانی ازدحام خود را در سال ۲۰۲۱ به ۴۶ برساند.
ایمن‌سازی برای زنان
در کنار هر یک از این راهکارها، باید به تردد و نیازهای ایمنی زنان توجه بیشتری شود زیرا الگوهای سفر مردان و زنان در سطح جهانی متمایز است. در حالی که مردان اغلب مستقیماً از نقطه A به نقطه B سفر می‌کنند، زنان در طول سفر خود توقف‌های بیشتری برای فعالیت‌هایی همچون خرید کالاهای روزانه، انجام کارهای اداری و سایر مسئولیت‌های خود در مسیر اصلی دارند. علاوه بر این، هنوز بیشتر مراقبین زنان هستند که با نوزادان، کودکان یا افراد مسن هم‌سفر می‌شوند. با این حال خیابان‌ها و پیاده‌روها اغلب برای هل دادن ویلچرها و کالسکه‌ها و استراحت در مسیر پیاده‌روی مناسب نیستند. معابر عابر پیاده باید زمان بیشتری را برای مادری که کالسکه را هل می‌دهد فراهم کند، درختچه‌ها باید کوتاه شوند تا دید واضحی به فضاهای عمومی داشته باشند و باید علائمی در مورد نحوه دریافت کمک در صورت نیاز وجود داشته باشد. شهرها همچنین باید تأمین سرویس‌های عمومی ایمن و تمیز را در اولویت قرار دهند.
نظر شما