به گزارش «تابناک» به نقل از خبرآنلاین، اکثر این وسایل نقلیه‌ای که در تصاویر می‌بینید، روزگاری نماد اوج تکنولوژی بودند و روز‌های پایانی خود را در انتظار بازیافت یا زنگ‌زدگی می‌گذرانند.

جامبوجت (بوئینگ ۷۴۷) به نفع مدل‌های روز کنار گذاشته شده است. یونایتد، دلتا، بریتیش ایرویز، ایرفرانس، کاال‌ام و کانتاس همگی ناوگان خود از این هواپیما را بازنشسته کرده‌اند و بسیاری از آن‌ها به بندر هوایی و فضایی موهاوی در کالیفرنیا فرستاده شده‌اند.

جامبو جت‌ها احتمالا بازیافت خواهند شد. تا ۹۰ درصد از یک هواپیما را می‌توان تغییر کاربری داد.

تاسیسات موهاوی یکی از مقاصد برتر جهان برای هواپیما‌های بازنشسته است و شرایط محیطی ایده آلی دارد.

بندر هوایی و فضایی موهاوی، کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا

موهاوی کالیفرنیا، آب‌وهوای بیابانی و خشکی دارد، ارتفاع در این منطقه زیاد است و سطح آلودگی کم است و خاک‌های این منطقه نیز قلیایی است که همگی از زنگ زدگی و فرسایش جلوگیری می‌کنند. این تاسیسات هزاران هواپیمای تجاری را در خود جای می‌دهد.

جالب است بدانید که هزینه نگهداری هر هواپیما حدود ۸۰۰۰ دلار در ماه است. علاوه بر هواپیما‌های تولید شده توسط شرکت‌هایی مانند بوئینگ و ایرباس، این تاسیسات هواپیما‌های مختلفی از جمله هواپیما‌های مک‌دانل داگلاس و لاکهید مارتین را در خود ذخیره می‌کند.

با این حال این تاسیسات به خودی خود برای عموم مردم باز نیست؛ اما مراسمی با عنوان «شنبه‌های دیوانه هواپیما» را به صورت ماهانه برگزار می‌کند که در طی آن علاقه‌مندان می‌توانند از این مرکز بزرگ بازدید کنند و درباره فعالیت‌های آن اطلاعات بیشتری کسب کنند.

بزرگترین مرکز نگهداری هواپیما در جهان، پایگاه نیروی هوایی دیویس-مونتان در صحرای آریزونا، دارای هزاران هواپیمای نظامی و دولتی از کار افتاده ایالات متحده است.

پایگاه نیروی هوایی دیویس-مونتان، آریزونا، ایالات متحده آمریکا، پس از جنگ جهانی دوم راه اندازی شد و اکنون تنها پارکینگ هواپیما‌های نظامی و دولتی از کار افتاده در این کشور است.

پایگاه نیروی هوایی دیویس-مونتان، آریزونا، ایالات متحده آمریکا مانند بندر هوایی و فضایی موهاوی، به دلیل آب و هوای بیابانی خشک، خاک قلیایی و ارتفاع آن انتخاب شده است. رطوبت فوق العاده کم، زمین بیابانی غیر اسیدی و ارتفاع زیاد به حفظ هواپیما و جلوگیری از ایجاد زنگ زدگی کمک می‌کند.

تیمی متشکل از ۷۰۰ کارگر از هواپیما‌هایی مراقبت می‌کنند که شامل یک هواپیمای سابق ایر فورس وان (هواپیمای شخص رئیس‌جمهور آمریکا) است. در مجموع، این مجموعه صد‌ها میلیون دلار قطعات یدکی را به مشتریان نظامی، دولتی و متحدانش باز می‌گرداند.

در حالی که این پایگاه برای عموم مردم خارج از محدوده است، موزه هوا و فضای مجاور آن مکانی جذاب برای آشنایی با هواپیما‌های قدیمی و جدید است.

فرودگاه تروئل، تروئل، اسپانیا

فرودگاه تروئل که در استان دورافتاده اسپانیا به همین نام واقع شده است، به طور ویژه برای ذخیره و بازیافت هواپیما‌های مصرف شده ساخته شده است. این فرودگاه همچنین به عنوان یک مرکز تعمیر و نگهداری و خدمات فعالیت می‌کند.

فرودگاه تروئل، تروئل، اسپانیا

از نظر محیطی، باغ تروئل مانند همتایانش در کالیفرنیا و آریزونا در بیشتر سال از آب و هوای خشک برخوردار است، در ارتفاع بالا قرار دارد و سطح آلودگی بسیار پایینی دارد که شرایط مناسبی را برای نگهداری و بازیافت هواپیما‌ها ایجاد می‌کند. هواپیما‌ها با استفاده از آخرین تکنیک‌ها برچیده و بازیافت می‌شوند.

از نظر ظرفیت، این فرودگاه در هر لحظه می‌تواند ۲۵۰ هواپیمای بزرگ را جابجا کند؛ در حالی که به طور قابل توجهی از بندر هوایی و فضایی موهاوی و پایگاه نیروی هوایی دیویس-مونتان کوچکتر است.

تأسیسات تروئل هواپیما‌های تولید شده توسط ایرباس، بوئینگ، بمباردیر و دیگر نام‌های پیشرو در صنعت هوانوردی جهانی را در خود جای داده است.

انبار هواپیما آسیا و اقیانوسیه، قلمرو شمالی، استرالیا

در پایین، انبار هواپیما‌های آسیا و اقیانوسیه در فرودگاه آلیس اسپرینگز در قلمرو شمالی استرالیا، مکانی پیشرو است که هواپیما‌ها برای مرگ می‌روند. این تاسیسات، که جدیدترین کارخانه استخوان سازی جهان است، در سال ۲۰۱۳ تکمیل شد و سال بعد به بهره برداری رسید.

 این مکان به لطف شرایط بهینه آن که زنگ زدگی و فرسایش را به حداقل می‌رساند، انتخاب شد. آب و هوای آلیس اسپرینگز بسیار خشک است در حالی که آلودگی هوای آن بسیار کم است. این باغ در مجموع یکصد هکتار وسعت دارد.

اگرچه شرکت هواپیمایی ملی استرالیا، کانتاس، به دلایل نامعلومی ترجیح داده است که هواپیما‌های خود را در تأسیسات صحرای موهاوی در کالیفرنیا ذخیره کند، اما باغ آلیس اسپرینگز هیچ کمبود مشتری ندارد.

قبرستان قطار اویونی، اویونی، بولیوی

در اواخر قرن ۱۹، اویونی یک مرکز حمل و نقل بزرگ برای صنعت معدن بولیوی بود. مواد استخراج شده در این منطقه از مرکز به ساحل منتقل شدند و یک راه آهن توسط تیمی از مهندسان بریتانیایی ساخته شد.

با این حال، دوران رونق دوام نیاورد. در سراسر اوایل قرن بیستم، مرکز و شبکه ریلی کاهش یافت، زیرا مشکلات فنی همچنان ادامه داشت و کشور‌های همسایه نسبت به گسترش احتمالی شبکه اعتراض کردند.

آخرین ناقوس مرگ برای این هاب در دهه ۱۹۴۰ زمانی که صنعت معدن بولیوی به طور کامل سقوط کرد، نواخته شد. نابودی صنعت ضربه سختی به اویونی زد و بسیاری از قطار‌های آن رها شدند و تا به امروز در آنجا باقی مانده‌اند.