به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ براساس استراتژی جدید دولت، تا پنج میلیون تن زباله هسته‌ای کمتر خطرناک را در یک گودال کم عمق در زیر حومه شهر انگلیس دفن کرد. مکان این گودال هنوز مشخص نشده است، اما دولت می‌گوید تا ۱۰ سال آینده تأسیساتی در انگلستان یا ولز ساخته خواهد شد.

هدف از این طرح‌ها کاهش فشار بر ۱۷ کارخانه دفع زباله‌های هسته‌ای بریتانیا است که در حال حاضر در تلاش برای مدیریت هفت دهه زباله‌های انباشته شده هستند. با این حال، راه‌حلی برای خطرناک‌ترین زباله‌های هسته‌ای بریتانیا حداقل تا ۲۵ سال دیگر آماده نخواهد بود.

تاسیسات پیشنهادی برای نگهداری زباله‌های سطح متوسط برنامه‌ریزی شده است که نسبت به مواد بسیار رادیواکتیو مانند پلوتونیوم خطر کمتری دارند.

به گفته سخنگوی وزارت امنیت انرژی، موادی چون گرافیت، فولاد ضد زنگ و سایر فلزات آهنی نیازی به ایزوله‌سازی فوق ایمن ندارند و می‌توانند سریع‌تر و ایمن‌تر در تاسیسات دفع نزدیک به سطح دفع شوند. با این حال، طرح‌ها جزئیات کمی در مورد مکان یا نحوه ساخت این تأسیسات ارائه می‌دهند.

همچنین به گفته او، مسئولیت «توسعه معیارهای مکان یابی قوی» که در نهایت مکان سایت را تعیین می‌کند، بر عهده «سازمان خلع سلاح هسته‌ای» است.

شوراهای محلی احتمالاً به شدت در برابر هرگونه طرحی برای ساختن تأسیسات دفع هسته‌ای در محدوده صلاحیت خود که ممکن است محدوده مکان‌های احتمالی را محدود کند، مقاومت خواهند کرد. در اوایل سال جاری، شورای هولدرنس جنوبی در یورکشایر برنامه‌های دولت برای ساختن یک مرکز ذخیره‌سازی هسته‌ای را لغو کرد. این امکان وجود دارد که تأسیسات ممکن است در یک معدن بلااستفاده یا سایت هسته‌ای سابق ساخته شود تا از مشکلات در تأمین مجوز برنامه‌ریزی جلوگیری شود.

در حالی که دولت معتقد است که چنین تأسیساتی کاملاً ایمن خواهد بود، نگرانی‌هایی وجود دارد که این امر می‌تواند منجر به فرار زباله‌های رادیواکتیو شود.

زباله‌های هسته‌ای ممکن است هزاران سال طول بکشد تا کاملاً ایمن شوند و دفع زیرزمینی خطر نفوذ آب و بازگرداندن زباله‌ها به سطح را دارد. در طول بازه‌های زمانی عظیم مورد نیاز برای دفع هسته‌ای، خطر تغییر در محیط که باعث رهاسازی زباله‌ها می‌شود، بسیار بیشتر می‌شود.

به عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان داد که بالا آمدن سطح دریا می‌تواند زباله‌های هسته‌ای ۳۵ استخر شنا را از پایگاه ارتش آمریکا در گرینلند آزاد کند. بلایای دیگری مانند آتش‌سوزی سال ۱۹۵۷ در سلافیلد می‌تواند ذرات رادیواکتیو را در هوا منتشر کرده و در سراسر کشور پخش کند. حتی اخیراً، خرابی‌های ذخیره‌سازی هسته‌ای تردیدهایی را در مورد چگونگی مدیریت مؤثر زباله‌های هسته‌ای ایجاد کرده است.

در ماه آوریل، به یک مرکز ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای در کامبریا هشدار داده شد که نسبت به تأخیر در ایمن‌سازی یا «پوشش» ضایعات در محل اقدام کند.

با این حال، از آنجایی که دولت به افزایش ظرفیت انرژی هسته‌ای کشور ادامه می‌دهد، موضوع محل قرار دادن سوخت مصرف‌شده احتمالاً به مشکل مهم‌تری تبدیل خواهد شد. در سال ۱۹۷۶، بررسی کمیسیون سلطنتی آلودگی محیط زیست نشان داد که بریتانیا باید ساخت رآکتورها را متوقف کند تا زمانی که راه حلی برای افزایش انبوه زباله پیدا کند.

با این وجود، دولت در حال حاضر برنامه‌هایی را برای ساخت حداقل سه نیروگاه هسته‌ای جدید و «ناوگان» راکتورهای کوچک مدولار ادامه می‌دهد. زباله‌های خطرناکی مانند سوخت هسته‌ای مصرف شده و پلوتونیوم باید در تاسیسات دفع زمین‌شناسی نگهداری شوند که از صدها متر سنگ برای مهار تشعشعات در اعماق زیرزمین استفاده می‌کنند.

این تأسیسات در نزدیکی ساحل ساخته می‌شود و شامل مجموعه‌ای از تونل‌ها و غارها می‌شود که تا ۲۰ کیلومتری از ساحل حفر شده‌اند. سپس از ربات‌ها برای حمل زباله‌های هسته‌ای خطرناک به محل ذخیره‌سازی تا فاصله یک کیلومتری زیر بستر دریا استفاده می‌شود.

با این حال، طرح فعلی برای ساخت یک راه‌حل ذخیره‌سازی دائمی اکنون به شدت به تعویق افتاده است و ثابت شده است که بسیار گران تمام می‌شود. به گفته سرویس زباله‌های هسته‌ای (NSW)، این پروژه می‌تواند ۸۳/۵ میلیارد دلار هزینه داشته باشد و تا سال ۲۰۵۰ تکمیل نخواهد شد.

برای مقایسه، هزینه ساخت نیروگاه هسته‌ای Hinkley Point C در ابتدا ۱۱ میلیارد دلار برآورد شده بود، اما اکنون انتظار می‌رود که قیمت آن به ۵۸/۲ میلیارد دلار برسد.

ضایعات رادیواکتیو بریتانیا در حال حاضر بالغ بر ۱۱۰ هزار تن اورانیوم، ۶ هزار تن سوخت هسته‌ای مصرف شده و حدود ۱۲۰ تن پلوتونیوم است.

تا زمانی که یک راه حل ذخیره سازی زمین شناسی کامل شود، NWS تخمین می‌زند که در مجموع می‌تواند ۷۵۰ هزار متر مکعب زباله هسته‌ای باشد.

یک سایت کم عمق‌تر مانند این طرح پیشنهادی می‌تواند به برداشتن برخی از کم خطرترین زباله‌ها و آزاد کردن فضایی در Sellafield، جایی که بسیاری از زباله‌ها در حال حاضر ذخیره می‌شود، کمک کند.

اندرو بووی، وزیر هسته‌ای می‌گوید: انگلیس در فناوری هسته‌ای پیشگام بوده است و اکنون ما در حال برداشتن گام‌های معقولی برای مدیریت زباله‌های رادیواکتیو خود هستیم و در عین حال بار محیط‌زیست و مالیات دهندگان را کاهش می‌دهیم.

انتهای پیام/