در مورد اینکه رشد و توسعه از کجا آغاز می شود؟ اندیشه ها و تفکرات بسیاری وجود دارد؛ عده ای معتقدند هر تغییر و تحولی وابسته به تغییرات محیطی است؛ بر اساس این تفکر برای ایجاد هر تغییری ابتدا باید محیط را تغییر داد، درست در مقابل این تفکر؛ اندیشه ی دیگری قرار دارد که می گوید هر تغییر و تحولی پیش از هر چیزی وابسته به ذهن و اندیشه است؛ این ها عقیده دارند که برای ایجاد تغییر باید اندیشه ها را تغییر داد. اینکه کدام درست می گویند؛ چالشی است دیرباز؛ هر کدام از این متفکران برای اثبات نظرات خود نمونه های بسیاری ارائه داده اند.

اما اگر بخواهیم از منظر اخلاق به توسعه فردی و سپس به توسعه اجتماعی نگاه کنیم؛ اخلاق طرفدار دومین نوع تفکر است؛ معتقد است هر تحول بیرونی باید بر اساس تحول درونی رخ دهد، ما تغییر نخواهیم کرد الا اینکه ابتدا اندیشه ما و باورهای ما تغییر کند.

تغییر باور هم چند روش دارد؛ گاهی در برخورد با پدیده ای باورهایمان تغییر می کند؛ گاهی افراد در برخورد با بزرگان تغییر کرده اند؛ گاهی تغییر باورها بر اساس سیستم آموزش و پرورش واقع می شود.

آموزش بی تردید در رشد و تعالی زندگی فردی و اجتماعی انسان، دگرگون کردن آدمی و تحول حیاتی او جایگاهی بی بدیل دارد و می تواند نیروی محرکه سراسر زندگی او باشد. آموزش، معنابخش تمامیت و اصل حیات بشری از تولد تا مرگ است و زندگی انسان به طور رسمی، غیررسمی و یا ضمنی، به طور مستمر و مداوم با این منبع انرژی بخش پیوند خورده است. تمام اقشار جامعه در دستیابی به رشد و تعالی، نیازمند آموزش هستند.

آموزش تجربه ای است مبتنی بر یادگیری و به منظور ایجاد تغییرات تدریجی و نسبتا ماندگار در فرد تا بتواند توانایی خود را برای انجام دادن کارها بهبود بخشد. به طور معمول گفته می شود که آموزش می تواند تغییر مهارت ها، دانش، نگرش ها و رفتار اجتماعی و سازمانی را در برداشته باشد.

از نگاهی اجمالی بر زندگی برمی آید که نه تنها آنچه از انسان بروز و ظهور می کند، آموخته های او در طول زندگی است، بلکه چنانچه آموخته های فرد از او سلب شود، انسان هیچ نخواهد داشت. تبلور عقل و استعداد آدمی و شأن و کرامت انسانی او در پرتو آموزش صورت می گیرد.