تداوم این جشن تاکنون در مقایسه با برخی جشن‌ها و اعیاد بزرگ باستانی دیگر همچون جشن سده و جشن مهرگان نشان می‌دهد که شب چله و جشنی همچون نوروز، احتمالاً مردمی‌تر از دیگر جشن‌های باستانی برگزار می‌شده و مردم عادی به سادگی قادر به برگزاری آن بوده اند. به عبارت دیگر باقی ماندن جشن‌های باستانی همچون شب یلدا در میان مردم عامه تاکنون حکایت از این دارد که احتمالاً چنین آیین‌هایی خاستگاه مردمی داشته اند. به هر حال در این شب، مردم آیین‌هایی را به اجرا در می‌آوردند که به نظر می‌رسد می‌توان از آن‌ها به عنوان آیین‌های اصلی این جشن نام برد. این آیین‌ها عبارتند از؛

 

آنچه که در میان همه ایرانیان یکسان است، گردآمدن اعضای خانواده و دوستان و آشنایان در شب یلدا در خانه‌های یکدیگر و گذراندن آخرین و طولانی‌ترین شب پاییز با همدیگر است.

 

مردم به سنت کهن نیاکان خود در این شب، سفره‌ای می‌گسترند و در کنار آن می‌نشینند و گذشتن از زمان کهنه به زمان نو را جشن می‌گیرند. در برخی مناطق به این سفره «خوان شب چره» می‌گویند که در هر منطقه ایران بنا برمقتضیات اقلیمی، اجتماعی و فرهنگی بوم- زیستگاه‌ها و سنت‌های فرهنگی متفاوت است. با این حال معمول‌ترین خوارکی این شب عبارتنداز؛ هندوانه، انار، کدو حلوایی، چغندر، تخمه آفتابگردان، به همراه غذا‌هایی مانند سبزی پلو با ماهی، انار پلو، زرشک پلو و کلم پلو.

 

یکی از جذاب‌ترین آیین‌های شب یلدا که امروزه رو به فراموش شدن می‌رود مَتل گویی است که به نوعی شعرخوانی و داستان خوانی اتلاق می‌شود.

 

رسم تفأل زدن و پیش بینی آینده نیز در هر نو شدن فصل و سال، از رسم‌های کهن مردم ایران بوده است.. یاری طلبیدن از لسان الغیب حافظ و تفأل به اشعار او در شب یلدا، یکی از انواع تفأل‌های رایج میان ایرانیان بوده و هست.

 

خواندن سرود‌ها و آواز‌های محلی متناسب با شب یلدا و زمستان با گویش و لهجه محلی هر استان بخش دیگری از آداب کهن این شب است.

 

آتش همیشه در نزد ایرانیان یکی از مظاهر بزرگ پاکی و ایزدی به شمار می‌رفت که در مبارزه با نیرو‌های اهریمنی همچون تاریکی، یک سلاح بسیار قدرتمند به شمار می‌رفت. به همین دلیل ایرانیان در گذشته در طولانی‌ترین شب سال، بزرگترین آتش‌ها را برپا می‌کردند.