در حالیکه در آخرین ساعات مذاکراتی قرار داریم که دو سال از آغاز دور جدید آن می گذرد، همه امیدوار به توافقی جامع هستند، فارغ از زمان دستیابی به آن که برای همه گیج کننده شده است.

اما آنی که قطعی و برای همگان روشن است، ایستادگی و مقاومت غیرتمند مذاکره کنندگان کشورمان بوده که فارغ از هر نتیجه ای که شایسته تقدیر است و باید یک خسته نباشید جانانه به آنها گفت.

موضوع دیگر نتایج توافق است که بدون شک برای ایران پیروزی تاریخی خواهد بود. چراکه دستاوردهای آن کاملا مشخص و شفاف برای کشورمان خواهد بود؛ جدا ازاینکه ایران توانست 2 سال بزرگترین قدرت های جهانی را در میز مذاکره نگه دارد، توافقی که حاصل خواهد شد، ضمن تایید بر مسلم بودن حق غنی سازی کشورمان بعد از 12 سال مذاکره، کلیه تحریم های ظالمانه علیه کشورمان را پایان خواهد داد.

در صورت حصول توافق جامع هسته‌ای و در چارچوب تاکیدات مقام معظم رهبری، تحریم‌ها علیه ایران لغو شده و ایران دیگر یک کشور تحت تحریم شناخته نخواهد شد و صرفا یک سری محدودیت‌های موقت پیش‌بینی شده است که آنها هم پس از مدتی معقول و محدود رفع خواهند شد.

هم چنین کلیه تحریم های اقتصادی، بانکی و مالی در روز اجرای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) لغو خواهند شد.

برنامه اقدام مشترک مجموعه‌ای از چندین توافق است که در آن چارچوب خطوط قرمز ایران تعریف شده و برخی اقدامات موقت و محدود با دوره‌های زمانی متفاوت پیش‌بینی شده است.

در این برنامه قطعنامه شورای امنیت که قرار است به واسطه آن توافق جامع تایید و تمامی قطعنامه های شورای امنیت علیه ایران را لغو کند، آخرین قطعنامه شورای امنیت در مورد برنامه هسته‌ای ایران خواهد بود و پرونده هسته‌ای ایران را از ذیل فصل هفت منشور ملل متحد خارج خواهد کرد. مدت زمان اجرای قطعنامه محدود بوده و در پایان این مدت همین قطعنامه نیز ملغی خواهد شد. این برای اولین بار است که یک کشور ذیل تحریم‌های فصل هفت با مذاکره و دیپلماسی فعال و نیز به دست خود از این وضعیت خارج می شود.

اما فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد چیست که خروج از آن باید برایمان مهم باشد؟
طبق فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد شورا قدرت زیاد و گسترده ای برای ارزیابی تصمیم های گرفته شده در وضعیتهای «تهدید صلح جهانی، تخطی از رویه های صلح، یا اعمال خشونت و زور» در سطح جهانی دارد. در چنین وضعیت هایی، کار شورا محدود به توصیه نمی شود و می تواند اقدامات جدی مانند استفاده از نیروهای مسلح نظامی برای نگهداری یا بازگرداندن صلح و امنیت جهانی انجام دهد.

شورای امنیت پس از بیان دقیق کیفیت حقوقی یک وضعیت و قبول آن به عنوان تهدیدی برای صلح یا نقض صلح یا عملی تجاوزگرانه ابتدا تصمیمات موقتی اخذ می کند (تصمیم هایی که جنبهٔ غیرنظامی دارد) تا از پیچیده تر شدن اوضاع جلوگیری نماید. سپس در صورت نیاز، می تواند مجازات هایی از قبیل قطع کامل یا جزیی روابط اقتصادی، ارتباطات زمینی، هوایی، دریایی، پستی، تلگرافی، بیسمی و دیگر وسایل ارتباطی و هم چنین قطع روابط دیپلماتیک را در نظر بگیرد و تمام دولت های عضو سازمان موظف اند آن ها را اجرا نمایند.

چنانچه شورای امنیت تشخیص دهد که اقدامات پیش بینی شده در مادهٔ ۴۱ (مجازات های دیپلماتیک و اقتصادی) در حد کافی نبوده می تواند از نیروهای نظامی، هوایی و دریایی یا هر وسیلهٔ دیگری که برای حفظ یا برقراری صلح و امنیت بین المللی لازم است (تصمیمات نظامی) علیه دولت یا دولت های تهدید کننده صلح، یا ناقض صلح، یا متجاوز استفاده نماید. این مورد اساس دخالت و اقدام نظامی سازمان ملل متحد در کره در سال ۱۹۵۰ در طی جنگ کره و استفاده از نیروهای چند ملیتی در عراق و کویت در سال ۱۹۹۱، اقدام نیروهای بین المللی علیه القاعده در افعانستان در سال ۲۰۰۱ و اقدام نیروهای بین المللی در لیبی در سال ۲۰۱۱ می باشد.

تصمیمات متخذه تحت بخش هفتم، مانند تحریم اقتصادی با توافق اعضای سازمان ملل متحد صورت می گیرد. هم چنین شورا می تواند طبق فصل ۷ منشور، افراد متهم به نقض قوانین بشردوستانه و حقوق بشر بین المللی را در دادگاه های بین المللی محاکمه و تحت پیگرد قرار دهد.