حتما برای شما هم پیش اومده که خیلی منتظر یه بازی بودید، یه مشکل کوچیک توی اجرای اون بازی براتون پیش اومده یا اصلا وقتی که فهمیدید یه ویژگی خاص مثل آنلاین بودن، سخت بودن یا باگ داشتن داره، قید تجربه اون رو زدید. توی این قسمت از تیم ویجیاتو، سراغ بچه‌های تحریریه رفتیم و ازشون خواستیم از خط قرمزهایی که باعث می‌شن سراغ بعضی بازی‌ها نرن برامون صحبت کنن.

خط قرمزی که اخیرا باعث شده تا قید خیلی از بازی‌های به اصطلاح جنریک و تکراری رو بزنم، اپن ورلدهای بی سر و ته بوده. چیزی که من اسمش رو سندرم «اپن ورلدهای یوبی‌سافتی» می‌ذارم وخیلی از بازی‌های جدید متاسفانه بهش دچار شدن. همه چیز از وقتی شروع شد که امسال برای بار دوم سعی کردم تا Red Dead Redemption 2 رو تموم کنم. سفری که همین چهار سال پیش از اول تا آخرش رو بازی کرده بودم، حالا بار دیگه برام تازگی داشت و انگار نه انگار که یه بازی سال ۲۰۱۸ داره دوباره من رو این طوری به وجد میاره. وقتی که بعد از رد دد ردمپشن ۲ سعی کردم تا سراغ یه بازی یوبی‌سافتی مثل اساسینز کرید آدیسی برم، تازه ارزش کاری که اپن ورلدهای یوبی‌سافت برای صنعت بازی انجام میدن رو کاملا متوجه شدم. نه این که بازی‌هایی مثل اساسینز کریدهای جدید بد یا قابل بازی باشن، اما تعدد مراحل بی سر و ته و بی‌هدف توی اون‌ها طوریه که جریان گیم‌پلی عملا از حیطه اختیار داستان خارج می‌شه. این بازی‌ها حتی برای بازی کردن توی ساعات طولانی هم گزینه‌های جذابی نیستن و حتی اگه بخواید فقط خط داستانی‌شون رو تجربه کنید، برای رسیدن به لول مورد نظر هر مرحله باید حتما چند تا ساید کوئست هم انجام بدید. این یعنی یه بازی با لول دیزاین معمولی و داستانی متوسط، از شما حداقل ۷۰-۸۰ ساعت وقت برای تموم کردن می‌بره. زمانی که من می‌تونم باهاش حداقل ۷-۸ تا بازی تک‌نفره داستانی خطی رو بازی کنم و واقعا احساس مفیدتری نسبت به صرف زمان داشته باشم.

به نام خدا، آنلاین بودن. تجربه من از بازی‌های آنلاین تجربه مزخرفیه و حس میکنم تا زمانی که با این اینترنت فکسنی و هندلی در ایران سرو کله میزنم که یا همه چی توش کنده یا فیلتره یا تحریم، واقعا لازم نیست بازی رو آنلاین تجربه کنم.ضمن اینکه اساسا بازی های آنلاین معمولا داستان ندارند و داستان برای من از مهمترین فاکتورهای گیم هست. شخصا دوست دارم بازی های آفلاین با داستان قوی یا گیم پلی درگیر کننده رو تجربه کنم و بجای آنلاین بازی کردن و آنلاینیزه شدن!! بازی های چند نفره با دوستام رو بازی کنم، در کنار هم و پیش هم لذت ببریم تا با کلیک کردن روی همدیگه !

می‌دونم که نباید این کار رو بکنم، اما من به نمره متا اهمیت می‌دم. بازی‌ای که زیر ۷۰ بگیره کلا کنسله، بازی‌ای که زیر ۸۰ بگیره هم یه تحقیق درست و حسابی می‌طلبه و ممکنه که پشتش یه سیاستی برای بازی نکردن یا حتی یک اختلاف نظر و سلیقه باشه. مثلا بازی‌ انتخاب محوری مثل لایف ایز استرنج توی همین دسته قرار می‌گیره. یا اتمیک هارت جزو اون بازی‌هایی‌ئه که بخاطر جنبه‌های سیاسی نمره پایینی گرفته. اگر یه سری استثنا مثل دو موردی که مثال زدم رو در نظر نگیریم، میشه گفت که بقیه بازی‌ها با نمره پایین کیفیت مناسبی ندارن و گاها حتی ارزش تجربه هم ندارن. شوخوش!

یک بازی جدید منتشر میشه، آنلاینه و کلی براش هایپ بودی. بالاخره موفق میشی دانلودش کنی و منتظر دوست‌هات میمونی تا اونا هم آماده بازی بشن. لانچش می‌کنید، به نظر میاد مشکلی برای تجربش وجود نداره، یک لابی می‌سازید و حالا منتظر مچ‌میکینگ می‌مونید. وارد بازی ‌می‌شید و حالا بعد از مدت‌ها به اون تجربه‌ای رسیدید که انتظارش رو می‌کشیدید. یکم جلو می‌رید تو محیط بازی، به عقب برمی‌گردید، دوباره جلو میرید، دوباره بر‌میگردید.

میرید سمت هم‌تیمی‌هاتون، لگ شدید‌تر میشه. حالا به زور می‌تونید بپرید یا تکون بخورید. در یه کمدی رو برای لوت کردن باز می‌کنید، اما باز نمیشه. چند بار می‌زنید، باز و بسته میشه. لگ داره دیوونتون می‌کنه و از اون طرف RubberBand باعث میشه هر ۱۰ قدمی که رو به جلو میرید ۲تاشو برگردید عقب… .

احتمالا این توصیف آشنایی از آنلاین بازی کردن براتون باشه. این روزها کیفیت اینترنت باعث میشه تجربه خیلی از بازی‌ها سخت باشه، اما از اون طرف سرورهای بی‌کیفیت هم کم نیستن. اصلا دوست ندارم وقتی منتظر یک بازی آنلاین / کوآپ بودم با خراب بودن سرورهاش، مشکلات وصل شدن به هم و درنهایت لگ و Rubberband مواجه بشم. هیچ چیزی از این اعصاب‌خوردکن‌تر نیست!

شما چی؟

برامون بنویسید که خط قرمز شما توی بازی کردن چیه و چرا!