رانندگان و کامیونداران می گویند امروزه بیش از اینکه نگران سرقت کامیون باشیم نگران سرقت گازوئیل داخل باک خود هستیم.

به گزارش تین نیوز ، آرش جلیلی فعال بخش حمل و نقل جاده ای کالا با بیان این مطلب در شبکه های اجتماعی، توضیح داد: شوخی نیست قیمت واقعی هر هزار لیتر گازوئیل ۵۰ میلیون تومان است.

وی افزود: در حالی که جابجایی کالا و مصرف همان سوخت ۵۰ میلیون کرایه ندارد.

این راننده کامیوندار، عنوان کرد: واقعیت این است که دولت به واسطه ما به صاحبان کالا باج می دهد ما هم به بهانه گازوئیل مفتی بار مفتی می بریم!

جلیلی همچنین به بیان تجربه خود در این زمینه پرداخت و گفت: امروز یک سرویس راه نزدیک ۱۲۰ لیتر گازوئیل مصرف کردم به قیمت واقعی ۶ میلیون تومان کلا ۳ میلیون کرایه گرفتم. به نظر شما یارانه گازوئیل را من گرفتم یا صاحب کالا؟

بیشتر بخوانید:

• معضلی به نام سوخت/ قیمت ارزان گازوئیل و افزایش وسوسه قاچاق

• مدت زمان دسترسی به سوخت در جایگاه های هرمزگان به 6 تا 15 ساعت رسید

• قاچاق گازوئیل، تجارت کثیف پولشویان

• تهدید با اسلحه و سرقت سوخت کامیون

پیش از این و در بهمن ماه امسال نیز نوید خیرمند یکی دیگر از فعالان حمل و نقل جاده ای تاکید کرده بود: طی چند سال اخیر  توزیع و عرضه نفت گاز در جایگاه های برون شهری در سطح کشور به ویژه در استان های جنوبی و مرزی به شدت افول کرده است.

وی با بیان این که بی برنامگی و یا اهمال عامدانه شرکت پخش فرآورده های نفتی موجبات اتلاف وقت و نارضایتی رانندگان را فراهم نموده است، افزود: فارغ از اینکه این شیوه توزیع سوخت چه توجیه منطقی از طرف متولیان امر دارد؛ توقف های طولانی در جایگاه های استان های جنوبی (استان هرمزگان به طور اخص) به ویژه در فصول گرم موجب هدر رفت قابل‌توجه سوخت در اثر درجا کار کردن خودروهای دیزلی خواهد شد. (حدود ۵ لیتر به ازای هر کامیون در هر ساعت)

او افزود: این شیوه توزیع موجب اخذ مبالغ نامتعارف توسط متصدیان جایگاه ها به عنوان انعام و همچنین رواج تبعیض تحت عنوان بومی و یا شهری و درگیری بین رانندگان شده است.

این راننده کامیون عنوان کرد: صفوف طولانی در حاشیه جاده که بعضا به کیلومتر ها قبل از جایگاه می رسد، موجب ایجاد خطر و بروز حادثه برای سایر رانندگان عبوری می شود.

او تاکید کرد: اگر سیاست عرضه محدود با حسن نیت (سخت کردن کار برای فروشندگان سوخت) باشد نیز، کاری عبث و بی فایده است. کسانی که اقدام به این عمل می نمایند در مبدا و در طول مسیر باک های خود را پر کرده و این عرضه های محدود فقط موجب اخلال در روند کار افرادی است که تنها درآمدشان از راه جابجایی کالاست.

خیرمند گفت: برای رفع این معضل باید در تخصیص سوخت بر حسب پیمایش تجدیدنظر شود تا هم سهمیه کسانی که با وجود پیمایش واقعا با کمبود سوخت مواجه هستند اصلاح گردد و هم سوخت مازاد برای کسی نماند تا بتواند آن را به فروش برساند.

وی افزود: کاهش سهمیه قابل برداشت در هر دوره سوخت گیری در اکثر شهرها از ۴۲۰ لیتر به ۳۰۰ لیتر موجب می شود راننده ۲ بار در طول روز به جایگاه مراجعه کند که خود عامل دیگری در افزایش صفوف و اتلاف وقت رانندگان شده است. سوال اساسی این است که وقتی تخصیص سوخت بر حسب پیمایش است؛ اخلال در برداشت آن چه توجیهی دارد؟