غریب به کارگردانی محمدحسین لطیفی و نویسندگی و تهیه‌کنندگی حامد عنقا، محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج از جمله فیلم‌های حاضر در بخش مسابقه چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر بود که در پردیس سینمایی ملت برای اهالی رسانه به نمایش درآمد.

سینما همواره با قهرمانانش برای مخاطب جذاب و مانا بوده است و غریب روایتی از یک قهرمان است.

شهید محمد بروجردی از فرماندهان نقش‌آفرین در تاریخ پس از انقلاب بوده که اینبار محمدحسین لطیفی، برهه‌ای از زندگی او را در دل جنگ، در قاب و قالب سینما به تصویر کشیده است.

غریب شمایلی از وقایع کردستان در سال‌های پرالتهاب ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ است که آغاز مسیری برای تبدیل یک فرمانده‌ی جنگ به مسیح کردستان شد. برشی از دوران مبارزاتی سردار محمد بروجردی در منطقه غرب که حامد عنقا داستان خود را با بهره‌مندی از کتاب «محمد؛ مسیح کردستان» اثر نصرت الله محمودزاده و براساس مستنداتی واقعی به نگارش درآورده است.

فیلم‌نامه با استناد به اسناد موجود و به اذعان خانواده‌ی بروجردی روایتی منطبق بر واقعیت دارد و در عین‌حال در بستری دراماتیک شکل گرفته است.

روایتِ و روند قصه در نیمه‌ی نخست کمی کند و دیالوگ‌محور پیش می‌رود، اما پیش از اینکه به کسالت برسد، در نمیه‌ی دوم شتاب بیشتری می‌گیرد و مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند.

پی‌رنگ‌ها در روایتِ داستان کمک بسیاری به هدف غایی و معرفی قهرمان کرده‌اند.

ویژگی غریب در ساختار، مدیوم سینمایی آن است. البته نقشِ کارگردانی کاربلد، چون لطیفی در خروجی فیلم کاملاً پیداست و این یعنی سینما با صاحبان خود سینماست. لطیفی از نادر فیلمسازان کاربلد در این دوره از جشنواره است که کاش دیگران هم بودند.

غریب فیلمی سینمایی در قاب و قالب سینماست، چیزی که در جشنواره‌ی چهل و یکم کمتر شاهد آن بودیم.

لطیفی در مقام کارگردان به خوبی از عهده‌ی کار برآمده و مستندات فیلمنامه و شخصیت محوری داستان را منطقی به تصویر کشیده است.

شخصیت پردازی‌ها درست انجام گرفته و بازی بازیگران به ویژه بابک حمیدیان در نقش محمد بروجردی روان و قابل قبول است.

طراحی صحنه با موقعیت زمانی خود باورپذیر است. بویژه در نیمه‌ی دوم، صحنه‌های درگیری و پرداکشن‌ها گیراست. موسیقی فیلم منطبق با داستان و تصویر است که به روند فیلم و اتصال مخاطب کمک کرده است.

نکته قابل توجه در خصوص غریب، اهمیت پردازش درست به قهرمانان جنگ است. آنچه در این سال‌ها به انحاء مختلف مورد غفلت قرار گرفته است، یا سراغ قهرمانان ملی نرفته‌ایم و یا با پردازشی ضعیف قهرمان را مفتضح کرده‌ایم.

سینما در این گذار و در پرداخت به موضوعات استراتژیک و به تصویر کشیدن قهرمانان ملی و میهنی، به هیچ وجه جای آزمون و خطا نیست. این بخش از سینما و حتی تلویزیون، خاصه در جامعه و فرهنگ ما، کارِ کاربلدان است که مسئولیت متولیان امر را دوچندان می‌کند.

غریب را باید از جمله فیلم‌های موفق در این راستا دانست که با کمی هوشمندی در گیشه نیز موفق خواهد بود.