به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ اگر از اضطراب و افسردگی رنج می برید، احتمالاً افکاری ناخواسته، پریشان کننده و تکراری را تجربه می کنید که ریشه در خشم، احساس گناه، شرمساری، نگرانی، احساس حقارت، کینه یا حسرت دارند. هرچه بیشتر سعی می کنید این افکار را کنترل کنید به نظر میرسد بیشتر از کنترل تان خارج می شوند. بنابراین چگونه میتوانید از این «تله ذهنی» خودشکن رهایی یافته و آرامش دیرپایی را تجربه کنید؟ همه ما می‌دانیم زیر یوغ این افکار منفی بودن چه حس  فرساینده ای دارد. اغلب احساس می کنیم هیچ کنترلی بر آنها نداریم. ممکن است فکر کنیم باید کاملاً حذف شان کنیم یـا شـاید فکر کنیم باید به همه آنها پاسخ دهیم، درگیرشان شویم و بلافاصله از شرشان رها شویم. در ادامه به راه های درمان استرس می پردازیم.

نمی توانیم این افکار را بدون پاسخ و ناتمام رها کنیم، اما هر چه بیشتر سعی کنیم از شر این سروصدای مزاحم در ذهن مان خلاص شویم این افکار بیشتر بازمی گردند تا راه را بر آرامش ما ببندند. متوجه می شوید هر چه سخت‌تر بکوشید افکارتان را سرکوب کنید، آنها با قدرت بیشتر اجبار را در ذهن تان فریاد خواهند زد. 
خوشبختانه راه متفاوتی هم وجود دارد. ماهیت افکار منفی تکراری به گونه ای است که اغلب فکر می کنیم نمی توانیم عدم اطمیـنان را بپذیریم، باید مطمئن شویم، تقریبا همه چیز را تحت کنترل داشته باشیم، عادت داریم روی تهدید تمرکز کنیم و توانایی خود را در حل مشکلات واقعی، البته در صورتی که واقعاً وجود داشته باشند، دست کم بگیریم.
عدم اطمینان یک توهم است، متوجه شویم صرفاً به این دلیل که بعضی چیزها تحت کنترل مان نیستند، به این معنی نیست که دنیا دارد از هم می پاشد، بفهمیم که امنیت بیشتر از تهدید وجود دارد، تشخیص تهدید در ذهن ماست نه در دنیای واقعی و این که می توانیم عملاً برای مشکلات واقعی راه حل پیدا کنیم ولی برای مشکلاتی  که وجود خارجی ندارند نمی‌توان راه حلی یافت. 
اغلب آشفتگی هیجانی به واسطه تجربه های ناراحت‌کننده یا بسیار استرس آور زندگی آغاز می شود. این رویدادها گاهی آنقدر مهم هستند که وارد دوره هایی از درد و رنج روانی می شویم که ماه‌ها طول می کشند. طی این زمان ذهن ما گرایش دارد موضوع واحدی را بارها و بارها تکرار کند. نمی توانیم فکر کردن به آن تجربه منفی را متوقف کنیم. مدام به دلیل آن اتفاق ناخوشایند در چرخه های بی پایان نشخوار ذهنی گرفتار مـی شـویـم. در مورد آن رویداد، علل و پیامدهایش روی خودمان و آینده، اشتغال ذهنی پیدا می کنیم. وقتی چنین اتفاقی می افتد، تفکر منفی تکراری تبدیل به منبع سوختی می شود که به درد و رنج هیجانی مان شتاب بیشتری می بخشد. 

استرس چیست؟ و درمان آن چگونه است؟ 

استرس اصطلاحی است که برای توصیف پاسخ به هشداری که نامشخص است به کار می رود و ممکن است در نهایت به هیجان خاصی تبدیل شود. در زبان علمی، عاطفه اصطلاح فراگیری است که هیجانها، احساسات، تکانه های انگیزشی، و خلق را همگی با هم شامل می شود. در زبان روزمره، اصطلاحات عاطفه، هیجان‌ها و احسـاسـات اغلب به جای یکدیگر به کار می روند.
افراد مبتلا به استرس که به عنوان یکی از شایع ترین مشکلات سلامت روان زمان ما محسوب می شود، اغلب در تشخیص هیجان‌ها، پذیرش و تحمل هیجان های منفی، حمایت مهروزانه از خودشان هنگامی که از هیجان‌های منفی مانند استرس رنج می برند و تغییر مؤثر هیجان های خود زمانی که دچار استرس می‌شوند، با مشکلاتی روبه‌رو خواهند بود.
در نظر گرفتن دو نکته در درمان و مدیریت استرس بسیار مهم است. نخست اینکه، ناتوانی در تنظیم مؤثر هیجان‌ها، خطرات جدی برای سلامت روان افراد به همراه دارد و دوم اینکه افزایش مهارت های مؤثر تنظیم هیجان، روش امیدوارکننده ای برای تقویت یا بازیابی سلامت روان افراد به حساب می آید. تنظیم هیجان در قدم اول از طریق پایش روزانه امکان‌پذیر است.
 پایش روزانه توسط خودمان و در دو مرحله اجرا میشود.
مرحله اول: بتوانیم آغاز گرها(ماشه چکان ها) را تشخیص دهیم.
مرحله دوم: تأثیر هیجانی وقایع روزانه را در خود شناسایی کنیم.

نیروی التیام بخش نوشتن ابرازی (Expressive Writing) در مدیریت استرس 

آیا نوشتن درباره حادثه دلخراش یا واقعه دردناک میتواند اثر درمانی در درمان  استرس داشته باشد؟
 پژوهشگران در طول قرن گذشته به شکل های مختلفی سعی کردند به این پرسش پاسخ دهند. روان درمانی و درمان دارویی به میلیون ها نفر کمک کرده اند. نتایج پژوهش ها حاکی از آن است که تکنیک های آرام سازی (از جمله یوگا و مراقبه) نیز مؤثر واقع می شوند. ورزش و عادت های غذایی سالم نیز می توانند کمک کنند. اما، متأسفانه گاه هیچ یک از این تکنیک‌ها مؤثر واقع نمی شوند. شاید بتوان گفت که بعضی از راهبردهای فوق، برای برخی افراد، آن هم گاهی اوقات مفیدند. در واقع، تکنیک قطعی (تضمین شده ای) وجود ندارد.

در شمار روبه افزایشی از پژوهش ها بر نوشتن ابرازی به عنوان روشی برای کاهش استرس تمرکز شده است. نتایج پژوهش های نخستین حاکی از آن بود که نوشتن درباره حوادث دلخراش، سه الی چهار روز، روزی حداقل بیست دقیقه می تواند تغییرات قابل ملاحظه ای در سلامت جسمی و روانی افراد ایجاد کند. نتایج پژوهش های جدیدتر نشان می دهند حتی فقط یک روز نوشتن در این باره می تواند مزایایی را برای سلامتی به همراه داشته باشد. 
نوشتن درباره موضوعات دردناک - یا آنچه در پژوهش ها اغلب نوشتن ابرازی نامیده می شود - می تواند اثر مثبتی در عادت های خواب، کارآمدی شغلی، و ارتباطات افراد با دیگران داشته باشد. در واقع، وقتی حوادث دلخراش را به واژه تبدیل می کنیم، به اصل رویداد دردناکی که ما را از پا در می آورد معمولاً کمتر توجه می نماییم.
داشتن تجربه دلخراش بدون تردید از بسیاری جهات برای افراد ناخوشایند است، اما کسانی که حادثه دلخراشی را تجربه کرده و آن را مخفی نگه داشته بودند وضعیت به مراتب وخیم تری داشتند. متوجه شدیم کسانی که درباره حادثه دلخراش خود با کسی حرف نزده بودند بیشتر از کسانی که راجع به آن با کسی حرف زده بودند احتمال داشت به بیماری مبتلا شوند. نوشتن نوعی ابزار برای ابراز صحیح عواطف سرکوب شده محسوب میشود.
نوشتن ابرازی به گونه ای است که موقع نوشتن نباید جلوی خودتان را بگیرید و افکار را فیلتر کنید. با نوشتن و انتقال اطلاعات ناخوشایند هیجانی به روی کاغذ برای سلامت روان خود با ظرفیت سازی جدید اقدام مؤثر درمانی انجام می‌دهید. اساسی ترین افکار و احساساتی را جست و جو کنید که درباره حوادث دلخراش زندگی تان است. نکته مهم این است که جلوی خودتان را واقعا نگیرید. خیلی از افراد تجارب دلخراش ندارند اما  با تعارضات یا رویدادهای استرس زای اساسی روبه رو شده اید که می توانید درباره آنها بنویسید.
تقریبا هر نوع تجربه دلخراش برای سلامتی مضر است، با این حال اگر چنین تجربه ای را مخفی نگه دارید، احتمال آنکه مشکلات جسمی پیدا کنید بیشتر خواهد شد. از آنجایی که هیجانات ابراز نشده برای ما به لحاظ سلامت عمومی  مضر هستند، مهارت نوشتن و اثربخشی آن در ارتقاء سلامت روان قابل چشم پوشی نخواهد بود.