مهدیه جباری-خبرآنلاین: حسین فرکی برای دومین سال متوالی قهرمان لیگ برتر شد. فارغ از اتفاقاتی که در تبریز افتاد و حالا شاید نفتی ها و تراکتوری ها برنده لیگ را غیر واقعی بدانند ، اما او پیروز است. پیروز برای یک عمر زندگی سالم در فوتبالی که خیلی از بزرگانش می گویند پاک نیست. برای اینکه با تمام وجود و در اوج پاکی و سلامت با تیمش می جنگد. او حسین فرکی دوست داشتنی است که بعد از جام جهانی در میان دعوای وزیر ، مایلی کهن و قلعه نویی با کروش ، ناجوانمردانه ترین هجمه ها را دید اما درهای خانه اش را بست سعی کرد تلفنش روی پیعام گیر باشد و دم نزد اما برگشت و خودش را ثابت کرد. آمد و با سپاهان از نو شروع کرد. درست مثل فولادی که قهرمانش کرد. او همه بازی های مستقیمش را برد. تراکتورسازی را برد ، پرسپولیس ر ا برد و چند بازی آخرش را که اصلا خیلی راحت پشت سر گذاشت و قهرمانی را هم انگار خدا یکباره نصیبش کرد. غرکی گزینه وزارت ورزش بود برای تیم ملی اما خودش وقتی شور و حال مردم برای کروش را دید ، پا پس کشید چون نمی خواست وارد این بازی دو سر باخت شود. خودش می گفت:« باید آن یکی پایم را هم عمل می کردم اما فقط از تهران در رفتم. به سپاهان رفتم تا این بحث دیوانه کننده تیم ملی به پایان برسد و بتوانم آرامش داشته باشم. هم خودم هم خانواده ام. »

حسین آقای دوست داشتنی فوتبال ایران اما هنوز به دل دارد غم حرف های تلخ و مقایسه های غیر منصفانه بین بنز و موتورگازی را. با این وجود می گوید:«این دعوا ها هیچ کمکی به فوتبال ایران نمی کند. جنگ داخلی و خارجی چه عایدی برای فوتبال مان دارد؟ بیایید کمی منصف باشیم و بگوییم چه کاری برای پیشرفت فوتبال مان بهتر است.»

این چهره دوست داشتنی و متفاوت او را از سایر مربیان مدعی فوتبال ایران مشخص می کند. او که دنبال سهم خواهی نیست و خدا نان دلش را با دومین قهرمانی متوالی در سفره اش گذاشته. فوتبال ایران باید تا همیشه به داشتن چمیم حسین عزیزی افتخار کند.

4141