به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» داود مرادیان// اسم فیلم خط فرضی است، اما این اسم همانقدر به فیلم ربط دارد که مثلا ماکارونی یا تندر یا خیابان شانزدهم جنوبی با... داستان قرار است حول یک بحران بگردد. من اسمش را می گذارم حادثه اصلی با حادثه محرک اصلی.

این حادثه محرک یک مرگ دردناک است که حادثه ای ابتدایی آن را رقم زده: یک دروغ. طبعا از این لحظه فیلم تازه شروع می شود و هرچه قبل از این دیده ایم مقدمه است.

از اینجا باید گره های دوم و سومی ایجاد شوند و درام رنگ و بوی اوج گرفتن پیدا کند و در نقطه اوج تکلیف دو کاراکتر اصلی معلوم شود.

اما هیچکدام این موارد اتفاق نمی افتد. فیلم در یک خمودگی ناشی از پز روشنفکری هرگز از پله دوم درام که حادثه محرک اصلی است جلوتر نمی رود و همانجا تبدیل به دستگاه آبغوره گیری می شود.

اشک و آه و دروغ های بی هویت و بازی های بی دلیل و نهایتا خودکشی. خب اگر قرار به خودکشی بود بعد از مرگ کودک در همان یک سوم ابتدایی هم امکان انجام داشت، چرا باید فیلم انقدر بی دلیل کش پیدا کند.

کار در روایت و فیلمنامه به قدری زمین گیر است که اساسا امکان ورود به فرم را برای نقد پیدا نمی کند. خانواده ای که تصویر می شود هیچ ربط هویتی به شکل مشکل پیش آمده ندارد. یک تیپ اجتماعی اگزوتیست و به غایت بی هویت که البته در جامعه کم نیست. حالا در نظر بگیرید داستانی تا این حد بی ربط قرار باشد درون مایه های روشنفکری هم پیدا کند.

بنابراین نمادهایی لازم است. نمای صفر مطلق از شیر سفیدی که سر می رود. زنی سفیدپوش که مثل دوک نخ ریسی از توی پلانها عبور می کند و اصلا معلوم نیست نماد چیست. تم سفید عروسی به تن همه که مثل کفن است. خودکشی به سبک و سیاق صادق هدایت و نهایتا جامعه سنتی و مذهبی که با طرح های نوگرای جامعه روشنفکری مشکل دارد.

خط فرضی هیچ نیست جز همین نشانه های از هم گسیخته بی اهمیت که نهایتا به درد کسانی می خورد که در همین نشانه ها به دنبال معنا ومفهوم خاص بگردند، وگرنه این چیزهای ثبت شده روی هارد دوربین فیلم نیستند.