به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، فیلم‌های واجد شرایط حضور در سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر نزدیک به ۶۰ فیلم سینمایی بود که از میان آن‌ها در نهایت ۱۶ فیلم توانستند در بخش‌های مختلف نامزد شوند و در این دور از جشنواره فیلم فجر شرکت کنند.
اما با احترام به رأی داوران گرامی جشنواره فیلم فجر بعید به نظر می‌رسد که چهل و اندی فیلم دیگر که برای داوران به نمایش گذاشته شده است، در هیچ کدام از بیست بخش دیگر نتوانسته باشند حتی نامزد آن بخش‌ها شوند.
این مطلب یعنی بیش از چهل فیلم تولیدی امسال که در شرایط سخت و دشوار کرونایی تمام تلاششان را کردند تا بتوانند در این جشنواره شرکت کنند و فضای سینما را زنده نگه دارند خالی از هرگونه امتیاز و برجستگی هنری بوده‌اند.
فیلم‌هایی که شاید در مقام نقد ایرادات فنی و کیفی بشود از آن‌ها گرفت، اما از طرفی بعید است که در هیچ بخشی نتوانند حتی نامزد شوند. آیا فیلم‌ها حتی در بخش‌های فرعی مانند صداگذاری، گریم و طراحی صحنه و لباس نیز قابلیت این را نداشتند که نامزد شوند؟
از سوی دیگر چند فیلم بخش کودکان و نوجوانان نیز در این دور از جشنواره حضور ندارند در حالی که در صورت شرکت و اعلام نامزدی یکی از آنان می‌توانست باعث شود تا سینمای کودک در سال آتی خصوصاً با توجه به مشکلات کرونایی شرایط بهتری را پشت سر بگذارد. در نظر داشته باشیم که قدرت و امتیازی که جشنواره فیلم فجر به یک اثر سینمایی می‌دهد بیشتر از جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان است.
این شیوه انتخاب نامزد‌های جشنواره باعث شده است تا گله برخی از صاحبان آثار و بازیگران آن‌ها به گوش اصحاب رسانه برسد. هنرمندانی که معتقدند با تمام احترامی که برای داوران قائل‌اند امکان اینکه فیلم‌های دیگر نیز نامزد جشنواره بشوند فراهم بود، اما میسر نشد.
با این حساب برای سال آتی سینمای ایران کمتر از ۱۰ فیلم سینمایی جدی برای اکران باید وجود داشته باشد، زیرا از این ۱۶ فیلم بخش‌های مهم جوایز مانند بهترین فیلم، کارگردانی، بازیگران نقش اول و مکمل زن و مرد را که عموماً دو یه سه فیلم نیز در این بخش‌های مشترک خواهند بود تشکیل می‌دهند و با این حساب شرایط دشوارتری را در سال بعد برای سینمای کشور شاهد خواهیم بود.
شاید بهتر آن بود که با گسترده‌تر کردن چتر نامزد‌های جشنواره، تعداد فیلم‌های بیشتری را در جشنواره شرکت می‌دادیم تا جلب رضایت بیشتری از فیلمسازان سینمای ایران شکل می‌گرفت و رونق بهتری در سال آتی سینمای ایران شاهد بودیم.
اما با احترام به رأی داوران گرامی جشنواره فیلم فجر بعید به نظر می‌رسد که چهل و اندی فیلم دیگر که برای داوران به نمایش گذاشته شده است، در هیچ کدام از بیست بخش دیگر نتوانسته باشند حتی نامزد آن بخش‌ها شوند.
این مطلب یعنی بیش از چهل فیلم تولیدی امسال که در شرایط سخت و دشوار کرونایی تمام تلاششان را کردند تا بتوانند در این جشنواره شرکت کنند و فضای سینما را زنده نگه دارند خالی از هرگونه امتیاز و برجستگی هنری بوده‌اند.
فیلم‌هایی که شاید در مقام نقد ایرادات فنی و کیفی بشود از آن‌ها گرفت، اما از طرفی بعید است که در هیچ بخشی نتوانند حتی نامزد شوند. آیا فیلم‌ها حتی در بخش‌های فرعی مانند صداگذاری، گریم و طراحی صحنه و لباس نیز قابلیت این را نداشتند که نامزد شوند؟
از سوی دیگر چند فیلم بخش کودکان و نوجوانان نیز در این دور از جشنواره حضور ندارند در حالی که در صورت شرکت و اعلام نامزدی یکی از آنان می‌توانست باعث شود تا سینمای کودک در سال آتی خصوصاً با توجه به مشکلات کرونایی شرایط بهتری را پشت سر بگذارد. در نظر داشته باشیم که قدرت و امتیازی که جشنواره فیلم فجر به یک اثر سینمایی می‌دهد بیشتر از جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان است.
این شیوه انتخاب نامزد‌های جشنواره باعث شده است تا گله برخی از صاحبان آثار و بازیگران آن‌ها به گوش اصحاب رسانه برسد. هنرمندانی که معتقدند با تمام احترامی که برای داوران قائل‌اند امکان اینکه فیلم‌های دیگر نیز نامزد جشنواره بشوند فراهم بود، اما میسر نشد.
با این حساب برای سال آتی سینمای ایران کمتر از ۱۰ فیلم سینمایی جدی برای اکران باید وجود داشته باشد، زیرا از این ۱۶ فیلم بخش‌های مهم جوایز مانند بهترین فیلم، کارگردانی، بازیگران نقش اول و مکمل زن و مرد را که عموماً دو یه سه فیلم نیز در این بخش‌های مشترک خواهند بود تشکیل می‌دهند و با این حساب شرایط دشوارتری را در سال بعد برای سینمای کشور شاهد خواهیم بود.
شاید بهتر آن بود که با گسترده‌تر کردن چتر نامزد‌های جشنواره، تعداد فیلم‌های بیشتری را در جشنواره شرکت می‌دادیم تا جلب رضایت بیشتری از فیلمسازان سینمای ایران شکل می‌گرفت و رونق بهتری در سال آتی سینمای ایران شاهد بودیم.