مخالفت پارلمان پاکستان با هجمه وحشيانه به مردم يمن، بار ديگر اين پرسش را ايجاد کرده است که عربستان و ديگر متحدانش به ويژه امارات متحده عربي در يمن چه مي کنند؟ آيا اگر در يک کشور جنگ داخلي رخ بدهد، کشورهاي ديگر اجازه دارند که بدون دريافت هرگونه مجوز بين المللي به آن کشور لشکرکشي کنند؟ حتي اگر خود چنين کنند، آيا اجازه دارند که کشورهاي ديگر را هم مجبور به مشارکت در اين جنگ کنند؟ رفتار سعودي و برخي ديگر از شيخ نشين هاي حاشيه خليج فارس اکنون تصوير شترسوارهايي را ترسيم کرده است که به جاي شترهاي شان، پشت جنگنده هاي نظامي نشسته اند. رسانه هاي پاکستاني در روزهاي گذشته از چنين تعابيري براي توصيف ائتلاف عربي استفاده کردند و به همين دليل حاضر نشدند به ائتلافي بپيوندند که يک جوان خام 30 ساله سعودي آن را رهبري مي کند. گويي محمد بن سلمان، وزير جنگ سعودي، بيش از اين که به سرانجام اين حمله بينديشد، در حال تجربه لذت حکمراني و جنگ طلبي است. اين خونريزي دير يا زود دامن سعودي را مي گيرد. جهان کم حوصله تر از آن است که سلاح هاي مرگبار را در دست يک جوان پر مدعا تحمل کند.