چهره‌هایی نظیر شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید باهنر، شهید عراقی، شهید امانی، شهید لاجوردی، مرحوم حبیب‌الله عسگراولادی و مرحوم پرورش از بزرگان منتسب به این تشکل در آن روزها بودند. 
 مؤتلفه هرچقدر در فضای مبارزاتی پیش از انقلاب و شروع نهضت، توفیق داشت، بعد از انقلاب و خصوصا پس از دفاع مقدس نتوانست در عرصه سیاسی و اجتماعی، خود را مطرح کند و به‌نوعی رکورددار شکست‌های انتخاباتی قلمداد می‌شود. مجموعه‌ای با زیرساخت‌ها و تشکیلات گسترده اما بدون بدنه و اقبال مردمی که عمده تأییدات آن  مربوط به زمان مبارزه با رژیم ستم‌شاهی و شروع انقلاب بود. بااین‌وجود به‌واسطه بزرگانی چون مرحوم عسگراولادی و مرحوم پرورش و تعدادی دیگر از افراد خوش‌سابقه، نامدار و مرجع در این حزب، لااقل نام مؤتلفه زنده ماند و اعتبار سابق تشکیلات و ارزش وجودی بزرگان حزب، آبرویی برای این مجموعه ایجاد کرد؛ اما به گواه نتایج انتخابات و مواضع حزب مؤتلفه و شکست‌های پی‌درپی نفرات اصلی این تشکل می‌توان وزن واقعی این حزب سیاسی را مورد ارزیابی و بررسی قرار داد.
در بررسی سیر قهقرایی این تشکل و چرایی این‌که برخی مسئولان آن، موردتوجه رسانه‌های معاند و ضدانقلاب شده‌اند، استفاده از مرام‌نامه‌ای که گویی در بین بعضی از این افراد جایی ندارد لازم است.
«مؤتلفه اسلامی انگيزه اصلی‌خويش را انجام‌وظیفه و ادای تكليف شرعی در هرزمان و مكان و كسب رضوان‌الله می‌داند و تلاش خواهد داشت كه از هرگونه ناخالصی و شرک‌های آشكار و پنهان بركنار بماند.» حال باید دید این حزب که پسوند اسلامی هم به خود داده است چگونه نسبت به تهمت‌ها و افتراهای اعضای ارشد خود نه‌تنها واکنش نشان نمی‌دهد که در رسانه رسمی ارگان خود آن را منتشر می‌کند.  
در تاریخچه این حزب آمده است: «مؤتلفه اسلامی تنها تشكلی است كه از آغاز تأسيس، با نظر امام خمينی شورای روحانيت داشته است 
تا آن‌ها نظارت داشته باشند كه حركت‌ها، برنامه‌ها و آموزش‌ها، بر اساس (ما انزل الله – و ما قال رسول الله و الائمه الاطهار) باشد.» آیا شورای روحانیت این حزب، امروز موافق این سبک کنش‌ها و واکنش‌های سیاسی برخی اعضای خود است یا نظارت را مثل پوست‌اندازی و جذب مردم رها کرده‌اند؟
به‌هرتقدیر امروز جایگاه، اقبال و اعتبار این حزب سیاسی در کشور برای عموم مردم مشخص است؛ ای‌کاش عقلای این حزب، فکری کنند تا برخی مسئولان ارشد این تشکل، اگر نمی‌توانند مثل مرحوم عسگراولادی، محور و مرجع جریانات سیاسی باشند لااقل میراث دار اخلاق و تقوای آن مرد بزرگ شوند و تتمه اعتبار مؤتلفه را به حراج نگذارند.