خبرورزشی/ جهانگیر کوثری: بلی آقای چمنیان درس‌ها را باید زودتر از این‌ها در بازی‌های تدارکاتی می‌گرفتید. اینجا میدان درس و تجربه نیست، اینجا میدان مسابقه است و اندونزی حریفی نیست که ما را شکست دهد. در تقابل دو حریف دیگر این ادعا به اثبات خواهد رسید. من به اندازه بازی‌های نوجوانان و اشکالات فردی ایرادی ندارم، چون این اشکالات دقیقاً به کار مربی مربوط می‌شود. تیم ما دو اشکال عمده و قابل بحث داشت؛ اول ایراد‌های تمرینی در روز قبل از مسابقه با اندونزی که زمان تمرینات به اندازه‌ای زیاد بود که روز بازی تمام بچه‌ها پتاسیم خالی کردند. آقای چمنیان، چند بازیکن ما دچار گرفتگی عضله شدند؟ کمبود پتاسیم به چه دلیل در بیشتر نفرات به وجود آمده بود؟ شما در روز قبل از بازی با اندونزی نباید بیش از ۳۰ دقیقه تمرین نرم و مفرح انجام می‌دادید و ۹۰ دقیقه تمرین سخت باعث تحلیل رفتن قوای جسمی بچه‌ها در روز بعد شد. این دیگر یک امر بدیهی و طبیعی است که بازیکنان را برای روز مسابقه باید تشنه از نظر بازی نگه داشت و حس برتری‌جویی را در آن‌ها تقویت کرد. در ایرادات اول این فدراسیون است که باید یک بزرگتر، باتجربه‌تر فوتبال‌شناس‌تر و آگاه به امور تیمداری در یک تورنمنت را همراه تیم اعزام می‌کرد. ایراد دوم اینکه آقای چمنیان یک بزرگتر، یک کاپیتان، یک مرکز ثقل تیمی نساخته بود تا تیم را در شرایط دشوار جمع کند. تیم نوجوانان مقابل اندونزی خسته بود و فاصله خط دفاعی ما با خط حمله به اندازه‌ای زیاد شده بود که نفس هافبک‌ها را گرفت. توازن فاصله بین سه خط اصلی ما وجود نداشت و یک نوع بی‌نظمی بر خط حاکم بود و هافبک‌های دفاعی در زمان حملات اندونزی محل استقرار خود را نمی‌دانستند. ما نباید به این آسانی به اندونزی می‌باختیم. آقای چمنیان نه به عنوان یک سرباز در تیم ملی نوجوانان بلکه باید به عنوان یک فرمانده در این تیم انجام وظیفه نمایید و این همان اقتدار و قدرت و کاریزمای مربی در کنار زمین است که متأسفانه ما مقابل اندونزی نداشتیم. حیف که به همین راحتی تسلیم تیمی شدیم که در شرایط معمولی ۳، ۴ گل از ما عقب است، حیف...! برویم به دنبال شناخت ویتنام و هند و حواس‌مان به تمرینات در هوای شرجی باشد!