خبرورزشی/ جهانگیر کوثری: والیبال را ششمین ورزش تیمی در جهان می‌شناسند، اما این روز‌ها با برگزاری مسابقات جام جهانی والیبال که ایران ما هم در بین مدعیان است، فکر می‌کنم بعد از فوتبال محبوب‌ترین رشته ورزشی باشد. چه درام‌های زیبای لحظه‌ای و صحنه‌های زیبایی که به دور از خشونت است، این رشته دارد. والیبال هنر تیمی و هنر فردی و ترکیبی است که فکر و اندیشه به کمک آمادگی و فیزیک مناسب آن را به شکل یک نقاشی متحرک ترسیم می‌کند. هر لحظه والیبال که نتیجه حرکات آن زود هم به پایان می‌رسد یک درامای زیباست.
بازی آرژانتین و لهستان مثل یک جنگ و نبرد بزرگ بدون کشتار بود، انگار توپ افسانه‌وار سرنوشت طرفین را می‌نوشت و تعیین می‌کرد، نفوذ و فراگیری لحظات آن تماشاگر را ایستاده دعوت به تماشا می‌کرد و حرکات ولاسکو رهبر ارکستر آرژانتین که با ارکستر ایران هم همکاری کرده، چون رهبری که ساز یکی از نوازندگانش شکسته باشد به تکاپو افتاده بود و گاه، چون یک مدعی در دادگاه داور را مخاطب قرار می‌داد و فریاد برمی‌آورد و حق خود را می‌خواست. پیروزی آنان در یک شکل معجزه‌آسا او را پرواز داد، انگار با بال‌های سفیدی در آسمان به پرواز درآمده بود و برای مردم آرژانتین دست تکان می‌داد. او، چون خوان پرون افسانه‌ساز سیاست آرژانتین روی ستون‌های استوار افتخار دور زمین می‌دوید و انگار نیرویی پنهان او را در این سن به حرکت درآورده است. در اوج شادمانی و پرواز‌های ولاسکو حس کردم تا چه اندازه والیبال را دوست دارم و برایم ثابت شد این رشته گسترده‌ترین و مفرح‌ترین و باهیجان‌ترین رشته ورزشی است. زمانی که آرژانتین و ولاسکو با صورت‌های برافروخته و اشک در چشم فریاد می‌زدند، والیبال به اوج کشش انسانی خود به سوی این رشته رسید. چه صحنه‌های زیبایی و چه شکوهی و چه احساس غروری برای پسران خوان پرون و بچه‌های لاپلاتا در مرکز بوینوس‌آیرس و محله ولاسکو.