آرمان-  دومین روز «آسیب‌شناسی جشنواره بین‌المللی تئاترفجر»، در قالب سه نشست تخصصی تئاتر در سالن مشاهیر تئاترشهر برگزار شد.نشست اول با موضوع ساختار اجرایی و هنری با حضور مهرداد رایانی‌مخصوص، مدیر نشست، شهرام کرمی، مدیر کل هنرهای نمایشی و نادر برهانی‌مرند، دبیر سی‌وهفتمین و سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی تئاترفجر، بهروز غریب‌پور، حسین مسافرآستانه و ناصر حبیبیان، کارشناسان تئاتر برگزار شد.در این نشست حسین مسافرآستانه جایگزین حسین پارسایی شد.بهروز غریب‌پور در ابتدای نشست عنوان کرد: ایرادی اساسی که در زمینه برگزاری جشنواره‌ها وجود دارد، این است که ما هر سال با دلایل مختلف جشنواره را از نو ابداع و از صفر آغاز می‌کنیم. همچنین آسیب‌شناسی را به‌خاطر آسیب‌شناسی انجام می‌دهیم؛ نه برای بررسی کارشناسانه. من می‌پذیرم که محدودیت‌هایی وجود دارد که هنگام اجرا دست و پای دبیر جشنواره را می‌بندد و بلندپروازی‌های او را به حداقل می‌رساند؛ به‌گونه‌ای که تصور می‌کنیم دبیر حرف هیچ‌کسی را گوش نداده و هیچ نوع آسیب‌شناسی‌ای را مدنظر قرار نداده است.وی با بیان اینکه خوش‌بین است و بودن جشنواره را از نبودنش بهتر می‌داند، افزود: البته معتقدم هر جشنواره فارغ از جشنواره قبلی داستان را از نو شروع کرده و گاهی دبیر اصلا فرصت نمی‌کند که نقاط قوت دوره قبل را ببیند.غریب‌پور با تاکید بر لزوم بلندپرواز بودن دبیر جشنواره تصریح کرد: من دبیر را کمتر از یک نویسنده یا کارگردان نمی‌دانم و در غیر این صورت، دبیر تبدیل به یک کارمند می‌شود.بلندپروازی یک کارگردان، یک نویسنده، یک بازیگر و یک هنرمند اگر در دبیر نباشد آن جشنواره فاقد امتیاز هنری است.حسین مسافرآستانه که دو دوره دبیری جشنواره تئاتر فجر را نیز در کارنامه دارد، گفت: من قرار نبود مزاحم اوقات‌تان بشوم و آمده بودم که گوش کنم و یاد بگیرم. اینجا که آمدم به من تکلیف شد که به‌دلیل عدم حضور دوست عزیزم، حسین پارسایی باید در خدمت شما باشم.ما از ابتدا تاکنون جشنواره برگزار کرده‌ایم که جشنواره برگزار کرده باشیم و تئاترمان یک جریان بزرگ ملی و بین‌المللی داشته باشد.اگر موفقیت‌هایی هم در دوره‌هایی داشته‌ایم و در دوره‌هایی نه، بسته به ذوق شخصی دبیرانی بوده که جشنواره را مدیریت کرده‌اند؛ والا هیچ وقت با برنامه‌ای هدفمند روبه‌رو نبوده‌ایم.این کارگردان تئاتر اظهار داشت:  شورای سیاستگذاری هر سال تعیین می‌شود و دبیر به این شورا گزارشی می‌دهد و می‌گوید من این کارها را کرده‌ام و این کارها را می‌خواهم بکنم و آنها هم می‌گویند موفق باشید! ما فراموش کرده‌ایم که داشتن برنامه برای برگزاری جشنواره، مهم‌تر از انتخاب دبیر است. الان زحمت اول تا آخر کارهای جشنواره با دبیر است. یعنی ما به‌دنبال آدمی قدرتمند و محبوب می‌گردیم، مسئولیت همه کارها را بر عهده‌اش می‌گذاریم و بعد هم بازخواستش می‌کنیم و او هم خسته می‌شود و می‌رود. بزرگ‌ترین آسیب، تغییر مداوم دبیر جشنواره است.وی در پایان افزود: جشنواره تئاتر فجر نباید جشنواره‌ای تولیدمحور باشد. تئاتر ما اینگونه نیست که محصولی نداشته باشد و ملزم باشیم جشنواره برگزار کنیم تا تولید داشته باشیم. ما تئاتر داریم و زیاد هم داریم، من در دوره اول دبیری خود جلوی این مساله ایستادم.  ناصر حبیبیان دیگر مهمان این نشست گفت: فکر می‌کنم باید نظام‌نامه‌ای بنویسیم که جنبه حقوقی داشته باشد. من سه، چهار سال پیش چنین کاری کردم و اینجا برای‌تان را خدمت‌تان می‌خوانم. فاز یک، تاریخچه است. بخش دوم اسناد پشتیبان است و بررسی آیین‌نامه‌های داخلی و بین‌المللی که اولی در طول بود و دومی در عرض. در دومی می‌خواهیم بدانیم جشنواره‌های کشورهای همسایه چه می‌کنند و این دانستن، اسناد پشتیبان ما را شکل می‌دهد. آسیب‌شناسی حقوقی مقررات و آیین‌نامه‌ها و به‌روزآوری قوانین توسط متخصصان تئاتر بخش دیگر ماجراست. با جمع‌شدن همه اینها می‌توانیم به تنظیم بیانیه ماموریت و ارائه تعاریف‌مان بپردازیم و سپس به اساسنامه برسیم.وی همچنین گفت: بهتر است جشنواره ترکیبی و شامل آثار تولیدی و شامل مرور آثار پیشین باشد.حسین مسافرآستانه نیز در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: در مورد بخش دانشجویی، من با تعریف قسمتی جداگانه به‌عنوان این بخش مخالفم و آن را تخفیف دانشجویان می‌دانم. گویی که نتوانسته‌اند با دیگران رقابت کنند و ما حقیرشان می‌شماریم. کار خوب و خلاقانه چه دانشجویی باشد و چه غیردانشجویی باید بتواند حضور داشته باشد. عذر می‌خواهم که این عبارت را به کار می‌برم، اما این نگاه‌ها به هیچ بخشی درست نیست.وی اظهارداشت: حال در مورد تئاتر شهرستان‌ها هم می‌گویم، تئاتر شهرستان گاهی می‌تواند بهتر از تئاتر تهران باشد. دانشجو، شهرستانی، تهرانی و غیره باید با کارشان مدنظر قرار بگیرند و کارشان را ملاک ارزیابی قرار دهیم. این لطف نیست.مسافرآستانه با اشاره به بحث دولتی و خصوصی بودن تئاتر گفت: به عقیده من هر آن ظرفیتی از تئاتر خصوصی را که برای جشنواره آبرو می‌آورد، باید مورد توجه قرار داد. باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی کنیم که حضور در جشنواره تئاترفجر افتخار باشد و جایزه آفت این افتخار است.