دومین نشست «آسیبشناسی جشنواره بینالمللی تئاتر فجر» با تأکید بر تداوم حضور یک دبیر در جشنواره و تدوین یک برنامه مشخص برای آن و نیز بحث درباره سانسور، جایزه، بخش بینالملل، تماشاگر ایرانی و تولید، به کار خود پایان داد. در بخشی از این نشست که به ساختار اجرایی و هنری اختصاص داشت، بهروز غریبپور با تأکید بر لزوم بلندپرواز بودن دبیر جشنواره، تصریح کرد: من دبیر را کمتر از یک نویسنده یا کارگردان نمیدانم و در غیر این صورت، دبیر تبدیل به یک کارمند میشود. بلندپروازی یک کارگردان، یک نویسنده، یک بازیگر و یک هنرمند اگر در دبیر نباشد آن جشنواره فاقد امتیاز هنری است. همچنین حسین مسافرآستانه که دو دوره دبیری جشنواره تئاتر فجر را نیز در کارنامه دارد، بیان کرد: ما از ابتدا تاکنون جشنواره برگزار کردهایم که جشنواره برگزار کرده باشیم و تئاترمان یک جریان بزرگ ملی و بینالمللی داشته باشد. اگر موفقیتهایی هم در دورههایی داشتهایم و در دورههایی نه، بسته به ذوق شخصی دبیرانی بوده است که جشنواره را مدیریت کردهاند وگرنه هیچ وقت با برنامهای هدفمند روبهرو نبودهایم. او افزود: الآن زحمت اول تا آخر کارهای جشنواره با دبیر است. یعنی ما به دنبال آدمی قدرتمند و محبوب میگردیم، مسئولیت همه کارها را بر عهدهاش میگذاریم و بعد هم بازخواستش میکنیم و او هم خسته میشود و میرود. بزرگترین آسیب تغییر مداوم دبیر جشنواره است و اینکه دبیر بعدی با سلیقه خودش از خانه اول شروع میکند و بعد هم عوض میشود. جشنواره ما به این شکل رشد نخواهد کرد. قطبالدین صادقی نیز در این نشست اظهار کرد: اشکال بخش بینالملل جشنواره فجر به خود جشنواره برمیگردد. ما باید کاری کنیم که از این کمیتگرایی و شلوغبازی به طرف کیفیت برویم. جشنواره در بخش بینالملل باید جایی برای رو کردن آخرین دستاوردها و آخرین تکنیکها باشد نه مرور آثار. یکی از مهمترین عیبهای ما در بخش بینالملل این است که کمیت را بر کیفیت ارجح میدانیم. به نظرم باید معیارهایمان را تغییر دهیم و بر کیفیت متمرکز شویم تا تأثیرگذار باشیم. این نویسنده و کارگردان تئاتر ادامه داد: نکته دیگر این است که جشنواره مدیر خوب میخواهد. مدیری که بخصوص مداومت داشته باشد. بپرسید و ببینید که در جشنواره آوینیون هیچ مدیری کمتر از ۱۰ سال در سِمَتِ خود نبوده است. در ادامه آرش عباسی گفت: مسأله این است که در اروپا تکلیف تماشاگر تئاتر با خودش مشخص است و در ایران مشخص نیست. معتقدم هیأت انتخاب، سرطان هر جشنواره است. هر جشنواره باید یک دبیر داشته باشد که بتواند پای آنچه انتخاب میکند بایستد.
در دومین نشست آسیبشناسی جشنواره تئاتر فجر مطرح شد
دبیری جشنواره باید تداوم داشته باشد
صاحبخبر -
دومین نشست «آسیبشناسی جشنواره بینالمللی تئاتر فجر» با تأکید بر تداوم حضور یک دبیر در جشنواره و تدوین یک برنامه مشخص برای آن و نیز بحث درباره سانسور، جایزه، بخش بینالملل، تماشاگر ایرانی و تولید، به کار خود پایان داد. در بخشی از این نشست که به ساختار اجرایی و هنری اختصاص داشت، بهروز غریبپور با تأکید بر لزوم بلندپرواز بودن دبیر جشنواره، تصریح کرد: من دبیر را کمتر از یک نویسنده یا کارگردان نمیدانم و در غیر این صورت، دبیر تبدیل به یک کارمند میشود. بلندپروازی یک کارگردان، یک نویسنده، یک بازیگر و یک هنرمند اگر در دبیر نباشد آن جشنواره فاقد امتیاز هنری است. همچنین حسین مسافرآستانه که دو دوره دبیری جشنواره تئاتر فجر را نیز در کارنامه دارد، بیان کرد: ما از ابتدا تاکنون جشنواره برگزار کردهایم که جشنواره برگزار کرده باشیم و تئاترمان یک جریان بزرگ ملی و بینالمللی داشته باشد. اگر موفقیتهایی هم در دورههایی داشتهایم و در دورههایی نه، بسته به ذوق شخصی دبیرانی بوده است که جشنواره را مدیریت کردهاند وگرنه هیچ وقت با برنامهای هدفمند روبهرو نبودهایم. او افزود: الآن زحمت اول تا آخر کارهای جشنواره با دبیر است. یعنی ما به دنبال آدمی قدرتمند و محبوب میگردیم، مسئولیت همه کارها را بر عهدهاش میگذاریم و بعد هم بازخواستش میکنیم و او هم خسته میشود و میرود. بزرگترین آسیب تغییر مداوم دبیر جشنواره است و اینکه دبیر بعدی با سلیقه خودش از خانه اول شروع میکند و بعد هم عوض میشود. جشنواره ما به این شکل رشد نخواهد کرد. قطبالدین صادقی نیز در این نشست اظهار کرد: اشکال بخش بینالملل جشنواره فجر به خود جشنواره برمیگردد. ما باید کاری کنیم که از این کمیتگرایی و شلوغبازی به طرف کیفیت برویم. جشنواره در بخش بینالملل باید جایی برای رو کردن آخرین دستاوردها و آخرین تکنیکها باشد نه مرور آثار. یکی از مهمترین عیبهای ما در بخش بینالملل این است که کمیت را بر کیفیت ارجح میدانیم. به نظرم باید معیارهایمان را تغییر دهیم و بر کیفیت متمرکز شویم تا تأثیرگذار باشیم. این نویسنده و کارگردان تئاتر ادامه داد: نکته دیگر این است که جشنواره مدیر خوب میخواهد. مدیری که بخصوص مداومت داشته باشد. بپرسید و ببینید که در جشنواره آوینیون هیچ مدیری کمتر از ۱۰ سال در سِمَتِ خود نبوده است. در ادامه آرش عباسی گفت: مسأله این است که در اروپا تکلیف تماشاگر تئاتر با خودش مشخص است و در ایران مشخص نیست. معتقدم هیأت انتخاب، سرطان هر جشنواره است. هر جشنواره باید یک دبیر داشته باشد که بتواند پای آنچه انتخاب میکند بایستد.
∎
دومین نشست «آسیبشناسی جشنواره بینالمللی تئاتر فجر» با تأکید بر تداوم حضور یک دبیر در جشنواره و تدوین یک برنامه مشخص برای آن و نیز بحث درباره سانسور، جایزه، بخش بینالملل، تماشاگر ایرانی و تولید، به کار خود پایان داد. در بخشی از این نشست که به ساختار اجرایی و هنری اختصاص داشت، بهروز غریبپور با تأکید بر لزوم بلندپرواز بودن دبیر جشنواره، تصریح کرد: من دبیر را کمتر از یک نویسنده یا کارگردان نمیدانم و در غیر این صورت، دبیر تبدیل به یک کارمند میشود. بلندپروازی یک کارگردان، یک نویسنده، یک بازیگر و یک هنرمند اگر در دبیر نباشد آن جشنواره فاقد امتیاز هنری است. همچنین حسین مسافرآستانه که دو دوره دبیری جشنواره تئاتر فجر را نیز در کارنامه دارد، بیان کرد: ما از ابتدا تاکنون جشنواره برگزار کردهایم که جشنواره برگزار کرده باشیم و تئاترمان یک جریان بزرگ ملی و بینالمللی داشته باشد. اگر موفقیتهایی هم در دورههایی داشتهایم و در دورههایی نه، بسته به ذوق شخصی دبیرانی بوده است که جشنواره را مدیریت کردهاند وگرنه هیچ وقت با برنامهای هدفمند روبهرو نبودهایم. او افزود: الآن زحمت اول تا آخر کارهای جشنواره با دبیر است. یعنی ما به دنبال آدمی قدرتمند و محبوب میگردیم، مسئولیت همه کارها را بر عهدهاش میگذاریم و بعد هم بازخواستش میکنیم و او هم خسته میشود و میرود. بزرگترین آسیب تغییر مداوم دبیر جشنواره است و اینکه دبیر بعدی با سلیقه خودش از خانه اول شروع میکند و بعد هم عوض میشود. جشنواره ما به این شکل رشد نخواهد کرد. قطبالدین صادقی نیز در این نشست اظهار کرد: اشکال بخش بینالملل جشنواره فجر به خود جشنواره برمیگردد. ما باید کاری کنیم که از این کمیتگرایی و شلوغبازی به طرف کیفیت برویم. جشنواره در بخش بینالملل باید جایی برای رو کردن آخرین دستاوردها و آخرین تکنیکها باشد نه مرور آثار. یکی از مهمترین عیبهای ما در بخش بینالملل این است که کمیت را بر کیفیت ارجح میدانیم. به نظرم باید معیارهایمان را تغییر دهیم و بر کیفیت متمرکز شویم تا تأثیرگذار باشیم. این نویسنده و کارگردان تئاتر ادامه داد: نکته دیگر این است که جشنواره مدیر خوب میخواهد. مدیری که بخصوص مداومت داشته باشد. بپرسید و ببینید که در جشنواره آوینیون هیچ مدیری کمتر از ۱۰ سال در سِمَتِ خود نبوده است. در ادامه آرش عباسی گفت: مسأله این است که در اروپا تکلیف تماشاگر تئاتر با خودش مشخص است و در ایران مشخص نیست. معتقدم هیأت انتخاب، سرطان هر جشنواره است. هر جشنواره باید یک دبیر داشته باشد که بتواند پای آنچه انتخاب میکند بایستد.
نظر شما