صاحب‌خبر - روز نخست و فیلم‏های کاملا معمولی به‌رغم شمار قابل توجه‏ از فیلم‌هایی که قابلیت بالایی برای گرم کردن تنور سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر داشتند و دارند،‌ پردیس سینمایی ملت در نخستین روز جشنواره، میزبان رونمایی از سه فیلم کاملاً معمولی بود. واقعیت این است که انتظارها از اولین روز جشنواره سی‌وهشتم، با این تعداد فیلم کنجکاوی برانگیز، خیلی بیشتر از آن چیزی بود که در سه سانس اکران روز نخست در پردیس ملت تجربه شد. ساعت ۱۳:۳۰ روز 12 بهمن، اولین فیلم این دوره از جشنواره با نام «سه کام حبس» اثر جدید برادران سالور به نمایش درآمد، فیلمی که محوریتش بر اعتیاد بود ولی به اعتقاد اهالی رسانه، ترکیبی از فلاکت‌ها بود؛ از فقر، بدبختی، مواد فروشی و دزدی گرفته تا تجاوز و هفت‌تیرکشی و پزشک متخلف! در واقع می‎توان به جرأت اظهارکرد که «سه کام حبس» آغازی تلخ و سیاه برای جشنواره سی‌وهشتم رقم زد؛ این در حالی است که اغلب جشنواره‌های معتبر جهان معمولاً با یک فیلم شاخص فعالیت خود را آغاز می‌کنند و اساساً عنوان «فیلم افتتاحیه» تبدیل به شناسنامه برخی رویدادهای مهم سینمایی شده است. درست از زمانی که پای شیشه و شیشه‌کشی به فیلم «سه کام حبس» باز شد همه ذهن‌ها به سمت دو فیلم «ابد و یک روز» و «متری شش و نیم» سعید روستایی رفت. البته دو فیلم فقط به لحاظ مضمون اصلی با هم شباهت دارند. «سه کام حبس» کلکسیونی از بدبختی‌ها و مصیبت‌ها را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. تجمع این همه آدم بیچاره و به آخر خط رسیده در یک فیلم سینمایی ایرانی اتفاقی کم نظیر است. کل فیلم را که زیر و رو کنید یک آدم نرمال و سربه راه پیدا نمی‌کنید. همه یا دزد و معتاد و قاچاقچی هستند یا رشوه‌بگیر و کلاهبردار و آدمکش. اما ماجرای روز نخست به همین سیاهی ختم نشد. سهم اصحاب رسانه در ادامه روز نخست دو فیلم سرد و بی‌روح دیگر یعنی «قصیده گاو سفید» و «عامه‌پسند» را دیدند. «قصیده گاو سفید» ساخته بهتاش صناعی‌ها طولانی‌ترین فیلم روز اول بود که زمانش از مرز دو ساعت گذشت. تاکنون فیلم‌های متنوعی درباره خطای احتمالی اقشار مختلف جامعه از جمله پزشکان و معلمان ساخته شده اما کمتر کسی به سراغ سوژه بکر خطای احتمالی قضات رفته است. «قصیده گاو سفید» در نیمه اول و دومش بین دو شخصیت اصلی فیلم سرگردان بود و نمی‌توانست هیچ کدام را به عنوان قهرمان اصلی انتخاب کند. اما فیلم سوم؛ «عامه‌پسند». سهیل بیرقی مدعی است که درباره طغیان زنان و تلاش و تکاپوی آنها فیلم می‌سازد. اما هر چقدر فیلم جدیدش «عامه پسند» را زیر و رو کردیم، متوجه نشدیم منظورش از طغیان و جنگندگی چیست. شخصیت نخست فیلم به نصیحت اطرافیان ‌توجهی نمی‌کند و با لجبازی تمام وارد مسیری اشتباه می‌شود که او را به بن بست می‌کشاند. فیلمنامه «عامه پسند» علاوه بر ضعف‌های مضمونی‌اش به لحاظ ساختاری هم گام رو به عقب بیرقی محسوب می‌شود. رفت و برگشت‌های زمانی کارکرد خاصی در روایت ندارند. اگر همه فلش‌بک‌ها و فلش فورواردها را حذف و قصه را به صورت کلاسیک تماشا کنیم، قصه‌پردازی دچار هیچ خدشه‌ای نمی‌شود. دو سوم ابتدایی فیلم بسیار ملال‌آور است و گره اصلی تازه در دقیقه هفتاد و پنجم داستان شکل می‌گیرد. اما از اینجا به بعد کارگردان فرصتی برای گره‌گشایی ندارد و با چند نمای کوتاه، پایانی سرهم‌بندی شده را تحویل مخاطب می‌دهد. بی توجهی به فیلم کوتاه و مستند فیلم کوتاه و مستند جشنواره امسال در سانس پایانی و با حضور حداقلی مخاطب اکران شد؛ این در حالی است که آثار این بخش، مخاطبان حاضر در سالن را جذب و وادار به تشویق در پایان فیلم کرد. فیلم های کوتاه و مستند، نشست خبری نداشت از این رو پوشش رسانه ای کمتری را به خود اختصاص داد. ساعت اکران فیلم‌های کوتاه و مستند هم ساعات پایانی شب است که همین موضوع اقبال را نسبت به این آثار کم کرده است. منتقدان فیلم ها، در نقش حامیان آثار! اما از جمله تغییراتی که امسال در نشست خبری جشنواره رخ داده، حضور یک منتقد است. در نشست خبری دو فیلم روز نخست نیز منتقدانی از سوی مسئولان برگزاری انتخاب شدند که در جلسه حاضر بودند. اما نکته قابل توجه، تمجید این منتقدان از فیلم‌ها بود. این در حالی است که بسیاری از منتقدان دیگر نسبت به فرم و محتوای آثار داستانی روز نخست، گلایه داشتند. یکی از موارد قابل توجه روز نخست هم، حضور سلبریتی ها با لباس مشکی در پردیس ملت بود. اعتراض همه‎ساله اهالی رسانه این سومین سالی است که پردیس سینمایی ملت به عنوان محل نمایش آثار جشنواره فیلم فجر انتخاب شده است؛ پردیسی که از همان ابتدا مخالفت‌هایی از سوی برخی اهالی رسانه و منتقدان برای برگزاری جشنواره در آن وجود داشت. پردیس ملت هم در پی این موضوع برای میزبانی این دوره در شکل ظاهری دچار تغییراتی شد؛ اضافه کردن سالن‌های نمایش، تعبیه کردن فودکورت و… از جمله همین تغییرات بود. اما فضای بسته پردیس سینمایی ملت که واسطه تعبیه سالن های جدید بسیار خفه تر و تنگ تر از سال های قبل شده است، فقدان امکانات رفاهی همچون میز و صندلی کافی برای لحظه ای استراحت اهالی رسانه و منتقدان و عدم پذیرایی حتی یک بطری آب و یک لیوان چای در جشنواره موجب حیرت بسیاری افراد شد. پارکینگ جشنواره که فاصله ای به شدت طولانی با پردیس سینمایی ملت دارد و در فضایی خاکی و بدون هرگونه امکاناتی است موجی از انتقادات را در پی داشت و شوآف افرادی را که از تعبیه پارکینگ در این سینما خرسند بودند را زیر سوأل برد. آنتن دهی‌ضعیف خطوط تلفن و اینترنت همراه به ویژه در اپراتورهایی مانند رایتل و ایرانسل نیز صدای اعتراض بخش اعظمی از اهالی رسانه را درآورده بود.∎​