از دهه ۱۹۸۰، نگرانی مجامع بین‌المللی نسبت به افزایش آلودگی هوا منجر به عزم جامعه جهانی برای تدوین و تصویب مقررات سخت‌گیرانه زیست محیطی شد. یکی از این مقرارات ضمیمه کنوانسیون بین‌المللی جلوگیری از آلودگی کشتی‌ها (کنوانسیون مارپل) است که بر اساس آن کلیه مناطق جهان موظف شده‌اند، از اول ژانویه سال ۲۰۲۰ میلادی میزان گوگرد سوخت مصرفی خود را در ناوگان حمل و نقل دریایی به نیم درصد برسانند. با ورود به سال 2020 این نگرانی شکل گرفت که کشور در تولید سوخت مورد نیاز کشتی‌های با استانداردهای جدید موفق نباشد. اما اکنون وزیر نفت می‌گوید: «مهم‌ترین بخش کشتیرانی نفتکش است که قاطع می‌گویم هیچ اختلالی در آن ایجاد نمی‌شود. »
با نفت کوره با سولفور بالا چه کنیم؟
زنگنه با اشاره به اینکه در سال ۲۰۱۷ میلادی تولید نفت کوره در دنیا روزانه یک میلیون تن بوده که ۲ درصد حاوی گوگرد کمتر از نیم درصد و مطابق استاندارد سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) بوده است، تصریح کرد: «در مجموع دوسوم نفت کوره تولیدی جهان که به‌عنوان سوخت کشتی‌ها مصرف می‌شود گوگرد بالای ۲.۵ درصد دارد.»
وزیر نفت با بیان اینکه قیمت مازوت اکنون کاهش و قیمت نفت کوره کم سولفور افزایش یافته و به اندازه قیمت گازوئیل رسیده است، اظهار کرد: «اگر فعالیت پالایشگاه‌های کشور عادی باشد، مقدار نفت کوره تولیدی، روزانه حدود ۴۰ هزار تن است که ۱۳ هزار تن آن در پالایشگاه آبادان تولید و دوباره تصفیه می‌شود، حدود ۲۰ هزار تن نفت کوره با سولفور بالا داریم.» او با بیان اینکه راه‌حل اصلی تهیه نفت کوره با سولفور کم، بهینه‌سازی پالایشگاه‌هاست تا هم گوگرد نفت‌ کوره و هم تولید نفت‌ کوره کاهش یابد، تصریح کرد: برای حل این مشکل نیازمند ۱۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری هستیم که در شرایط کنونی تأمین آن بسیار دشوار است.
زنگنه با اشاره به اینکه بارها گفته‌ام قیمت نفت کوره کم سولفور بشدت بالا می‌رود و این واقعیت بازار است، افزود: هم‌اکنون هزینه کشتیرانی هم در دنیا به همین دلیل بالارفته است.»
اعلام کنیم که ما توان تأمین نداریم
وزیر نفت می‌گوید که راه‌حل‌هایی در این زمینه داریم و به تشریح یکی از آنها که راهکاری موقتی است، می‌پردازد: «راهکارها را برای وزیر راه و شهرسازی نوشتم. ما یک راهکار موقت هم دارد که می‌گوید اگر کشتی بگوید و گزارش کند امکان تأمین سوخت کم سولفور را ندارد می‌تواند از سوخت با سولفور بالا استفاده کند. از نظر من، اگر کسانی اظهار می‌کنند که ما از بنادر دیگر نمی‌توانیم سوخت تأمین کنیم می‌توانند به این بند استناد کنند. ایران هم می‌تواند به دلیل شرایط اضطراری به این قانون استناد کند، از نظر من حق قانونی و حقوقی ماست.»
کشتی‌ها را مجهز کنیم
راه حل دیگری که وزیر نفت مطرح می‌کند، تجهیز کشتی‌ها به دستگاه پاک‌کننده (Scruber) است. نصب این تجهیز با توجه به ظرفیت کشتی، ۲ تا ۷ میلیون دلار هزینه دارد. هزینه این طرح حتی از بهینه‌سازی پالایشگاه‌ها نیز به لحاظ اقتصادی بهتر است، اما هیچ کشتی ایرانی این کار را نکرده است. کشتی‌ها از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۲۰ فرصت داشتند اسکرابر نصب کنند. اما در ایران این کار را نکردند. زنگنه می‌گوید: «هیچ‌کدام از نفتکش‌های اقیانوس‌پیمای ما که از سوخت نفت کوره استفاده می‌کنند، اسکرابر نصب نکردند، آنها حدود یک‌سال‌ونیم برای اینکه سوخت با قیمت مناسب دریافت کنند با ما مکاتبه می‌کنند و به‌تازگی هم ضمنی می‌گویند سوخت ارزان و یارانه‌ای به ما بدهید.»
بلندینگ، راهکار چهارم
زنگنه مخلوط کردن نفت‌کوره (محصول گوگرد بالا با محصول گوگرد پایین مخلوط که به حد استاندارد مورد استفاده کشتی برسد) را راه‌حلی دیگر برشمرد که اصطلاحاً به آن بلندینگ می‌گویند.
او ادامه می‌دهد: خوشبختانه با همکاری شرکت ملی نفتکش ایران به ترکیب سوختی رسیدیم که در موتورهای کنونی جواب می‌دهد. اکنون پالایشگاه‌ها ماهانه ۴۰ تا ۵۰ هزار تن از این سوخت را تأمین می‌کنند و به قیمت بین‌المللی می‌فروشند.
از خارج بخریم؟
وزیر نفت با بیان اینکه ایران حتی می‌تواند از بیرون کشور هم سوخت تأمین کند، افزود: «روش‌های دیگری هم مانند مخلوط نفت‌ کوره با روش‌های شیمیایی وجود دارد که بخش خصوصی در این زمینه فعال شده است تا نفت‌ کوره با سولفور بالا را از ما بگیرد و با مواد شیمیایی مخلوط کند و سرانجام نفت‌ کوره با سولفور پایین تحویل دهد.»