ایران آنلاین /گروه اندیشه:
در کشور ما مرکز همه چیز دولت و سیاست است. در نتیجه نهادهای دیگر جایگاه حاشیه ای پیدا کرده اند. دولت می خواهد مرکز همه چیز باشد و همه امور را سامان دهد. در نتیجه حوزه علم تابعی از حوزه سیاست می شود. منتظریم بودجه بیشتری دریافت کنیم تا کار بیشتری انجام دهیم. این در حالی است که نظام سیاسی و دولت باید علم را از دستور کار خود خارج کند. تا این اتفاق نیفتد مشکل علم در کشور ما حل نخواهد شد.
اگر بخواهیم پژوهش را از حالت پاندولی و تابعی خارج کنیم چاره ای نداریم جز توجه به پژوهشگران مستقل و آزاد. باید به دغدغه های آنان توجه کنیم. پژوهشگران مستقل کسانی هستند که مسایل اساسی کشور را طرح می کنند اما فرصت پژوهش ندارند. این ها گاهی به خاطر عدم توانایی یک بحث اساسی جامعه را فقط در حد یک صفحه می نویسند. متأسفانه این افراد را به رسمیت نمی شناسیم.
معتقدم، در هفته پژوهش باید برای پژوهش مان تعیین استراتژی کنیم، ببینیم اشکال پژوهش های ما کجا است؟ در هفته پژوهش به جای جایزه دادن به پژوهشگر باید الگوهای پژوهشی و مسایل اساسی را تعیین کرد. واقعیت این است که ما بیش از تفکر، بر دانش و اطلاعات تمرکز داریم. در نتیجه رساله های دانشگاهی دچار تکرار می شوند و داده محور اند و ما مرتب خود را تکرار می کنیم و به تعبیری، نظریه سایی می کنیم.
علوم اجتماعی باید سنجش افکار را کنار بگذارد و مسایل درون و بیرون علم را تعریف کند و پژوهشگاه ها هم باید فعالیت های کاربردی و تئوریک انجام دهند. اگر مسایل بنیادین را شناختیم آن وقت است که میتوانیم گام بزرگی در این حوزه برداریم.
