به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ کاشان اول؛ سمیه مصدقیان/ به پله ها که می رسد چند لحظه ای مکث می کند و به عقب باز می‌گردد. موانع وسط پیاده‌رو سد راهش می شوند، درنگ می کند و باز به عقب می‌رود. می خواهد از عرض خیابان عبور کند اما هرچه نگاه می کند تابلوی عبور معلولان را نمی‌بیند. کاش لااقل دکمه های آسانسور را کمی پایین‌تر نصب می کردند تا دست او هم، در حالی‌که روی ویلچر نشسته است به دکمه‌ها برسد. چرا همه جای شهر را فقط برای افراد سالم مهیا کرده اند؟! مگر بند اول قانون جامع حمایت از حقوق معلولان را فراموش کرده اند؟ آنجا که می گوید کلیه وزارتخانه‌ها، سازمان ها و شرکت ها موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمان ها و اماکن عمومی، معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل کنند که امکان دسترسی و بهره مندی از آنها برای معلولان مانند افراد عادی فراهم شود.
بخشی از جمعیت هر شهری را معلولان تشکیل می دهند. یعنی افرادی که در اداره خود و انجام فعالیت های روزمره ناتوان و نیازمند کمک هستند. از وجود معلولان در جامعه گریزی نیست. عده ای از افراد با معلولیت های مادرزادی متولد می شوند. بعضی از معلولیت ها هم‌حاصل سانحه و تصادف بوده و دسته دیگر ناتوانی ها از عوارض میانسالی و پیری به شمار می آیند. با این وجود، به شمار نیاوردن معلولان در ساخت و طراحی فضای شهری، یعنی بی توجهی به بخشی از جمعیت یک شهر و به دنبال آن فراهم کردن زمینه های مشکلات اقتصادی، عاطفی و اجتماعی برای آنها.
اصلاح طراحی فضای شهر، معابر و ساختمان ها برای بهبود تردد و عبور معلولان و کمک به افزایش توانمندی و استقلال آنها، در شهرهای کوچکی مثل کاشان نسبت به شهرهای کلان، عملی‌تر است. وقتی در بین جمعیت ۳۰۰ هزار نفری کاشان، شش هزار نفر معلول (حرکتی، جسمی، ذهنی، نابینا و ناشنوا) وجود دارد، اقدامات این چنینی در فضای شهر ضروری تر می شود.
چرا نباید در شهری چون کاشان، حضور معلولان پررنگ تر دیده شود؟ در خیابان های این شهر، چه تعداد تابلوهای مربوط به معلولان دیده می شود؟ در کدام ایستگاه های اتوبوس، نشانی از مکانی مختص به معلولان دیده می شود؟ در کدام خیابان شهر، کنار کیوسک های تلفن، اتاقک هایی هم مختص کم‌شنوایان که مجهز به سیستم تقویت صدا باشد و یا اتاقک هایی با ارتفاع کوتاه مختص استفاده کننده های ویلچری مشاهده می کنید؟
گاهی می شود با نصب خط بریل در مکان هایی برای نابینایان ضروری است، به روشن‌دلان شهرمان حس توانمند بودن و استقلال ببخشیم. گاهی می شود با کف پوش های جهت نما در پیاده روها، تردد را برای معلولین هموارتر کرد و آنها را از انزوا بیرون آورد.
انتهای پیام/