این وضعیت وخیم ریشه و دلایل متعددی دارد اما ریشه های اصلی بحران عبارتند از:
1- پائین بودن میانگین سن بازنشستگی در ایران
در کشورهای دارای شرایط سنی و جمعیتی و اشتغال مشابه ایران، سن بازنشستگی بطور متوسط 63 تا 65 سال است اما میانگین سن بازنشستگی در ایران حدود 52 سال است. در کشورهای اروپایی، آمریکا، ژاپن و بسیاری از کشورهای دیکر که حتی شرایط بهتری از ایران دارند میانگین سن بازنشستگی بالای 60 سال و اغلب بین 63 تا 65 سال است.
2- مبنای حقوق دو سال آخر کار جهت محاسبه حقوق و مزایای بازنشستگی
مبنای محاسبه حقوق بازنشستگی در سایر کشورها با شرایط جمعیتی و سنی مشابه ایران بین 10 تا 20 سال قبل از بازنشستگی می باشد اما در ایران این روش محاسبه به طرز باور نکردنی غیر منطقی و بر اساس میانگین دو سال آخر کار است
راهکارها:
1- سن بازنشستکی در مدت 5 سال به 65 سال افزایش یابد یعنی در سال 97 سن بازنشستگی به 61 سال و سال 98 به 62 سال و سال 99 به 63 سال و سال 1400 به 64 سال و سال 1401 به 65 سال برسد و بعد از آن این شرایط سنی برای بازنشستگی حفظ شود
2- تعداد سال های مبنا برای محاسبه بازنشستکی بجای دو سال آخر به ده سال آخر خدمت افزایش یابد و این اصلاح سال های مبنا در مدت 5 یا 7 سال انجام شود دو سال اول یکسال یکسال و بعد دو سال دو سال افزایش یابد منظور اینکه در سال 1397 سن مبنا از 2 سال به 3 سال و سال 1398 به 4 سال و از آن به بعد سالی 2 سال افزایش یابد.
3- کارکنانی که دریافتی آنها از مبلغ مشخصی در ماه بیشتر است مثلا بیش از 10 میلیون تومان به بالا حقوق دریافت می کنند به تناسب درصد بیشتری از حقوق آنها کسر شود.(در انجام این اصلاح از تجربه کشورهای موفق بهره گیری شود)
چنانچه مجلس محترم در قالب طرحی که نمایندگان محترم و کمیسیون های تخصصی ارائه می نمایند یا لایحه ای که توسط دولت محترم ارائه می گردد قانون بازنشستگی را در سال جاری اصلاح ننمایند، هزینه هر ماه تاخیر در اصلاح قانون، طی سالهای آتی بسیار سنگین و هزاران میلیارد تومان خواهد شد. لذا انتظار است دولت و مجلس محترم دست از کم توجهی و نظاره گری به وضع اسف بار پیش رو بردارند و نقش فعال و سازنده ایفا نمایند.
نظر شما