مهدی بهلولی

 

شرکت در اردوهای راهیان نور،اجباری نیست و دانش آموزان با شرکت نکردن در این اردوها، هیچگونه نمره ای را از دست نمی دهند. چند سال پیش هم بحث شد که بچه ها را به جای این که به جنوب کشور ببرند به مکان هایی مانند موزه های جنگ ببرند که متاسفانه کنار گذاشته شد و پیگیری نشد. در رابطه با اردوهای راهیان نور ، بیش از توجه به آیین نامه این اردو و اجباری بودن یا نبودن آن،توجه به آن چیزی مهم است که در دبیرستان ها می گذرد. از نزدیک شاهد گفت و گوی برخی مدیران و رقابت آنان برای ارسال هر چه بیشتر دانش آموزان به این اردوها بوده ام. متآسفانه برخی مدیران برای خودشیرینی و موفق نشان دادن خود،وقتی با دانش آموزان در این رابطه صحبت می کنند طوری حرف می زنند که آنها را هر طور شده به رفتن تشویق کنند تا در اداره با شمار بالاتر دانش آموزانی که به این اردوها فرستاده اند از موقعیت بهتری برخوردار شوند و دیگر کاری به این ندارند که این اردوها، تا چه اندازه می توانند به قیمت جان دانش آموزان و یا آسیب دیدگی های جدی آنها تمام شوند. اما شخص من از معلمان و دانش آموزانی که به این اردوها رفته ام درباره شرایط بد غذایی و شرایط بد اسکان صحبت های زیادی شنیده ام. متاسفانه چون، بخش بیرون از مدرسه اردوی راهیان نور، خارج از عهده آموزش و پرورش است مسئولان آموزش و پرورش هم از پذیرش مسئولیت شانه خالی می کنند در صورتی که اولین وظیفه آموزش و پرورش در هر برنامه درون و بیرون مدرسه، حفظ جان دانش آموزان است. در مورد این اتفاق تازه این پرسش را هم می توان پرسید که چرا دانش آموزان استان البرز با راه آهن تهران به جنوب فرستاده نشده اند؟ به نظر من،یک دلیل آن این است که مسئولان آموزش و پرورش خودشان را مسئول آنچه در بیرون مدرسه بر سر دانش آموز می آید نمی بینند وگرنه خیلی جدی تر و با رعایت خیلی از جوانب و حاشیه ها،بچه های مردم را به این اردوها می فرستادند.