نتیجه‌ی یک مطالعه نشان داد که کروموزوم‌های افراد با افزایش سن افراد، پیر می‌شوند و ژن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند. با بالا رفتن سن، علامت‌هاي پيري همچون موهاي خاکستري و چين و چروک روي پوست پديدار مي‌شوند. اما در واقع تغييرات ظريف‌تري در پشت صحنه‌ي اين تغييرات در بدن، در حال اتفاق افتادن است که موجب پيري مي‌شوند. اکنون دانشمندان کشف کرده‌اند که کروموزوم‌ها نيز همگام با افزايش سن پیر مي‌شوند.
کروموزوم‌هاي ما در واقع راهنماي ساخت ما هستند. آن‌ها هستند که تعيين مي‌کنند هر پروتئيني که ما براي زندگي نياز داريم، چگونه ساخته شود. کرموزوم‌ها ساختار دو رشته‌اي زنجير‌مانندي از ملکولي به نام DNA هستند و در هسته‌ی هر سلول بدن به‌صورت پيچ‌خورده قرار گرفته‌اند. برخي از بخش‌هاي اين زنجير حالت باز و شل دارند؛ درحالي‌که برخي بخش‌ها محکم هستند و توسط بخش‌هاي ديگر زنجيره پوشانده شده‌اند. اگر بخشي از اين زنجيره به‌شدت پيچ‌خورده باشد، دستگاه‌هاي سلولي به‌راحتي نمي‌توانند به DNA آن محل دسترسي پيدا کنند و فعال کردن ژن‌هايي که در آن بخش از زنجيره قرار گرفته‌اند، دشوار مي‌شود.
تصويري از ساختار مارپيچ مضاعف DNA. چهار واحد ساختاري تشکيل‌دهنده‌ي آن (آدنين، تيمين، سيتوزين و گوانين) با رنگ‌هاي صورتي، نارنجي، بنفش و زرد نشان داده شده‌اند.
تحقيق جديد انجام‌شده توسط آزمايشگاه پزشکي ژنوميک جکسون و گروه بهداشت UConn، نشان مي‌دهد که کروموزوم‌هاي ما نيز مانند خودمان با افزايش سن، پير مي‌شوند؛ به اين صورت که برخي از قسمت‌هاي کروموزوم دچار پيچ‌خوردگي و دسترسي به DNA آن قسمت دشوار می‌شود. شايد اين بخش از DNA همان بخشي باشد که براي دفاع از بدن در برابر بيماري‌ها حياتي است.
جورج کوشل، مدير مرکز Uconn مي‌گويد:
در افراد جوان هزاران جايگاه باز در طول رشته وجود دارد که هميشه قابليت فعال شدن و ساختن پروتئين‌هاي مورد نياز دارند. ژن‌ها و مسيرهاي فيزيولوژيکي وجود دارند که در افراد جوان بسيار فعال هستند؛ ولي در افراد مسن به‌تدريج فعاليتشان کم مي‌شود. نسبت بخش‌هايي از کروموزوم‌ها که باز هستند و بخش‌هايي که بسته‌اند، در افراد جوان نسبت به افراد سالخورده بسيار متفاوت است.
کوشل با همکاري دانشمندان ديگر مطالعه‌اي براي پيدا کردن مناطقي از کروموزوم‌ها که فعاليت خود را در اثر افزايش سن از دست مي‌دهند، انجام داد. حجم وسيع داده‌ها و پراکندگي آن‌ها موجب شد آن‌ها روش‌هاي تجزيه و تحليل جديدي به کار گيرند و بتوانند نتايج چشمگیری از اين اطلاعات به دست آورند. همکاري گسترده بين محققان اين بخش‌ها، انجام چنين مطالعه‌ي پيچيده‌اي را ممکن ساخت.
جامعه مورد مطالعه شامل ۷۵ فرد سالم بين ۲۲ تا ۴۰ سال و ۲۶ فرد سالم ۶۵ سال و بالاتر بود. نمونه‌ی خون هر فرد گرفته شد و تيم تحقيق، سلول‌هاي ايمني را از خون آن‌ها جدا کرد. آن‌ها دنبال بررسي اين موضوع بودند که چگونه فعاليت ژن‌هاي سلول‌هاي ايمني تحت تأثير افزايش ژن تغيير مي‌کند.
نتيجه‌ي اين مطالعه، کشف تفاوت آشکاري بين افراد جوان و سالخورده بود؛ تفاوت جالبي که قبلا در تجزيه‌وتحليل ژنوم مشاهده نشده بود. مناطقي از کروموزوم‌ها که کدکننده‌ي ژن‌هايي هستند که موجب رشد و تمايز سلول‌هاي T مي‌شوند (سلول‌هايي که به بدن براي دفاع در برابر آنفلوآنزا و ساير عفونت‌هاي ويروسي و برخي از سرطان‌ها کمک مي‌کنند)، در افراد جوان بازتر از افراد مسن است. از سوي ديگر، مناطقي از کروموزوم‌ها که کدکننده‌ي ژن‌هاي مرتبط با مرگ سلول و التهاب سلول هستند، در افراد سالخورده بازتر از اين مناطق در افراد جوان است.