به گزارش خبرنگار شبستان، دکر محمد رودگر، استاد دانشگاه و نویسنده امروز در نشست تخصصی هفته پژوهش و هنر انقلاب اسلامی در بخش داستان که در سالن سلمان هراتی حوزه هنری برگزار شد، گفت: پژوهش تعریف مشخصی دارد. پژوهش امری است که باید کاملا با روش شناخته شده انجام شود. پژوهشگر ابتدا باید روش خود را ارایه دهد. متاسفانه ما در ادبیات داستانی روش خاصی برای پژوهش نداریم، مدیریت و سازماندهی خاصی نیز در این حوزه نداریم. در امر پژوهش ادبیات داستانی متولیان خوبی نداریم.

دکتر رودگر بیان کرد: اتفاقی که در طیف داستان نویس ها می افتد این است که جوانی به کلاس های داستان نویسی و رمان نویسی می رود و وقتی به تکنیک هایی دست یافت شروع به نوشتن می کند، این جوان نوشته هایش را به جلسات نقد ارایه می کند و سپس در جشنواره های ادبی شرکت می کند و پس از آن کتاب‌هایش را چاپ می کند حتی ممکن است کتاب هایش جایزه بگیرد. مسئله این است که بعد از این مرحله جوان نویسنده باید چه کند، آیا نقشه راهی برایش وجود دارد؟ اینجاست که اهمیت پژوهش حس می شود زیرا پژوهش نقشه راه ارایه می دهد.

وی با بیان اینکه جایگاه پژوهش به طور آکادمیک در دانشگاه و پژوهشگاه است، عنوان کرد: ما داستان نویس ها به مباحث پژوهشی ورود نمی کنیم، شعر با داستان متفاوت است، شعر در چند دقیقه بر فرد نازل می شود اما در داستان و رمان باید یک الگوی احساسی با درون مایه علمی حفظ شود. وقتی فضای داستانی ایجاد شود نباید خودمان را بی نیاز از پژوهش بدانیم. داستان نویسی یک نویسنده جامع الاشرایط می خواهد. داستان‌نویسی در دنیای امروز ما پیچیده و متفاوت از شعر است. هر کجا داستان کنار شعر آمد، داستان زمین خورد. شعر و داستان عرصه های متفاوتی هستند. تاثیر داستان به خصوص رمان طولانی تر و شورانگیزتر از شعر است. شما با یک رمان مدت ها زندگی می کنید یک رمان خوب می تواند جهان بینی و نگرش شما را نسبت به زندگی تغییر دهد.

این استاد دانشگاه اظهار داشت: سیاست ورزی در پژوهش و ادبیات داستانی و مدیریت های کلان اشتباه در این حوزه را شاهد هستیم. آیا یک پژوهشگر آکادمیک در عرصه ادبیات داستانی می شناسید؟ در دانشگاه های سوره، شاهد و با هنر کرمان رشته ای با عنوان ادبیات پایداری تدریس می شود. متاسفانه نسبت به ادبیات داستانی بی توجهی شده است. یکی از مشکلات ما در ادبیات داستانی این است که نسبت خود با امر واقعی نمی دانیم. ما یک مکتب ادبی و یا جریان ادبی تاثیرگذار در کل خاورمیانه نداریم. نویسنده باید عرفان، فلسفه، فرهنگ، علوم اجتماعی، تاریخ، انواع ادبی، جغرافیا، حکمت و هنر را بداند. اگر بخواهیم جریان هنر انقلابی داشته باشیم بعد از دانستن این موارد باید بررسی کنیم اقوام دیگر چه کردند و چه نگرشی دارند، افرادی مثل بورخس یک شبه جریان ادبی ایجاد نکردند، این افراد زیر و بم فرهنگ خود و فرهنگ های دیگر را می دانستند.

دکتر رودگر خاطرنشان کرد: چطور می توانیم هم رئال بنویسیم و هم اینکه از واقعیت خبر ندهیم، آن وقت دیگر هیچ ممیزی نمی تواند مچ ما را بگیرد. یکی از متونی که نویسندگان خارجی به آن ارادت داشتند هزار و یک شب بود. نویسنده ادبیات داستانی خود را لنگ محدودیت ها نمی کند. نویسنده های خارجی از ساختار عطار و مولانا استفاده می کنند اما درون مایه خود را در آن می ریزند، محدودیت ها در هر زمانی وجود داشته است، حتی در زمان مولانا نیز محدودیت وجود داشته است.