علی شمیرانی - این مساله جدیدی نیست که همواره در هر صنف و قماشی، افراد فاسد و مساله‌دار پیدا می‌شوند. اما موضوع وقتی دردناک می‌شود که این فساد به کل یک صنف تعمیم داده شود و رفته‌رفته چهره همه فعالان آن صنف را نزد افکار عمومی خراب کند.
مثال‌هایش را همه شنیده‌ایم. شاید یکی از نمونه‌های اخیر که اعتراضات گسترده‌ای هم داشتند به صنف پزشکان مربوط می‌شد که به دنبال ساخت یک سریال طنز و مجموعه‌ای از اتفاقات، موجب شد تا از وزیر بهداشت و مدیران این وزارتخانه گرفته تا مجموع فعالان این صنف با صدور بیانیه، یادداشت، استفاده از فضای مجازی و غیره از آن پس به کوچکترین مساله‌ای که چهره آنها را مخدوش کند، به سرعت و شدیدا واکنش نشان دهند.
البته این واکنش‌ها به معنای نبود خطا و افراد مساله‌دار در این صنف نیست، اما آنچه اعتراضات بجای صنف پزشکان را به دنبال داشت، زیرسوال بردن وجهه و خدمات تمام آنها به واسطه وجود این قبیل افراد بود.
در صنف مطبوعات نیز افراد فاسدی که بدون هیچ توجهی به صدمات ناشی از اقدامات خود، سلامت تمامی همکاران مطبوعاتی و رسانه‌ها را قربانی منافع اقتصادی خود کرده و می‌کنند، کم نیست. اگرچه با تعاریف عرفی، اخلاقی و حرفه‌ای این قبیل افراد و جراید را اصولا نمی‌توان در زمره رسانه‌ها جای داد و تنها تفاوت آنها با کاغذهایی که لای در خانه‌ها و زیربرف‌پاک‌کن ماشین‌ها می‌گذارند، صرفا تعداد صفحات و اندازه آنهاست.
بماند که آن کاغذهای تبلیغاتی حرمت بیشتری از نشریه‌ای دارند که نام خود را رسانه گذاشته است. چراکه حداقل تکلیف مخاطب روشن است که این کاغذها برای تبلیغات هستند.
این روزها حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات پرشده از فضاهای کاغذی و مجازی وابسته و اجاره‌ای که ظاهرا رسانه هستند و عملا تریبون‌هایی برای تزریق دروغ در جامعه و در بهترین وضعیت یک نسخه پشتیبان برای روابط عمومی‌ها. بماند که کانون‌های قدرتمند فساد، نقشی کلیدی در این امر بازی کرده و روز به روز رسانه‌های بیشتری را اجیر و کرایه می‌کنند تا صدای روشنگری و آگاهی‌ساز را بیش از پیش خفه کنند.
لذا تمام روزنامه‌نگاران و رسانه‌هایی که در تلاش هستند تا با خودفروشی روزگار را سپری نکنند، ملزم هستند برای پاکسازی آلودگی‌های صنف خود، با هر روش ممکن به رویه موجود اعتراض کرده و راه خود را از مفاسد جدا کنند. چه در غیر اینصورت همه به یک چشم دیده شده و از بین خواهند رفت.(منبع:فناوران)