می دانیم یکی از مهمترین روشهای تربیتی، روش الگویی است؛ زیرا تأثیر الگو در شکل گیری رفتار و منش تربیت شونده بسیار زیاد است. قرآن کریم از این شیوه استفاده نموده و با بیان و تکرار قصه ها و سرنوشت افراد، به معرفی انسان کامل و توصیف ویژگیهای انسان ملکوتی، پرداخته است؛ امام خمینی(س) نیز با تأسی از قرآن، الگوی مناسب در طریق سعادت را چنین معرفی می کند: ما چون نبی اکرم ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ را هادی طریق یافتیم و او را واصل به تمام معارف می دانیم باید در سیر ملکوتی بی چون و چرا تبعیت او کنیم. در نگرش انسان شناسی امام که برگرفته از اسلام است، انسان موجودی است که از نظر جسمی، ریشه در خاک دارد و از نظر روحی منشأش خداست و همانطور که قرآن می فرماید:
«لقد خلقنا الانسان من سلالةٍ من طین» و یا: «فاذا سویتُهُ و نفحتُ فیه من روحی فعقوا له ساجدین». وجود دو بعد مادی و معنوی، همچنین اراده و اختیار در انسان باعث شده است که اولاً، انسان ذاتاً نامحدود و قابلیت تبدیل شدن به پست ترین موجودات و یا لیاقت رسیدن به عالیترین مقام در میان همه موجودات جهان هستی را دارا باشد و ثانیاً، به واسطه احتجاب به طبیعت، اشتغال به کثرت، دلبستگی به دنیا و حجب دیگر، برای تشخیص کمال و هدایت به سوی آن،نیازمند «اسوه حسنه» است. به عقیده امام خمینی اسوه حسنه باید دارای ویژگی های ذیل باشد:
۱ ـ در کمال، جلال، جمال و همه صفات نامحدود و ظلّ اقدس الهی باشد تا بتواند از عالم و همه چیز برداشت صحیح داشته باشد؛
۲ ـ آراسته به نور، صهارت و سعادت باشد. قلبش نور حق باشد و جز حق در آن تصرف نکند.
امام خمینی در این مورد می فرماید:
«اینهایی که با قدم معرفت می روند بالا، تا برسند به آن جایی که ذات بتمامه ـ البته نه اینکه ذات، بلکه جلوه ذات ـ در قلب جلوه کند. نه در این قلب، آن قلبی که قرآن در آن وارد می شود، آن قلبی که مبدأ وحی است، آن قلبی را که جبرئیل را منزل می کند در آن قلب، آن جلوه ای که می شود، یک جلوه ای است که تمام جلوه ها را دارد، هم خودش اسم اعظم است، هم متجلی اسم اعظم، اسم اعظم خود اوست. «نحنُ الاسماءُ الحُسنی» و اسم اعظم خود رسول الله است، اعظم اسماست در مقام تجلی.»
برای اقتدای به این اسوه حسنه و تبعیت از او لازم است راه و روش او را بشناسیم. امام خمینی با استناد به فرمایش رسول الله(ص)،یعنی:«قولوا لا اله الا الله تفلحوا»؛ راه رستگار شدن از نگاه پیامبر اسلام(ص) را توحید معرفی می کند و می فرماید: پیغمبر اسلام می خواست در تمام دنیا وحدت کلمه ایجاد کند. می خواست تمام ممالک دنیا را تحت یک کلمه توحید قرار بدهد. اصل توحید به ما
می آموزد که انسان، تنها در برابر ذات اقدس حق باید تسیلم باشد و از هیچ انسانی نباید اطاعت کند، مگر اینکه اطاعت او اطاعت خدا باشد.
بر این اساس، هیچ انسانی هم حق ندارد انسان های دیگر را به تسلیم در برابر خود مجبور کند و جامعه و ملتی را از آزادی محروم نماید. برای او قانون وضع کند، رفتار او را بنا به درک و شناخت ناقص خود و یا بنا به خواسته ها و امیال خویش تنظیم نماید و همچنان که قوانین هستی و خلقت را خداوند مقرر فرموده، قانونگذاری برای پیشرفت ها نیز در اختیار خدای تعالی است و سعادت و کمال انسان ها و جوامع در گرو اطاعت از قوانین الهی است که توسط انبیا به بشر ابلاغ شده و انحطاط و سقوط بشر به علت سلب آزادی او و تسلیم در برابر سایر انسانهاست.
بنابراین، انبیاء ماموریت دارند تا آن راههایی که بشر نمی داند و آن حقایقی را که نمی شناسند، به آنها تعلیم دهند و مردم را از راه خلاف، شقاوت و ضلالت نجات داده و آنها را از حزب شیطان به حزب الله وارد کنند. امام خمینی(س) در این مورد می فرماید:
ایده توحید با ابعاد رفیع آن اساس خلقت و غایت آن در پهناور وجود و در درجات و مراتب غیب و شهود است که در مکتب محمدی ـ
صلی الله علیه وآله ـ به تمام معنی و درجات و ابعاد متجلی شد و راهیابی به کمال مطلق و جلال و جمال بی نهایت جز با آن میسر نگردد. و همچنین می فرماید: سیر الی الله همان سیره و روش انبیاء و پیغمبر ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ و ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ است.
اینک فرازهایی از الگوهای رفتاری و سیره عملی آن حضرت را با قلم ناتوان خویش ارائه می دهیم تا راهگشای دلباختگانش باشد:
عبودیت
یکی از آداب قلبیه و وظایف باطنیه، توجه به عزّ ربوبیت و ذلّ عبودیت است، کمال و نقص انسانیت تابع کمال و نقص این امر است. امام صادق ـ علیه السلام ـ می فرماید: «العبودیه جوهره کُنها الربوبیه، فَما فُقد مِن العبودیه وجد فی الربوبیه و ماخفی من الربوبیه اُصیب فی العبودیه»؛ بنابراین، طریق وصول به حقایق ربوبیت، سیر در مدارج عبودیت است و آنچه در عبودیت از انیت و انانیت مفقود شود، در ظلّ حمایت ربوبیت آن را می یابد، تا به مقامی رسد که حق تعالی سمع و بصر، دست و پای او شود.
به عقیده امام خمینی، عبودیت مطلقه از اعلی مراتب کمال و ارفع مقامات انسانیت است که جز اکمل خلق الله محمد ـ صلی الله علیه وآله ـ بالاصاله و دیگر اولیای کمّل بالتَّبّعیه کسی دیگر را از آن نصیبی نیست؛ جز با قدم عبودیت نتوان به معراج حقیقی مطلق رسید و لهذا در ایه شریفه می فرماید: «سبحان الذی اسری بعبده»، قدم عبودیت و جذبه ربوبیت آن ذات مقدس را به معراج قرب و وصول سیر داد و همچنین در تشهد نماز، توجه به عبودیت قبل از توجه به رسالت، ممکن است اشاره به آن باشد که مقام رسالت نیز در نتیجه جوهره عبودیت است.
باید دانست که انسان به طور فطری در محضر خداوند، کوچک و خوفناک است حتی اگر در خود قصوری نبیند و خود را خدمتگزار ببیند، شاید به همین دلیل است که اشرف ممکنات و اعرف خلق الله
و اقرب الی الله، رسول خاتم ـ صلی الله علیه وآله ـ می فرماید:«ما عََبَد ناکَ حَقَّ عبادتک و ما عرفناک حق معرفتک». و همچنین ائمه هدی ـ علیهم السلام ـ و انبیای عظام در مناجات خود تمنای فضل را داشته اند و از عدل و مناقشه در حساب خوفناک بودند؛ چنانچه امام سجاد ـ علیه السلام ـ در دعای ابوحمزه ثمالی می فرماید: «لَستُ أتکلُ فی النَّجاهِ مِن عقابَک علی أعمالنا بل بفضلک علینا لانک اهل التقوی و المغفره»؛ و یا در مناجات عارفین می فرماید:
«و لایبلع مبَلغاً من طاعتک و ان اجتهد الاّ کان مقصراً دون استحقاقک بفضلک فأشکر عبادک عاجزٌ عن شکرک و أعبدهم مقصر عن طاعتک». از اینروست که امام خمینی می فرماید: «آنی که آنها فهمیدند از عظمت خدا، آنها را وادار کرده است آن طور راز و نیاز کنند و اعتراف به تقصیر.»
و همچنین می فرماید: «رسول خدا که علی مرتضی و جمیع ما سوی الله بنده درگاه اویند و ذره خور خوان نعمت معارفش هستند و متعلم به تعلیم او هستند، آنطور قیام به امر می کند. پس از خلعت نبوت ختمیه، که تمام سیر دایره کمال و لبنه اخرای معرفت و توحید است، ده سال در کوه حرا برپا می ایستد و قیام به اطاعت می کند تا آنکه قدمهای مبارکش ورم می کند و خدای تعالی بر او آیه می فرستد: «طه، ما انزلنا علیک القران لتشفی.»
ساده زیستی
یکی از ویژگی های اخلاقی که به آن اهمیت زیادی داده شده، «زهد» است. زهد در لغت یعنی، ترک شئ و اعراض، بی میلی و بی رغبتی از آن و یا قلیل و حقیر شمردن آن و نیز آمده است که زهد، عبارت از بی رغبتی و بی میلی است که نوعاً با ترک و اعراض مقارن باشد. امام خمینی در اهمیت زهد می فرماید: در حدیث شریف است «اول الدین معرفته»[۱۳۸] و تمام اعمال قلبیه و افعال روحیه و جسدیه برای حصول این مقصد مقدس است و این مقصد حاصل نمی شود مگر با دو امر؛ یکی «اقبال» به سوی خدای تعالی و دیگر «ادبار» از غیر حق تعالی و اعراض از ماسوی. پس اعراض از غیر حق مقدمه است برای وصول به جمال جمیل و استغراق در بحر معارف و توحید. بنابراین قلب انسان زاهد به دوستی دنیا و آنچه در آن است تعلّق ندارد و زندگی دنیا را برای عبادت و پرستش خداوند دوست دارد. دلبستگی به هر چه غیر حق است حجاب انسان و خار طریق او به سوی خداست که طالب وصول به لقاء الله باید آنرا از میان بردارد، به همین دلیل است که اهمیت ساده زیستی و یا به تعبیر امام کوخ نشینی روشن می شود. ایشان می فرماید:خوی کاخ نشینی مضرّ است، خودش مضرّ نیست، خویش مضرّ است، لکن خود او، این خوی را دنبال دارد.
پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه وآله ـ تبلور کامل زهد است؛ زیرا او موفق به رفع همه حجاب ها شد، به طوری که در شب معراج به مقام «قاب قوسین أو أدنی»رسید. به همین دلیل است که شیوه زندگی پیامبر ساده و عادی، بلکه پایین تر از عادی بود. او مثل فقرا زندگی می کرد. خانه اش اتاقی گلی در مسجد و سلوکش با ملت به گونه ای بود که وقتی در مسجد با همراهانشان می نشستند، کسی تشخیص نمی داد کدامیک پیامبر است.
رسول خدا هرگز از بیت المال به نفع خویش تصرفی نمی کرد و علاقه وافری به انفاق در راه خدا داشت. آنقدر به فقرا رسیدگی می کرد که همه مردم از ذکرش عاجزند. با وجود علاقه شدید به فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ نه تنها سختیهایی که دخترش به علت تنگدستی و ساده زیستی تحمل می کرد، او را ناراحت نمی کرد، بلکه مورد تشویق هم قرار می گرفت و حتی در مواردی که خلاف آن را عمل می کرد، مورد ناخرسندی پدر بزرگوارش واقع می شد. داستان استفاده از گردنبند و گوشواره و پرده ای که به در خانه آویخته شده بود و عکس العمل منفی پیامبر که منجر به انفاق آنها در راه خداست، نمونه ای از این ادعاست.
تواضع
تواضع در لغت یعنی اظهار کوچکی کردن. تواضع از صفات نفسانیه است و قلب انسان اگر عظمت و بزرگی کسی را ادراک کند، براساس فطرت در پیشگاه او متواضع و فروتن می شود، پس اگر انسان از حجابها بیرون آید و خود را همان طور که هست ببیند در مقابل خداوند که عظیم مطلق و تمام حقیقت است و تمام بزرگیها، عظمت ها، جلال و جمالها، ظل عظمت و جلال و جمال اویند، در نفس یک حال تذلیل و سرافکندگی پیدا می شود که این حالت را تواضع قلبی گویند و ظهور آن موجب متواضع شدن انسان می شود. امام خمینی مشاهده کمال ربوبیت و ذلت عبودیت در انبیاء عظام را موجب کامل شدن حقیقت تواضع آنان بیان می کند و در مورد پیامبر اکرم می فرماید:
«ذات مقدس اعرف خلق الله و اعبد عبادالله خاتم النبیین. متواضع ترین موجودات است در پیشگاه مقدس حق تعالی؛ زیرا که در مشاهده کمال ربوبیت و نقص عبودیت، کاملترین موجودات است.»
به عقیده امام خمینی این طایفه همانطوری که برای حق تعالی متواضع اند، برای مظاهر جمال و جلال او نیز متواضع اند؛ زیرا تواضع برای اینان، ظل تواضع برای حق است. آنان علاوه بر تواضع، دارای مقام محبت نیز هستند و محبت به مظاهر حق ـ تابع محبت به حق ـ دارند. به همین دلیل است که پیامبر اسلام که شخص اول و بنیانگذار اسلام و هدایت مردم بود، در صورت ظاهر با آنان فرقی نداشت و از مقام و منصب خود به نفع زندگی مادی استفاده نمی کردند. به حرفهای مردم گوش می کردند، مانند آنها لباس می پوشیدند و با آنها معاشرت می کردند. در هدایت مردم برای او دوستان، سیاه و سفید، خویشان و دیگران تفاوتی نداشتند و با آنکه مقامش آن بود، ولی خدمتگزار مردم بود.
امام خمینی در مورد تواضع آن حضرت می فرماید: رسول خدا ــ صلی الله علیه وآله ــ که ختم دایره نبوت به وجود شریفش شد، سلطان دنیا و آخرت و متصرّف در تمام عوالم بود ـ باذن الله ـ تواضعش با بندگان خدا از همه کس بیشتر بود. کراهت داشت که اصحاب برای احترام او به پا خیزند. وقتی وارد مجلس می شد، پایین می نشست. روی زمین طعام میل می فرمود و روی زمین می نشست و می فرمود:من بنده ای هستم که مثل شما می خورم و مثل شما می نشینم. از امام صادق ـ علیه‌السلام ـ نقل است که پیغمبر ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ دوست داشت بر الاغ بی پالان سوار شود و با بندگان خدا در جایگاه پست طعام میل فرماید و به فقرا به دو دست خود عطا فرماید.»
رأفت و عطوفت
اهل لغت و ادب «رأفت» را کمال رحمت و رقیق تر از آن می دانند؛ «الرأفه اشد الرحمه».
امام خمینی در تعریف رأفت می فرماید: رحمت از صفات نفس است در وجهه غیبیه ملکوتی آن و رأفت از صفات آن است در وجه ظاهره آن، که تعبیر از آن به مقام صدر توان کرد.
رحمت و رأفت و عطوفت و امثال آن از جلوه های اسماء جمالیه الهیه هستند که خداوند به حیوان و به خصوص انسان برای حفظ نوع و نظام عائله انسانی مرحمت فرموده اند و جلوه ای از رحمت رحمانیه اوست که نظام عالم وجود، مطلقاً بر پایه آن نهاده شده است. اهل معرفت می فرمایند: بسط بساط وجود و کمال وجود به اسم رحمان و رحیم است. در قرآن نیز خداوند بیشتر با اسم رحمت خود را معرفی فرموده تا دلبستگی بندگان به رحمت واسعه آن ذات مقدس بیشتر شود؛ زیرا دلبستگی به رحمت حق منشأ تربیت نفوس و نرم شدن قلوب است.
باید دانست که با هیچ چیز مانند رحمت و رأفت و طرح دوستی و مودت نمی توان دل مردم را به دست آورد و آنها را ازسرکشی و طغیان بازداشت. بنابراین، انبیاء عظام که مظاهر رحمت حق هستند، مظاهر کمال رأفت و عطوفت به بندگان خدا می باشند. شاید به همین دلیل است که خداوند در معرفی رسول اکرم در سوره توبه ـ که خود سوره غضب است ـ می فرماید: «لقد جاء کم رسولٌ من انفسکم عزیز علیه ماعُنتُمِ حریص علیکم بالمؤمنین رؤفٌ رحیم.»
انبیا و اولیا راهها و عواقب آن را می شناختند و برای بشر غصه می خوردند که چرا بشری که باید فطرت سالم داشته باشد، دچار امراض مختلفی شده اند و خودشان را به عاقبت های بسیار بد می اندازند. آنان برای منافقین و کفار نیز غصه می خوردند و برای نجات مردم جانفشانی می کردند و حتی یک روزشان و یک ساعتشان برای خودشان نبوده و همه توجه به این بوده است که این مریض ها را نجات بدهند.
امام خمینی در مورد رأفت و عطوفت پیامبر می فرماید:«تأسف به حال کفار و جاحدین حق و علاقمندی به سعادت بندگان خداکار را آنقدر به رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ تنگ کرده بود که خداوند او را تسلیت می دهد تا مبادا از شدت همّ و حزن به حال این جاهلان بدبخت دل آن بزرگوار پاره شود و می فرماید: «لعلک باخعٌ نفسک الاّ یکونوا مؤمنین.»
حضور سیاسی در جامعه
رسول خدا با اینکه سالهای طولانی در سلوک بوده اند، به محض اینکه فرصت پیدا کردند برای بسط عدالت اجتماعی، تشکیل حکومت دادند. حکومت عادلانه ای که پایه اش بر قوانین آسمانی استوار بود. ایشان با کوشش های طاقت فرسا از طریق گفتارهای منطقی الهی، سیره و کردار عادلانه و اخلاق بزرگوارانه ای که توانست قلوب مردم را به طور شگرف مجذوب نماید، موفق شد تشکیلات با اساسی را در راه ایین مقدس الهی برقرار کند. تشکیلاتی که پایه اش بر توحید و عدالت استوار بود. او در راه انداختن چرخهای توحید خدا، توحید کلمه، توحید آرا و عقاید خودداری نکرد تا پایه دین و آیین و نظام مدینه فاضله استوار و برقرار شد.
امام خمینی در این مورد می فرماید:«حکومت حق برای نفع مستضعفان و جلوگیری از ظلم و جور و اقامه عدالت اجتماعی همان است که مثل سلیمان بن داود و پیامبر عظم الشأن اسلام ـ صلی الله علیه وآله ـ و اوصیای بزرگوارش برای آن کوشش می کردند از بزرگترین واجبات و اقامه آن از والاترین عبادات است؛ چنانچه سیاست سالم که در این حکومتها بوده از امور لازمه است.»

code