به گزارش پایگاه 598، درحالیکه مصیبت های مردم زلزله کرمانشاه همچنان باقی است و کمک های امدادی نیز تنها نیازهای فوری آنها را تامین کرده، برخی از اقدامات و رفتارها نمک بر زخم آنهاست.
به گزارش جهان نيوز، زمانیکه مردم گرفتار مصیبت ها و گرفتاری هایی چون زلزله و سیل می شوند، اولین ذهنیتی از کمک ها شکل می گیرد، کمک های دولتی به مردم است. در کنار صحنه های زیبای همدلی و همراهی مردم با زلزله زدگان و حضور به موقع نهادهایی چون هلال احمر، ارتش، سپاه و بسیج، به نظر می رسد دولتمردان نتوانستند در ظاهر امر نمره قابل قبولی بگیرند.
رئیس جمهور کشورمان چند روز پس از حادثه به صورت بسیار رسمی در کرمانشاه حضور یافت و در مناطق زلزله زده نیز بدون آنکه به میان مردم مصیبت زده برود از درون خودروی با مردم جمعی از افراد سخن گفت و به سرعت به تهران بازگشت. عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی نیز، یک هفته پس از زلزله هیچ خبری از وی نبود و تنها چیزی که در کارتابل وزارت مسکن از وی بر جای مانده بود، نامه ای درباره بررسی خسارت های مسکن مهر و استحکام این ساختمان ها در زلزله کرمانشاه بود. هرچند حضور وی در کرمانشاه پس از بیش از یک هفته هم چندان گره ای از مشکلات باز نکرد.
از سوی دیگر معاون اول دولت نیز صحنه های ناخوشایندی را در مناطق زلزله زده بر جای گذاشت. ورود با کفش وی به چادر و محل سکونت زلزله زدگان، نشان داد که حضور همراه با اکراه مقامات دولتی تا کجا می تواند اوضاع را وخیم کند. هرچند وی بابت آن عذرخواهی کرد ولی بهانه تراشی درباره اصرار همراه بیمار برای ورود به چادر و یا بهانه هایی از این دست در حالی بود که تصاویر ضبظ شده از وی تنها مربوط به یک چادر نبود و در چادرهای دیگر نیز وی و همراهانش با کفش وارد شدند.
نوبخت، سخنگوی دولت در سخنانی کمک بلاعوض 3 میلیونی دولت را برای مردم زلزله زده تنها مختص به کسانی دانست که کانکس دریافت نکرده اند! این در حالسیت که بسیاری از کانکس های ارسالی به مناطق زلزله زده اهدایی از سوی مردم یا نهادهای نظامی و عمومی بوده و دولت در این زمینه اقدام خاص زیادی صورت نداده است که بخواهد در قبال کسانی که کانکس گرفته اند، کمک بلاعوضی به آنها ندهد. در کنار این عباس آخوندی نیز گفته بود : «نمی توانیم قیومیت مردم در بازسازی و ایجاد اسکان موقت را بر عهده بگیریم.»
رفتارها و اظهارات اینچنینی نه تنها دردی از مردم دوا نمی کند بلکه بر دردها می افزاید. مردم انتظار کمک از دولت دارند نه آنکه سنگی در مقابل آنها انداخته شود. به نظر می رسد که دولتمردان در برنامه های خود انتظاری برای مصائب طبیعی مانند زلزله یا سیل ندارند و هر زمان که با این حوادث روبه رو می شوند با اکره با آن برخورد می کنند. گویی مردم مصیبت زده خود به انتخاب خود وقوع زلزله را برگزیده اند تا خانه هایشان بر سرشان آوار شود!
پیشنهاد می شود دولتمردان عزیز که با طرح مباحثی درباره کانکس و بازسازی مناطق زلزله زده، بر زخم ها نمک می پاشند، خود برای چند صباحی در این مناطق بدون هیچ امتیاز دولتی ساکن شوند تا با پوست و گوشت و استخوان دردها و مشکلات را درک کنند.