درحالیکه مصیبت‌های مردم زلزله‌زده کرمانشاه همچنان باقی است و کمک‌های امدادی نیز تنها نیازهای فوری آنها را تامین کرده، برخی از اقدامات و رفتارها نمک بر زخم آنهاست.
زمانیکه مردم گرفتار مصیبت‌ها و گرفتاری‌هایی چون زلزله و سیل می‌شوند، اولین ذهنیتی از کمک‌ها شکل می‌گیرد، کمک‌های دولتی به مردم است. در کنار صحنه‌های زیبای همدلی و همراهی مردم با زلزله زدگان و حضور به موقع نهادهایی چون هلال‌احمر، ارتش، سپاه و بسیج، به نظر می‌رسد دولتمردان نتوانستند در ظاهر امر نمره قابل قبولی بگیرند.
رئیس‌جمهور کشورمان چند روز پس از حادثه به صورت بسیار رسمی و از قبل اعلام شده در کرمانشاه حضور یافت و در مناطق زلزله‌زده نیز بدون آنکه به میان مردم مصیبت‌زده برود از درون خودرو با مردم جمعی از افراد سخن گفت و به سرعت به تهران بازگشت. نکته جالبی که در این سفر چشمگیر بود چاپ بنر و خیرمقدم برای ورود روحانی به این شهر توسط سازمان بهزیستی کل کشور و بهزیستی استان بود که در ورودی شهر نصب شده بود.
عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی نیز، یک هفته پس از زلزله هیچ خبری از وی نبود و تنها چیزی که در کارتابل وزارت مسکن از وی بر جای مانده بود، نامه‌ای درباره بررسی خسارت‌های مسکن مهر و استحکام این ساختمان‌ها در زلزله کرمانشاه بود. هرچند حضور وی در کرمانشاه پس از بیش از یک هفته هم چندان گره‌ای از مشکلات باز نکرد.
از سوی دیگر معاون اول دولت نیز صحنه‌های ناخوشایندی را در مناطق زلزله‌زده بر جای گذاشت. جهانگیری در ساعات اولیه پس از زلزله با حضور در مناطق زلزله‌زده به جای امید دادن به مردم حل مشکلاتشان رویه‌ای را در پیش گرفت که پیشتر در جریان مناظرات انتخاباتی در نقش نامزد پوششی انجام داده بود. آقای معاون اول با انتقادهای بی‌جا و غیرکارشناسی از مسکن مهر تمام تقصیرات را گردن دولت‌های نهم و دهم انداخت و تا چند روز فضای مجازی و رسانه‌ای کشور به حاشیه بروند و اصل کار که کمک و امدادرسانی بود به ورطه فراموشی برود.
از سوی دیگر نیز ورود با کفش جهانگیری به چادر و محل سکونت زلزله‌زدگان، نشان داد که حضور همراه با اکراه مقامات دولتی تا کجا می‌تواند اوضاع را وخیم کند. هرچند وی بابت آن عذرخواهی کرد ولی بهانه‌تراشی درباره اصرار همراه بیمار برای ورود به چادر و یا بهانه‌هایی از این دست در حالی بود که تصاویر ضبط شده از وی تنها مربوط به یک چادر نبود و در چادرهای دیگر نیز وی و همراهانش با کفش وارد شدند.
نوبخت، سخنگوی دولت در سخنانی کمک بلاعوض ۳ میلیونی دولت را برای مردم زلزله‌زده تنها مختص به کسانی دانست که کانکس دریافت نکرده‌اند! این در حالیست که بسیاری از کانکس‌های ارسالی به مناطق زلزله‌زده اهدایی از سوی مردم یا نهادهای نظامی و عمومی بوده و دولت در این زمینه اقدام خاص زیادی صورت نداده است که بخواهد در قبال کسانی که کانکس گرفته‌اند، کمک بلاعوضی به آنها ندهد. در کنار این عباس آخوندی نیز گفته بود: «نمی‌توانیم قیومیت مردم در بازسازی و ایجاد اسکان موقت را برعهده بگیریم.»
به گزارش جهان‌نیوز، رفتارها و اظهارات اینچنینی نه تنها دردی از مردم دوا نمی‌کند بلکه بر دردها می‌افزاید. مردم انتظار کمک از دولت دارند نه آنکه سنگی در مقابل آنها انداخته شود. به نظر می‌رسد که دولتمردان در برنامه‌های خود انتظاری برای مصائب طبیعی مانند زلزله یا سیل ندارند و هر زمان که با این حوادث روبه‌رو می‌شوند با اکراه با آن برخورد می‌کنند. گویی مردم مصیبت‌زده خود به انتخاب خود وقوع زلزله را برگزیده‌اند تا خانه‌هایشان بر سرشان آوار شود!
پیشنهاد می‌شود دولتمردان عزیز که با طرح مباحثی درباره کانکس و بازسازی مناطق زلزله‌زده، بر زخم‌ها نمک می‌پاشند، خود برای چند صباحی در این مناطق بدون هیچ امتیاز دولتی ساکن شوند تا با پوست و گوشت و استخوان دردها و مشکلات را درک کنند.