به گزارش روز شنبه گروه فرهنگی ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی نشریه آمریکایی هالیوود ریپورتر ، درگذشت کیارستمی فیلمساز و عکاس شهیر ، ضربه بزرگی به همه طرفداران او در سراسر جهان و بسیاری از فیلمسازانی بود که تحت تاثیر آثار او به عنوان فیلم هایی آرام و کم بودجه بود.
فیلم مستند «76 دقیقه و 15 ثانیه با کیارستمی» که سیف الله صمدیان دوست و همکار قدیمی وی ساخته در ترسیم چهره ای دقیق از کیارستمی مناسب و تاثیرگذار است.
این فیلم غیر از تصاویر مصاحبه ها، از تصاویر اختصاصی ویدئویی از کیارستمی در زندگی و کار برای توصیف هنرمندی با ابعاد و استعدادهای مختلف و فردی استثنایی استفاده می کند که با لذت فراوان زندگی را در آغوش کشید. کسانیکه در انتظار افشای رازهای روانشناختی از طریق مصاحبه های سنتی هستند ناامید می شوند؛ اما از همین تصاویر پراکنده و جسته و گریخته از کیارستمی حین زندگی و کار یافته های زیادی به دست می آید که واقعا باعث تعجب است.
جشنواره فیلم ونیز برای اولین بار این فیلم را چهارشنه شب (10 شهریور) نمایش داد و انتظار می رود در دیگر جشنواره ها نیز به نمایش درآید؛ یا نسخه های دیگری از آن را با تدوین های متفاوتی ببینیم.
به رغم عجله زیادی که در ساخت این فیلم به خرج داده شده است، سادگی و نگاه همچنین مدرنیسم فطری کیارستمی را نشان می دهد که یکی دیگر از تاثیرهای وی بر روند فیلمسازی ایران است. نام این فیلم هم به مدت زمان فیلم و این حقیقت اشاره دارد که کیارستمی 76 سال و 15 روز عمر کرد.
کیارستمی دقیقا در قطب مخالف یک هنرمند غربی قرار دارد؛ انسانی خندان و بخشنده با توجه بسیار به دنیای اطراف و زیبایی طبیعت همچنین بهره از لذت سرشار خلق هنری پای به دنیا می گذارد.
اولین بخش فیلم وی را در حال بیرون بردن خودروی جیپ مشهورش از گل و لای در یک روز برفی در تهران نشان می دهد و در بقیه آن به عکاسی از درختان و حیوانات در فضای کوهستانی می پردازد. اما این تفریح عکاسی وی با روزهای سخت کاری با دستیارش برای چاپ عکس ها و گرفتن تصمیم های فنی همراه است.
اما در ادامه تم فیلم تغییر می کند؛ کیارستمی در حال چاپ تصاویر به کمک سیف الله صمدیان است تصاویری از مجموعه درختان بدون برگ. بعد از آنهم تصاویر یک کارگاه آموزشی در فضای بیرونی با دانشجویان زن و مردی را می بینیم که در حال آموزش فیلمسازی مینی مالیستی از وی هستند.
شیوه آسان گیری وی در نزدیکی به روابط انسانی در همه صحنه ها دیده می شود. در یک صحنه وی در حال رانندگی در ایران با ژولیت بینوش هنرپیشه فرانسوی است و برای خریدن روزنامه ای که عکس بینوش روی آن نقش بسته می ایستد. در صحنه دیگر وی در حال کارگردانی مشترک با مسعود کیمیایی است و صمدیان از هر دوی آنها فیلمبرداری می کند. همه این صحنه ها روشن، ساده و بدون در نظرگرفتن ابعاد هنری در سینمایی مصنوع است که بیننده می داند در حال تماشای یک فیلم با صحنه های ساخته شده است.
البته صحنه های اضافی هم وجود دارد مثل صحنه ای که کیارستمی در ساحل مشغول فیلمبرداری دسته ای از مرغان هوایی برای فیلم خود «پنج» است؛ بیشتر بیننده ها این صحنه ها را در اصل فیلم دیده اند.
بیشتر صحنه ها ولی به طور طبیعی بسیار زنده و مناسب به نظر می رسند مانند صحنه ای که عباس در حال خواندن یک شعر فارسی درون هواپیماست. آخرین سکانس ها هم از صحنه هایی است که در فیلم «زیر درختان زیتون» در سال 1994 گرفته شده اند. در این صحنه خود کیارستمی در میان درختان می دود و مانند شخصیت قهرمان فیلم نام شخصیت اول زن (طاهره) را صدا می کند.
صمدیان که جشن تصویر سال را هر ساله در ایران برگزار می کند؛ در بیشتر صحنه های فیلم از دوربین دور می ماند اما استعداد خود وی در بسیاری از صحنه ها مشهود است.
وی با فیلمبرداری از پشت شیشه ماشین همزمان با بارش باران تصاویر امپرسیونیستی از آینه ها، سایه ها و ضربات باران بر زمین و در نهایت گذر زمان می دهد. در این فیلم به ندرت به مرگ اشاره می شود؛ اما نیازی هم به آن نیست.
فراهنگ**9157 1568