صاحب‌خبر - آنچه که در نگاه اول در مورد «لانتوری» می توان گفت اینکه فیلم به شدت جسور و بی پرده است و از اینکه مخاطب خود را حتی در لحظاتی آزار دهد بیم و ابایی ندارد. نابرابری اجتماعی، اختلاف طبقاتی، ناهنجاری های روحی، روانی، زورگیری، قضاوت کردن، اسید پاشی و حتی عشق از جمله درگیری های ذهنی فیلمساز است که با روایتی نسبتاً خوب و تاثیرگذار توانسته در اثر خود به آن بپردازد. شیوه ای که درمیشیان در روایت خود برای لانتوری انتخاب کرده را نه می توان مستند و نه می توان داستانی صرف یاد کرد بلکه تلفیق هوشمندانه ای از شیوه مستند گزارشی و درام داستانی است که توانسته در باورپذیری لحظات فیلم برای مخاطب نقش به سزایی ایفا کند. هرچند باید اذعان داشت اگر درمیشیان نتوانسته بود موفق از این ساختار تلفیقی بیرون بیاید بطور قطع فیلم با روایتی متزلزل، چند پاره و کسل کننده رو به رو می شد. لانتوری فیلم تلخی است اما تلخی آن اصلاً از جنس سیاه نمایی و واژه هایی از این دست که امروز پیرامون سینمای ایران رواج یافته نیست، بلکه تلخی آن از جنس هشدار و تلنگر است. تلنگری که باید جدی گرفته شود و بدنبال درمان و علاج درد بود نه پاک کردن صورت مسأله. درمیشیان در حفظ ریتم و ضرباهنگ فیلم خود نیز موفق عمل کرده، گرچه فیلم در لحظاتی از درام دور می شود اما چیزی از کشش مخاطب برای ادامه فیلم نمی کاهد و به شکلی هوشمندانه مخاطب خود را در تعلیق قرار داده و حتی شاید فرصتی برای تفکر در او ایجاد می کند. فیلم در پایان نیز مخاطب خود را غافلگیر کرده و در صحنه قصاص اسیدپاشی که اتفاقا از سکانس های درخشان فیلم نیز است با بخششی که توسط کاراکتر قربانی اسیدپاشی در فیلم صورت می گیرد، قضاوت مخاطب خود را به چالش کشیده و انگار او را در خلائی از انسانیت فراموش شده رها می سازد. لانتوری در بازیگری نیز حرف های خوبی برای گفتن دارد. بازیگران به درک درستی از نقش رسیده و در باورپذیری و ایجاد همذات پنداری در مخاطب خود به خوبی عمل کرده اند. هرچند این فیلم با کمی ایجاز بیشتر و روایتی موجزتر می توانست به اثری درخشان در سینمای ایران تبدیل شود اما در هرحال فیلمی است که باید دید و بطور قطع مخاطب خود را به تفکر و می دارد. از: حمیدرضاکاظمی پور منتقد سینما و تئاتر فراهنگ ** 9246 ** 1071∎​