در آن زمان هرچند نهاوندیان اتاق را به ظاهر رها کرده و موقعیتی ممتاز در دولت یافته بود ولی عملا نمی‌توانست به میراث ارزشمند خود که حاصل سال‌ها معماری او و یارانش بود؛ بی‌تفاوت باشد. وی بالاخره به درخواست جمعی از نمایندگان دور اندیش، رایزنی خود را برای برقراری آرامش برای انجام انتخاباتی بی‌تنش ودر عین حال رقابتی آغازکرد که نتیجه مطلوب را به دنبال داشت و فردی انتخاب شد که راه او را به خوبی دنبال کند. اما انتخابات هیات رئیسه دوره هشتم را باید یک استثنا دانست. اجماع بر انتخاب محسن جلال‌پور به‌عنوان رئیس را، برخی بیش از آنکه نتیجه رایزنی بدانند حاصل بلوغ بخش خصوصی به‌شمار می‌آورند. انتخابی که یک پیام بیشتر نداشت: بخش خصوصی قصد یکپارچگی و یکصدایی دارد. این پیام را همه و به‌ویژه دولتی‌ها شنیدند و انصافا در این دوره همکاری خوبی را نیز با اتاق به سرانجام رساندند. اظهارات اخیر جناح‌های فکری در رسانه‌ها در آستانه انتخابات غیرمترقبه پیش‌رو، دوباره این بیم و امید را دامن زده که چنانچه این التهاب با همان بلوغ یک‌سال و نیم پیش مدیریت نشود، می‌تواند پیامد سنگین تفرقه و بی‌اعتمادی گذشته نه چندان دور را داشته باشد. به‌نظر می‌رسد لازم است این نهاد مدنی مطالبه‌گر، یکبار دیگر پیام انسجام خود را برای آنها که چشم به ضعف و در جازدن اتاق دوخته‌اند پرطنین‌تر تکرار کند.