به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، مهندسی بافت به عنوان یک رشته علمی جدید برای ترمیم یا بهبود ارگان‌های مختلف بدن و بافت‌های آسیب دیده استفاده می‌شود.
داربست‌های تولید شده درمهندسی بافت باید خصوصیات فیزیکی و شیمیایی سطحی مناسبی داشته باشند تا پس از کشت سلول‌ها، چسبندگی و اتصال مناسبی بین سلول‌ها و داربست به وجود آید.
از نظرعلوم بیولوژیک، تمام ترجمان‌ها و اعضای بدن از نانوساختارها تشکیل شده‌اند و به همین دلیل نانوالیاف، سازگاری خوبی برای مصارف بیوپزشکی پیدا کرده‌اند.
امروزه فناوری نانو با ورود به عرصه‌های مختلف علمی به همراه مهندسی بافت، موجب پیشرفت‌های زیادی شده است.
دکترحویزی عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و ازمحققان طرح از اجرای پروژه تحقیقاتی در این زمینه با اشاره به دو روش مهم تولید نانوالیاف مهندسی بافت گفت: در میان انواع روش‌های تولید داربست، روش الکتروریسی و ریخته‌گری بیش از سایر روش‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند از این رو هدف از این مطالعه مقایسه این دو روش ساخت داربست با در نظر گرفتن بقا، چسبندگی و تکثیر سلول‌ها بوده است.
او ادامه داد: استفاده از داربست‌های مهندسی بافت تولید شده به روش الکتروریسی موجب کاهش هزینه و افزایش کارایی در روند چسبندگی ورشد سلولی می‌شود.
حویزی با بیان این که شرایط کشت سه‌بعدی در مقایسه با کشت دوبعدی به شرایط تکوین درون تنی مشابه‌تر است، اظهار کرد: درواقع داربست‌های نانولیفی با تشکیل شبکه‌ای از الیاف در حد نانومتر و به هم تنیده شده با منافذ فراوان، فضایی شبیه به ماتریکس خارج سلولی بدن را برای سلول‌ها فراهم می‌سازد که بر روی مورفولوژی، جهت‌گیری، چسبندگی، مهاجرت، تکثیر، تمایز و عملکرد سلول‌ها مؤثر است.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید چمران تاکید کرد: کارایی داربست‌های تولید شده، برای رشد سلول های بنیادی چشم و مهندسی بافت مورد ارزیابی قرار گرفت.
به گفته او، در این طرح پژوهشی دو نوع داربست پلیمری از جنس PCL با دو روش الکتروریسی و ریخته‌گری تولید و از لحاظ مورفولوژی و ایجاد شرایط رشد سلولی با هم مقایسه شده‌اند که نتایج به دست آمده بیانگر بهتر بودن عملکرد داربست‌های تهیه شده به روش الکتروریسی در مقایسه با روش ریخته‌گری بوده است.