در ادامه این مطلب آمده است: در اوایل دهه هشتاد ادارات کل آموزش و پرورش استانها به سازمان آموزش و پرورش تبدیل شدند تا فعالیت هایی چون سواد آموزی، آموزش و پرورش استثنایی و نمایندگی های استعدادهای درخشان در ادارات کل آموزش و پرورش استان ادغام شده و سازمان بزرگی به نام سازمان آموزش و پرورش استان تشکیل شد. اختیاراتی به استانها داده شد و از جمله نظام تامین منابع آموزش و پرورش استانی شد و استانداران و روسای سازمان های آموزش و پرورش به رفع و رجوع نیازهای خود و تامین کسری اعتبارات از طریق تعاملات ملی و استانی پرداختند.
این تغییر که بر مبنای کاهش تمرکز و تفویض اختیار انجام شد تاثیرات مهمی در رشد و توسعه فعالیت های آموزش و پرورش داشت و به ویژه به جای این که حوزه معاونت مالی وزارت آموزش و پرورش تنها متولی تامین منابع مورد نیاز باشد این دغدغه میان مدیران آموزش و پرورش توزیع شد و به ویژه استانداران خود را موظف به مساعدت گسترده تر در تامین نیازها دیدند.
در سال 82 در آموزش و پرورش خوزستان برای پرداخت حقوق اسفند و عیدی همکاران مبلغ ده میلیارد تومان کسری داشتیم و یک روز من که رئیس سازمان استان بودم به همراه روسای سازمان های مدیریت و برنامه ریزی و امور اقتصادی و دارایی و معاون برنامه ریزی استاندار به تهران آمدیم و در یک پیگیری فشرده در سازمان مدیریت و برنامه ریزی نیازمان را تامین کردیم بدون این که کسی در وزارت آموزش و پرورش در جریان امر باشد.
از جمله کارهای بی ضابطه ای و کارشناسی نشده ای که در دولت های نهم و دهم شد یکی هم باز گرداندن ادارات کل آموزش و پرورش و تعطیل سازمان استان بود.
به نظرم تنها دلیلش تمرکز گرایی شدید آنها و احساس خود پادشاه بینی آن دوستان بوده است و این که علاقه داشته اند خود در تهران همه چیز را در اختیار داشته باشند و مدیران استانی را گماشتگان خود بدانند.
سخن از کاهش تمرکز گفتن بدون دادن استقلال در تامین منابع به استانها و استانی کردن بودجه تنها بازی با الفاظ است.
باید دوباره سازمان های آموزش و پرورش احیا شوند و این بار با تجمیع همه ساختارهای آموزشی و پرورشی یعنی افزودن اداره کل نوسازی مدارس به عنوان معاونت عمرانی آموزش و پرورش استان و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان.
دولت باید لایحه تشکیل سازمان آموزش و پرورش استان ها را به مجلس ببرد و آن را قانونی کند با واگذاری گسترده اختیارات به استان.
در این لایحه باید در هر شهرستان نیز تنها یک ساختار اداری وجود داشته باشد و ادارات آموزش و پرورش منطقه ای در مدیریت های شهرستانها ادغام شوند و هر اداره منطقه ای به بک معاونت در مدیریت شهرستان فرو کاسته شود تا به طور ویژه مسائل بخش را پیگیری نماید.
هم اکنون بخش عمده ای از نیروی انسانی و منابع مالی و فیزیکی آموزش و پرورش در پیچ و خم بروکراسی لخت ادارات هدر می رود.
اگر در ساختار تشکیلاتی وزارت کشور بخشداری ها زیر مجموعه فرمانداری شهرستان هستند اما در آموزش و پرورش ادارات منطقه ای هیچ ارتباط ساختاری با مدیریت شهرستان ندارند و هر یک مستقلا به اداره کل استان وابسته هستند و این امر حاصلی جز کاهش شدید بهره وری و هدر رفت منابع ندارد.
تحول بنیادین در آموزش و پرورش بدون تحول در نظام مدیریت منابع تنها به تولید سند هایی چون نقشه راه، ره نامه، سند زیر نظام و امثال این گونه جزوات منجر خواهد شد.
6045