به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، حمله تروریستی به دانشگاه آمریکایی افغانستان، شبیه حمله به دانشگاه «پاچاخان» در ایالت خیرپختونخواه پاکستان بود.
در هر دو مورد، قتل عام دانشجویان، هدف آشکار تروریست‌ها بود. افغانستان پس از حمله به دانشگاه امریکایی افغانستان، فورا از جانب پاکستان خواست که علیه برخی اهداف مشخص در خاک آن کشور اقدامات جدی کند.
کابل چند شماره تلفن و اسناد دیگر را به پاکستان ارائه کرده است. آخرین گزارش‌ها حاکی است که پاکستان عملیات‌هایی را اجرا کرده است و نتایج این عملیات‌ها را با کابل در میان گذاشته است.
تا کنون از بازداشت کسی خبری منتشر نشده است. به‌نظر می‌رسد که مقام‌های 2 کشور نمی‌خواهند اطلاعات به مربوط این موضوع را رسانه‌ای کنند.
در این راستا مطبوعات افغانستان با گزارش‌ها و تحلیل‌های خود به موضوع حمله انتحاری به دانشگاه آمریکایی کابل پرداخته‌اند.
روزنامه «8 صبح» در سرمقاله امروز خود با عنوان «کشتار دانشجویان» نوشت: واقعیت تلخ دیگر این است که مردم پاکستان هم قربانی هستند. اگر طالبان به دانشگاه آمریکایی افغانستان حمله می‌کنند، دانشگاه پاچاخان نیز در امن نیست.
اگر طالبان به هتل‌های کابل حمله می‌کنند، پارک‌های لاهور نیز به خون شهروندان پاکستان رنگین می‌شود. اگر تروریست‌ها به یک تجمع اعتراضی در کابل حمله می‌کنند و صد‌ها انسان را می‌کشند، تحصن وکلای مدافع شهر کویته نیز مصون نمی‌ماند.
مردم پاکستان قربانی سیاست‌هایی هستند که هدف اعلامی آن، امن‌سازی پاکستان است. علت تمام این مصیبت این است که مقام‌های پاکستانی سوراخ دعا را گم کرده‌اند.(جزئیات بیشتر)
روزنامه «ماندگار» در سرمقاله امروز خود با عنوان «مدیـریت سیاسـیِ کشـور زیـرِ سـوال است» نوشت: مسلماً راه جلوگیری از این حملات، صحبت با «نوازشریف» و «راحیل شریف» نیست؛ راه این است که غنی برنامه و تمهیداتی را در نظر بگیرد که مانع ریختنِ خونِ جوانان و نخبه‌گانِ نظامی و غیرنظامیِ ما و مانع ریختنِ خونِ مردمِ بیچاره شود.
غنی باید علایق و سلایقِ قومی را کنار بگذارد، این بهترین راه تأمین امنیت است. وی باید مهره‌های دشمن و مارهای آستین را از بدنه نظام خارج کند. وی باید بفهمد که چه کسانی در پشتِ این رویدادها در دولت قرار دارند.(جزئیات بیشتر)
روزنامه «اطلاعات روز» در یادداشتی با عنوان «حمله بر دانشگاه امریکایی افغانستان؛ افغانستان و امریکا چه می‌کنند؟» نوشت: دولت وحدت ملی با درک این موضوع که پاکستان ضلع اصلی جنگ در افغانستان است، تلاش کرد از در دوستی و همکاری با این کشور پیش بیاید. چنین هم شد.
این روش که با حسن‌نیت مضاعف کابل آغاز شد، به سرانجام نرسید. در کم‌تر از 2 سال اشرف غنی چندین بار پاکستان را مورد انتقاد قرار داد و حتی هشدار داد که به شورای امنیت سازمان ملل متحد از پاکستان شکایت می‌برد.
این هشدار نیز کارگر نیافتاد و پاکستان طی این مدت علیه گروه‌های تروریستی در خاک خود به‌رغم تعهداتی که در نشست‌های چهارجانبه داده بود، هیچ اقدامی نظامی به خرج نداد. وزارت‌های دفاع و خارجه آمریکا نیز به‌دلیل چشم‌پوشی پاکستان از موجودیت گروه‌های تروریستی در خاک پاکستان هشدار دادند و گزارش‌هایی منتشر شد که گویا آمریکا تا زمانی که پاکستان علیه شبکه حقانی دست به کار نشود، کمک‌هایش به این کشور را به حالت تعلیق درمی‌آورد.(جزئیات بیشتر)
روزنامه «افغانستان»در یادداشتی با عنوان«از گروگانگیری تا حمله مسلحانه؛ زنگ خطری که جدی گرفته نشد» به قلم «رحیم حمیدی» نوشت: چند نکته در ارتباط با واکنش مردم و رویداد روز چهار شنبه قابل ذکر است، اول؛ چندی قبل 2 استاد دانشگاه آمریکایی افغانستان گروگان گرفته شدند. هر 2 استاد شهروند خارجی بود. تا کنون سرنوشت این 2 استاد مشخص نشده است.
دوم؛ شورای امنیت ملی افغانستان جلسه اضطراری در ارتباط با حمله به دانشگاه آمریکایی افغانستان برگزار کرد. شورای امنیت اعلام کرد که حمله از آن سوی خط دیورند طراحی و سازماندهی شده است.
سوم؛ در واکنش‌های مردم نسبت به رویداد روز چهارشنبه این مسئله نیز به خوبی قابل مشاهده بود که مردم نسبت به سیاست حکومت در قبال گروه طالبان خسته به نظر می‌رسد.
چهارم؛ حادثه روز چهار شنبه حکومت را موظف می‌سازد تا تدابیر شدید امنیتی بر امنیت نهادهای تحصیلات عالی بگیرد. «جزئیات بیشتر»
همچنین روزنامه «جامعه باز» در یادداشتی با عنوان «صورت خون‌آلود دانشگاه» به قلم «محمد فولادی» نوشت: کشتار در دانشگاه امریکایی، ما را با سویه دیگری از ناکامی نظام پس از طالبان در تقویت فرهنگ و توسعه آن و گسترش رواداری، معرفی می‌کند.
این‌که چنین حمله‌ای، در خاک کشور همسایه طراحی شده یا در داخل افغانستان، مسئول آن طالبان‌اند ی هستند یا گروهی دیگر، صرفاً بعد امنیتی مسأله است.
نهادهای امنیتی باید در مورد این حمله، و این‌که چطور مهاجمان توانسته‌اند به یک نهاد دانشگاهی به‌شدت محافظت‌شده حمله کنند، مورد استیضاح قرار بگیرند و به سوالاتی که در این باره، در ذهن شهروندان خلق شده، می‌باید پاسخ دهند.
اما مسأله نگران‌کننده‌تر این است که بی‌اعتمادی نسبت به دانشگاه‌ها و تنفر از آنچه که در درون این دانشگاه‌ها می‌گذرد و سر باز زدن از ورود به دانشگاه، هنوز مشکل اصلی جامعه افغانستانی است.(جزئیات بیشتر)
انتهای پیام/
∎