Image copyright Getty

دیوید کامرون که در خانواده‌ای مرفه به دنیا آمده، سمت رهبری حزب محافظه‌کار را به عنوان فردی نوگرا به دست آورد و این حزب را پس از ۱۳ سال دوباره به قدرت رساند. او در ۴۳ سالگی نخست وزیر شد و جوانترین نخست وزیر بریتانیا از سال ۱۸۱۲ بوده است.

کامرون در کالج ایتون، از مدارس خصوصی مشهور بریتانیا، و دانشگاه آکسفورد تحصیل کرد و پس از پایان تحصیلات، فعالیت‌های مختلفی در حزب و دولت محافظه‌کار داشت. از جمله فعالیت‌های او کمک به جان میجر، نخست وزیر وقت؛ برای آماده شدن جهت شرکت در جلسات پرسش از نخست وزیر در پارلمان بود. و همچنین مدتی به عنوان مشاور مخصوص وزیر دارایی و وزیر کشور کار کرد.

در انتخابات پارلمانی سال ١٩٩٧، او به عنوان نامزد حزب محافظه کار در حوزه استفورد ار رقیب خود شکست خورد اما در انتخابات سال ۲۰۰۱ از حوزه ویتنی، یکی از مناطقی که به طور سنتی به حزب محافظه‌کار رای می‌دهد، به مجلس عوام راه یافت.

نخستین نشانه‌ها از استعداد سیاسی دیوید کامرون زمانی آشکار شد که به عنوان یکی از نمایندگان عضو کمیسیون سیاست داخلی در گزارشی، کاهش سختگیری در مبارزه با مواد مخدر را پیشنهاد کرد.

او سپس به عنوان یکی از نمایندگان عضو حزب دولت سایه ریاست هیات سیاست‌گذاری حزب محافظه کار را به عهده گرفت.

پس از آنکه مایکل هاوارد، رهبر وقت حزب محافظه کار نتوانست حزب را در انتخابات سال ۲۰۰۵ به پیروزی برساند، دیوید کامرون در انتخابات داخلی حزب خود را نامزد رهبری کرد و توانست به این موقعیت دست یابد.

در مقام رهبری حزب، کامرون خواستار تغییراتی در رویکرد و حتی ظاهر حزب شد که از جمله شامل حمایت بیشتر از محیط زیست بود. او به نشانه این تغییر، به قطب شمال سفر کرد و تصاویر او در رسانه‌ها منتشر شد.

اشتیاق او به تغییر در وجهه حزب را در جملاتی از این دست می‌توان دید که گفت: "چیزی به اسم جامعه وجود دارد." این جمله با شعار مارگارت تاچر، نخست وزیر اسبق از حزب محافظه کار و نماد راستگرایان این حزب در تضاد بود که گفته بود: "چیزی به اسم جامعه وجود ندارد، فقط افرادند که وجود دارند".

او در انتخابات سال ۲۰۱۰، با اولویت دادن به اصلاحات در نظام بهداشت و درمان بریتانیا، توانست یکی از شعارهای تاثیرگذار حزب کارگر را به کار گیرد و نشان دهد که محافظه‌کاری مورد نظر او، با استنباط سنتی از این حزب تفاوت دارد.

رهبری او باعث شد تا شمار کرسی‌های حزب محافظه کار در پارلمان یکصد کرسی افزایش یابد و حزب بتواند در ائتلاف با حزب لیبرال دموکرات، دولت ائتلافی تشکیل دهد، پدیده‌ای که به ندرت در تاریخ سیاسی بریتانیا روی داده است.

از اقدامات به یاد ماندنی او در اولین دوره نخست وزیری‌ عذرخواهی به دلیل یکشنبه خونین (شلیک نظامیان بریتانیایی به معترضان در ایرلند شمالی که باعث کشته شدن ۱۴ نفر در ۱۹۷۲ شد)، قانونی شدن ازدواج همجنس‌گرایان، مشارکت در عملیات نظامی علیه نیروهای معمر قذافی در لیبی و تلاش برای احیای اقتصادی بریتانیا پس از بحران جهانی سال ۲۰۰۸ که، به گفته او، باعث شد شرایط اقتصادی این کشور به وخامت اوضاع بسیاری دیگر از کشورهای اروپایی مبتلا نشود. البته هستند اقتصاددانانی که در کارآیی سیاست اقتصادی دولت کامرون در این زمینه ابراز تردید می‌کنند.

کارنامه نخستین نخست وزیری بدون نقاط منفی هم نبوده که از آن میان می‌توان به تغییرات در نظام بهداشت و درمان بریتانیا، روابط با اندی کولسون و ربکا بروکس (سردبیران سابق هفته نامه نیوز آو د ورلد که به استراق‌سمع‌ غیرقانونی پیام‌های تلفنی افراد مشهور و خبرساز متهم بودند) و شکست در جلب نظر مساعد پارلمان برای اقدام نظامی در سوریه.

با این سابقه، دیوید کامرون به عنوان رهبر حزب محافظه کار وارد مبارزات انتخاباتی سال ٢٠١٥ شد در حالیکه تا زمان اعلام نتیجه این انتخابات، این احتمال وجود داشت که محافظه کاران نتوانند موفقیت چندانی به دست آورند. در آن زمان، احتمال اینکه حزب کارگر قادر به کسب تعداد بیشتری کرسی پارلمانی باشد و شایت دولتی ائتلافی را تشکیل دهد به همان اندازه، یا حتی بیش از موفقیت حزب محالظه کار در ادامه زمامداری در راس یک دولت ائتلافی محتمل بود. با اینهمه، نتیجه انتخابات حاکی از پیروزی چشمگیر حزب محافظه کار و موفقیت دیوید کامرون درتشکیل دولت، بدون نیاز به ائتلاف با احزاب دیگر بود.

یکی از موضوعاتی که در جریان انتخابات پارلمانی سال ٢٠١٥ مطرح شد، عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا بود. در زمان دولت ائتلافی، حزب استقلال پادشاهی متحده - یوکیپ - که یک حزب کوچک با برنامه خارج کردن بریتانیا از اروپا بود، توانسته بود در انتخابات شوراهای محلی موفقیت قابل توجهی به دست آورد. به گفته برخی ناظران، این حزب قدرت آن را یافته بود که بتواند در انتخابات پارلمانی در شماری از حوزه های انتخاباتی بر نامزدهای حزب محافظه کار پیروز شود.

به گفته برخی ناظران، احتمالا به منظور جلوگیری از موفقیت یوکیپ بود که دیوید کامرون، به عنوان سیاستمداری که از "اقتباس از سیاست سایرین" رویگردان نبود، وعده داد که در صورت پیروزی در انتخابات و تشکیل دولت بعدی، برای کسب امتیازات بیشتری از اتحادیه اروپا با این اتحادیه مذاکره خواهد کرد و سپس، با اعلام نتایج به دست آمده، تصمیم گیری در مورد ادامه عضویت یا خروج از اتحادیه اروپا را به همه پرسی خواهد گذاشت.

با تشکیل دولت جدید، دیوید کامرون خود را ملزم می دید به وعده انتخاباتی خود عمل کند و به همین منظور، مذاکرات متعددی را با مقامات اتحادیه اروپا و رهبران کشورهای عضو انجام داد و سرانجام اعلام کرد که توانسته است امتیازاتی را به دست آورد و توصیه کند که در همه پرسی که وعده آن را داده بود، مردم به ماندن در اتحادیه اروپا رای دهند.

تبلیغات همه پرسی حدود چهار ماه پیش آغاز شد در حالیکه دیوید کامرون و اکثر نمایندگان حزب محافظه کار در پارلمان و اکثر اعضای دولت، همراه او از ادامه عضویت در اتحادیه اروپا حمایت می کردند. همچنین، در حزب کارگر، حزب اصلی مخالف دولت، و حزب ملیگرای اسکاتلند، که فراکسیون قدرتمندی در پارلمان جدید تشکیل داده بود نیز اکثریت با طرفداران ادامه عضویت در اتحادیه اروپا بوده است.

نتیجه این وضعیت، حضور کامرون همراه با اعضای احزاب مخالف در سخنرانی ها حمایت از ادامه عضویت دراروپا و مخالفت شدید با برخی از هم حزبی های خود بود. حتی قبل از برگزاری همه پرسی هم این نظر وجود داشت که برخی از اعضای ارشد حزب که از خروج از اتحادیه اروپا حمایت می کردند، عملا خود را در برابر رهبری حزب قرار داده اند تا در صورت پیروزی در همه پرسی، او را مستقیما به چالش بگیرند.

با اعلام نتیجه همه پرسی عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا در روز جمعه، ٤ تیر (٢٤ ژوئن)، نایجل فاراژ، رهبر یوکیپ، نخستین کسی بود که موضوع استعفای دیوید کامرون را مطرح کرد. در واکنش به این نظر، چند تن از مقامات نزدیک به نخست وزیر تاکید کردند که او تنها کسی است که توانایی رهبری بریتانیا در مذاکرات دشوار خروج از اتحادیه را دارد.

ساعاتی بعد، دیوید کامرون، طراح اصلی پیشنهاد برگزاری همه پرسی در مورد عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا، با قبول شکست در مبارزه برای مانده در اروپا، کناره گیری خود را اعلام کرد. رهبر حزب محافظه کار توسط نمایندگان حزب در مجلس انتخاب می‌شود.

دیوید کامرون دار سال ١٩٩٦ با سامانتا شفیلد، که با خانواده های اشرافی بریتانیا نسبت دارد، ازدواج کرد. دیوید و سامانتا کامرون دارای چهار فرزند شده اند اما نخستین فرزند آنان که مبتلا به یک بیماری مادرزاد بود، در سن شش سالگی در گذشت.