برای اینکه امریکا به عنوان دشمن دشمن من، دوست من شود، لازم است حداقل یک مورد از مصادیق دشمنی داعش با امریکا در دست باشد، در حالی که هرچه در گذشته و حال جستجو شود، چیزی جز دوستی و حمایت میان این دو دشمن دیده نمی شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، تهاجم گروه تروریستی داعش به موصل و مناطق دیگری از عراق، بیشتر از آنکه در عرصه میدانی پرحادثه باشد، فضای رسانه ای منطقه و جهان را آنچنان پر هیاهو، شایعه، تحلیل و خبر کرده که ممکن است طبق خواسته صاحبان رسانه های جریان ساز، برخی واقعیت ها و اقدامات مهم و کلیدی، از چشم مردم و رسانه ها دور بماند و بعضی رویکردها فرصتی طلایی برای پیشروی و جهش بیابند.

بی بی سی می نویسد؛ آمریکا و ایران، چه بخواهند و چه نخواهند، در کارزار عراق در کنار هم قرار گرفته اند، هرچند اذعان رسمی به این مطلب به خصوص در تهران شاید کار آسانی نباشد.

این، یکی از خطوط پررنگ رسانه هایی است که وظیفه دارند حافظ منافع غرب در ایران باشند و بحران اخیر عراق، فرصت طلایی برای پیشروی و جهش آنها است، هرچند بر خلاف آنچه که در سطر دوم گفته شده، تکرار این مطلب در تهران، برای برخی ها آنقدرها هم سخت نیست و حتی درجات روشنفکری شان را نیز افزایش می دهد.

رسانه سلطنتی انگلیس در ادامه، می افزاید؛ هفت سال پیش، کنگره آمریکا سپاه پاسداران ایران را یک سازمان تروریستی اعلام کرد... اما برخلاف سال ۲۰۰۷، این روزها ایران و آمریکا در عراق با یک دشمن مشترک رو به رو هستند: گروه سنی تندروی داعش که در پی سرنگون کردن دولت شیعه در بغداد است!

بی بی سی تصریح کرده است که علت وارد شدن سپاه به فهرست سیاه امریکا، اتهام حمایت از گروه هایی بود که در زمان اشغال عراق، به نظامیان امریکا حمله می کردند، اما این شبکه نیز، همانند دولتمردان امریکایی، توضیح نداده است که چرا خود کسانی که این حملات را انجام می دادند در فهرست تروریستی امریکا قرار نگرفتند؟

آنها اعضای حزب بعث و وفاداران به صدام بودند، که بیش از آنکه از امریکا منزجر باشند، از ایران، و بیشتر از آن، از شیعیان و مردمی که با رفتن صدام خوشحال شدند، تنفر دارند.

به فرض این که تصویب کنندگان قطعنامه ضد ایرانی سال 2007 امریکا نمی دانستند و یا تنها به دنبال بهانه ای برای تحریم سپاه بودند، اما نویسنده بی بی سی در سال 2014 باید بداند که ایران از چه گروه هایی در عراق حمایت می کرد و می کند. این موضوع، هرگز پوشیده و پنهان نبوده و نیست؛ ایران از مخالفان دیکتاتوری صدام و بویژه از شیعیان و شخصیت هایی که بطور خودکار و طبیعی با سرنگونی صدام به قدرت رسیدند حمایت می کرد و می کند.
از جمله شهید بزرگوار آیت الله حکیم که به دست همین تروریست های فرصت گرفته از امریکا به شهادت رسید.

و اتفاقا به همین دلیل، امریکا دریافت؛ بعثی ها نباید نابود شوند و روند حفاظت از آنها در برابر بازماندگان قربانیان جنایات آنها ادامه یافت و برای آن، طرح و برنامه ای سازماندهی شده اجرا شد.

* پارتیشن نرم
در سال 2006 و در زمانی که دولت جرج بوش از یک سو تحت فشارهای شدید داخلی و خارجی برای خروج از عراق بود و از سوی دیگر، سرزنش می شد که با صرف میلیاردها دلار هزینه، "عراق را در سینی نقره ای به ایران تقدیم کرده است" طرح پارتیشن نرم، برای جلوگیری از شکست کامل امریکا در عراق و به سامان رساندن پروژه عراق ارائه و به عنوان قانون در کنگره امریکا تصویب شد.

* بر اساس این طرح که لسلی گلب، رئیس سابق شورای روابط خارجی و جوزف بایدن، عضور سنا در ماه می 2006 آن را ارائه کردند؛ عراق می بایست به سه منطقه خودمختار کردنشین، شیعه نشین و سنی نشین، تحت نظر یک حکومت مرکزی در بغداد تقسیم شود.
 گلب به نمایندگان توضیح داد که:
* واشنگتن باید حامیان خارجی تندروهای سنی در عراق را به همکاری فرا بخواند و ضمن تعریف منافع مشترک، هزینه مالی و نیز هماهنگی ها و همکاری های بعدی را نیز بر دوش آنها بگذارد.

* فعلا شیعیان به طور طبیعی و با تکیه بر اکثریتی که دارند، حکومت را به دست می گیرند، اما سنی ها نمی خواهند پس از صدها سال تسلط بر عراق، قدرت را از دست بدهند و کردها نیز نمی خواهند استقلال 15 ساله خود را از دست بدهند.

* تازمانی که ارتش امریکا در عراق حضور دارد، شورش ها قوی نخواهد بود و امریکا موظف است با آنها مقابله کند. پس برای بزرگتر شدن امواج، باید ارتش را بازگردانیم. بخش اعظمی از پروژه را نیروهای افراطی منطقه انجام خواهند داد.

این طرح روز 4 مهر 1382 با اکثریت 75 رای در مقابل 23 رای منفی در کنگره به تصویب رسید و دولت امریکا ملزم به اجرای آن شد.
چهار ماه بعد، یعنی  در 10 ژانویه 2007، جورج بوش در سخنرانی تلویزیونی خود برای مردم آمریکا استراتژی جدیدی را اعلام کرد (1)  که مهمترین هدف آن مانعت از شکست کامل آمریکا در عراق بود. همزمان، کاخ سفید اقدام به انتشار رئوس و نکات مهم استراتژی جدید کرد (2):
* به صفر رساندن حملات علیه نیروهای آمریکایی.
* مقابله با نفوذ ایران در عرصه سیاسی عراق.
* کمرنگ‌تر کردن سیاست بعثی‌زدایی و بازگرداندن اقلیت‌های قومی و مذهبی به ویژه اعراب سنی به روند سیاسی در سطح محلی.
* تشکیل یک گروه تماس با کشورهای منطقه و سازمان ملل متحد، برای آماده کردن آنها جهت احترام گذاشتن به تقسیمات و مرزهای فدرالی عراق.

از آن پس، آنهایی که ابتدا با شلیک خمپاره و مسلسل و کاشتن مین و بمب، هرچند ماه یک بار، گاهی به سربازان و خودروهای ارتش امریکا حمله می کردند و هر روز زنان و کودکان و مغازه های شهروندان غیرنظامی عراق را به خاک و خون می کشیدند، رفته رفته سازماندهی شده و فقط به شخصیت ها و گروه های نزدیک به ایران و طبق معمول، به شهروندان غیرنظامی و غالبا شیعه حمله کردند.

دیگر حتی یک مورد حمله به سربازان، تاجران و دیپلمات های امریکایی صورت نگرفت و با جذب تکفیری هایی  که خود را منفجر می کردند، نطفه داعش بسته شد و افسران گارد ریاست جمهوری صدام، با تجربه ی هشت سال جنگ کلاسیک و دشوار با ایران، ارتش پارتیزانی خود را تشکیل دادند.

این گروه از همان ابتدا، هدفشان فقط و فقط ضربه زدن به دولت جدید عراق و پس گرفتن حکومت حزب بعث بود و به همین دلیل بود که در برابر خواسته حامیان خود؛ وهابی ها و سیا، برای اعزام نیرو به سوریه مقاومت کرد. اما یک سال بعد، با فشار حامیان عربی و غربی و نیز برای تقویت بدنه خود با جذب تکفیری های بیشتر، پا به میدان سوریه گذاشت و کلمه شام را نیز به نامش اضافه کرد و دولت اسلامی عراق و شام؛ داعش، متولد شد.

از آن پس سیل کمک های تسلیحاتی و مالی از مرزهای ترکیه و اردن به سوی آنها سرازیر شد، اما همان اختلاف هدف اولیه، یعنی آرزوی زنده کردن حکومت صدام در عراق و تضاد بنیادین و دیرینه فرماندهان نظامی داعش با سعودی ها، باعث اوج گرفتن اختلاف و تضادهای میان داعش و شاخه جدا شده اش، جبهه النصره، که تحت کنترل کامل سعودی ها در آمده بود، شد و گرگ ها و کفتارها در سوریه به جان هم افتادند.

روند ارسال کمک های بی انتها از مرزهای ترکیه و اردن برای داعش قطع شد، اما فرماندهان بعثی آنقدر تجربه داشتند که نیاز خود را با غارت کاروان های اهدایی به جبهه النصره و انبارهای آنها تامین کنند.

داعش آنچنان جسور بود که منتظر حرکت کامیون های ترکیه ای به سمت سوریه نمی ماند و با دست درازی به آنسوی مرز، محموله های سلاح و غذا را به چنگ می آورد.

در تمام این مدت، هیچ تعرضی از سوی غرب نسبت به داعش صورت نگرفت و حتی مقامات ترکیه ای که مرزبانانش به اشتباه کاروان کامیون های پشتیبانی از تکفیری های سوریه را متوقف کرده بودند، ضمن جریمه و مجازات مرزبانان، کامیون ها را دست نخورده به داعش تحویل دادند.

با شکست پروژه سرنگونی دولت سوریه، حامیان عرب تکفیری ها عصبانی تر شدند و فشار و درخواست از امریکا بیشتر شد. آنها که زمانی مقامات امریکایی را ملامت می کردند که شما دو دوستی عراق را در سینی نقره ای به ایران تقدیم کردید، تحمل ادامه حکومت با ثبات دولت جدید در عراق را نداشتند و تماشای برپایی مجدد انتخابات در این کشور و تکرار پیروزی شیعیان و اکثریت متنفر از تکفیری ها آزارشان می داد.

* چندماه پیش از انتخابات عراق، بندربن سلطان مقام رسمی خود به عنوان رئیس سازمان اطلاعاتی عربستان سعودی را رها کرد تا ماموریت خود در عملیات میدانی بخشی از پروژه پارتیشن نرم را انجام دهد.

برنامه ریزی برای این عملیات از حدود 6 ماه پیش در اتاق های جنگ سازمان های اطلاعاتی، امریکا، عربستان سعودی، قطر، ترکیه، فرانسه و انگلیس آغاز شده و هزینه 3 میلیارد دلاری آن به سرعت توسط سعودی ها تامین شد.

نشست های توجیهی متعددی در تعدادی از پایتخت های عربی، از جمله اردن، قطر و برخی از پایتخت های اروپایی بین نمایندگان جامعه اطلاعاتی عربستان سعودی و قطر و تعدادی از فرماندهان  داعش، بویژه افسران حزب بعث صدام و تعدادی از سیاستمداران عراقی، برگزار شد.

به آنها توضیح داده شد که این طرح نیاز به کار در دو جبهه دارد و نخستین بار است که یک پروژه در چنین سطحی در دو عرصه سیاسی و نظامی اجرا می شود.

در یکی از ملاقات های حضوری، افسران طراح این عملیات به پادشاه عربستان اطمینان داده بودند که با جداسازی مناطق شمالی و افزایش بمبگذاری ها و کشتارهای وسیع و پرتعداد، توجه غرب جلب شده و این پیام به آنها منتقل خواهد شد که استان های سنی نشین خواهان استقلال و استقرار حکومت دلخواه هستند و افکار عمومی جهان، این بخش از عراق را به عنوان منطقه ای جداگانه و متمایز با جنوب تصور خواهد کرد. به این ترتیب مقدمه برای پس گرفتن نیمی از عراق فراهم خواهد شد.

وقتی طرح به پادشاه عربستان و تعدادی از اعضای ارشد آل سعود عرضه شده و  توضیح داده می شود که با جدا شدن استان های سنی نشین، حکومت تکفیری ها تثبیت شده و پلت فرم برای اجرای عملیات های بیشتر در عراق و مشابه سازی در کشورهای دیگر ایجاد می شود، آنها به قدری هیجان زده و ذوق زده می شوند که بی معطلی دستور تامین اعتبار نامحدود مالی برای پشتیبانی و اجرای طرح را صادر می کنند.

تعدادی از فرماندهان داعش نیز به ملاقات پادشاه سعودی عبدالله بن عبدالعزیز، برده می شوند و همانجا دستور قرارگرفتن امکانات ارتش سعودی در خدمت افسران سابق حزب بعث و فرماندهان داعش صادر شده و بزودی گروه هایی از اعضای داعش برای آموزش به عربستان منتقل می شوند.

قطر، در این فرآیند، شبکه هایی برای استخدام جنگجویان جدید از کشورهای عربی بویژه مغرب و تامین و انتقال تسلیحات و تجهیزات از مسیر ترکیه و کردستان عراق را راه اندازی می کند.

در سپیده دم پنجشنبه 15 خرداد، تهاجم به سامرا آغاز می شود تا با تصرف آن، مرز مناطق شیعه نشین و سنی نشین عراق، مشخص شده و خط اول جنگ داخلی در عراق، همین مرز باشد و به سرعت، دست دولت و ارتش از نیمه شمالی عراق کوتاه شود.
اما با مقاومت مردمی و حضور به موقع یگان طلایی، سامرا خیلی زود پس گرفته شده و تعیین مرز میان دو جبهه فرضی، با شکست مواجه می شود. اما روز بعد، افسران بعثی دستور حمله به موصل را صادر می کنند تا ضمن جلب توجه رسانه ها، پایگاه مهمی در کشور فرضی خود به دست آورند.
آنها امیدوارند با حمله های پارتیزانی به نقاط مختلف عراق، حتی شهرک های حاشیه بغداد، حضور خود در نیمه شمالی را القا کرده و خود را مسلط بر نیمی از عراق نشان دهند.
همزمان با این حمله ها، رسانه های عربی و غربی، با انتشار نقشه هایی از عراق، منطقه تحت تسلط "جنگجویان سنی" را بر اساس همان حملات پارتیزانی و حضور موقتی تروریست های داعش، منتشر کرده و کشور جدیدی را به ذهن مخاطب القا می کنند.

رسانه های صهیونیستی با انتشار نقشه ای، بزرگتر از آرزوهای بعثی ها، در متنی پرهیجان از پیشروی داعش، ادعا می کند آنها اکنون سرزمینی به اندازه پرتغال را در اختیار دارند.
بی بی سی، الریاض سعودی و الجزیره نیز نقشه عراق را در حالی که به سه قسمت تقسیم شده منتشر می کنند و از سرعت حیرت انگیز داعش در پیشروی می گویند. آنها به شکل هدفمندی، اشاره ای به مدت حضور تروریست ها در مناطق مختلف عراق نمی کنند و به محض درگیری در یک منطقه و شلیک چند موشک به یک شهر، آنجا را به مناطق تحت سلطه داعش اضافه می کنند.

واکنش امریکا:
واکنش امریکا به حوادث اخیر عراق، از 7 سال پیش آماده شده بود.
بر همین اساس، روز 14 ژوئن، در شرایطی که نیروهای داعش هنوز وارد موصل نشده  و رسانه های داعش، هنوز اعلام پیروزی نکرده بودند، مرکز مطالعات جنگ امریکا به رئیس جمهور اعلام کرد؛ " ISIS دیگر صرفا یک سازمان تروریستی نیست. بلکه یک نیروی متعارف نظامی است که دارای زمین است و همانطور که ادعا می کند، می تواند دولت تشکیل دهد."

در این گزارش توضیح داده شده که " اگرچه نیروهای ISIS ترکیبی از عناصر تندرو و متعصب هستند، اما هدایت آنها در دست یک گروه نظامی مدرن و منظم، با انگیزه ها و اهداف سیاسی و ارضی بسیار قوی و مشخص است و قصد دارند دولتی در میان دولت عراق برای مناطق سنی نشین تشکیل دهند."

عملکرد و اظهارات مقامات امریکایی از همان روز نخست حمله داعش به موصل، به گونه ای محافظه کارانه در قبال تروریست ها و تند و تیز علیه دولت نوری مالکی بود که مایک ویتنی، نویسنده و تحلیلگر پایگاه تحلیلی کانترپانچ، تاکید کرد: "اوباما هرگز ارتش ایالات متحده را برای مبارزه با عناصر تندرو در عراق اعزام نخواهد کرد."

خیلی زود، مرحله بعدی پارتیشن نرم، برای فشار آوردن به دولت قانونی عراق آغاز شد و امریکا آشکارا خواهان کنار رفتن مالکی با هدف از میان برداشتن دولت مرکزی عراق شد.

امریکا به این روند ادامه خواهد داد و همراه با متحدانش، که دیگر از لفظ تروریست برای داعش استفاده نمی کنند و آنها را شبه نظامیان سنی عراق می نامند، خواستار عدم دخالت نظامی علیه داعش و حل و فصل موضوع با مذاکره و توافق و تقسیم قدرت در عراق خواهد شد.

نقطه تقابل:
تقسیم عراق و سپردن بخشی از این کشور به آنها، یعنی ناامنی دائمی مرزها و تهدید امنیت داخلی ایران از سوی تکفیری ها و بازماندگان حزب بعث صدام.
طبیعی است که ایران هرگز اجازه نزدیک شدن تروریست ها به مرزهای خود را نخواهد داد و با نفوذ حرامیان تکفیری به شهرهای مرزی خود مقابله خواهد کرد.