به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، دوباره محرم فرا رسید، ماه عزا و غصه، ماه شور و شعور حسینی و باز دل‌های عاشقان همه کربلایی شده‌اند و آسمان چشم‌های بی قرار بارانی است و باز در سراسر کره خاکی نام و یاد امام حسین(ع) جاری است، «محرم آمد و دل‌ها غمین شد، غم و عشق و بلا با هم عجین شد».

محرم امسال اما با سال‌های دیگر متفاوت است و مردم ایران دو دهه زودتر سیاه پوشیده‌اند، شاید بتوان گفت امسال ایرانی‌ها بیشتر از هر سال غصه‌ها و داغ‌های کربلا را درک کردند، چون خود نیز عزادار شدند.

آری فاجعه منا و شهادت شمار بسیاری از حاجیان مسلمان داغی بر دل‌ها گذاشت، آنها همچون مولایشان امام حسین(ع) با لب تشنه به شهادت رسیدند، آنها نیز سفر حجشان نیمه تمام ماند و حاجیانی که رفتند، کودکان و دختران سه ساله‌ای که با غم یتیمی نازدانه امام حسین(ع) هم درد شدند.

محرم با غمی سنگین‌تر از هر سال آغاز شد و شهر دوباره به سیاهی و غصه فرورفت ولی عمیق‌تر از همیشه، دوباره عاشقان و محبان اهل‌بیت(ع) پیراهن‌های مشکی را بر تن کردند و همه در سوگ عزای سید و سالار شهیدان گریستند، دسته‌جات و هیئت‌های عزاداری با شور وصف نشدنی نوحه‌خوانی و سینه‌زنی می‌کنند و در و دیوار شهرها نیز همرنگ این ماتم شده‌اند.

روزهای پاییزی سرد و آسمان ابری مشهد بر سنگینی و اندوه حال و هوای روز عاشورا در حرم رضوی افزوده و گویی این روزها، ماه و خورشید و فلک در کارند تا حزن و اندوه محرم را دوچندان کند، تا عاشورای حسینی با شکوه‌تر از هر سال برگزار شود.

پرچم گنبد ثامن‌الحجج(ع) نیز به نشانه اقامه عزای جد بزرگوارشان حضرت امام حسین(ع) سیاه‌پوش شده است، تمام رواق‌ها و صحن‌های حرم با کتیبه‌های سیاهی که شعر معروف محتشم کاشانی «باز این چه شورش است که در خلق عالم است/باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»، بر آنها نوشته شده بود، سیاه‌پوش است و مداحان اهل بیت(ع) با سوز و گداز ذکر مصیبت می‌کنند.

از دیروز سیل کاروان‌های عزادار از شهرهای دور و نزدیک برای برگزاری تاسوعا و عاشورای حسینی به سوی حرم امام رضا(ع) شدت گرفته است و تمام محبان سرور و سالار شهیدان امام حسین(ع) با دل‌های غمین و چشم‌های خیس از اشک ماتم به مشهد آمدند تا خدمت ولی نعمتشان، حضرت رضا(ع) عرض تسلیت کنند و در جوار ایشان در سوگ واقعه تاریخی و ماندگار عاشورا اقامه عزا کنند.

آری تمام عاشقان، دیشب و در شب عاشورای حسینی در حرم رضوی در لابه‌لای گریه و اندوه، بر مظلومیت حضرت ثارالله(ع)، از  مولایشان خواستند تا در عاشورای زندگی، میدان نبرد را خالی نکنند و همیشه راه عاشوراییان کربلا را ادامه دهند، از آقا خواستند تا همچون «حرّ» مورد نگاه مهربانانه حضرت قرار گیرند و هرگز دستشان از در خانه اهل بیت(ع) کوتاه نشود و تا قیام فرزند بزرگوارشان حضرت حجت(ع) ولایت‌مدار و پا به رکاب ایشان باقی بمانند.

شماری از محبان و عزاداران سیدالشهداء(ع)، شب عاشورا را در حریم امن بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) با خواندن زیارت عاشورا و اشک و ناله در غم عظمای شهادت مظلومانه امام حسین(ع)، اهل‌بیت(ع) و یارانشان احیا گرفتند، درحالی که به پهنای صورت اشک می‌ریختند، این دوبیتی را زمزمه می‌کردند «امشبی را شه دین در حرمش مهمان است/ ظهر فردا بدنش زیر سم اسبان است/ مکن ای صبح طلوع/ مکن ای صبح طلوع».

امروز شنبه دهم محرم‌الحرام سال 1427 قمری است و اگرچه بیش از هزار و 400 سال از عاشورای سال 61 قمری گذشته است، ولی هر سال اقامه عزای سیدالشهدا(ع) و واقعه جانگداز و خونین کربلا باشکوه و عظمتی دوچندان در بسیاری از کشورهای مسلمان‌نشین برگزار می‌شود، به گونه‌ای که گویی همین تازگی بود؛ صحرای کربلا دریایی از خون شده بود و نیز اگر با دقت بیشتری به صداها گوش کنی! هنوز ناله‌های دردانه امام حسین(ع) و صدای هق‌هق گریه‌های شبانه حضرت زینب کبری(س) به گوش می‌رسد و انگار هنوز هم صدای لالایی حضرت رباب می‌آید «لالایی خزون نیاد، حرمله با کمون نیاد/ آتیش به جونمون بسه، آتیش به خیمه مون نیاد».

هیئات عزاداری در تمام خیابان‌ها به سمت حرم رضوی در حال حرکت هستند، زنجیرها یک ریز بالا می‌روند و بر سر و دوش سوگواران فرود می‌آیند، طبل و سنج پشت سر هم بی‌وقفه می‌کوبند و صدایشان دل آدم را از جا می‌کند.

کسانی در میان انبوه گریه‌های بی‌امان داغداران حسینی، گلاب آمیخته با تربت کربلا را بر سر جمعیت می‌ریزند، انگار این سوگواران، چشم‌ به‌ راه چنین بارش مطهری بودند.

همزمان با طلوع سرخ روز عاشورا، دسته‌جات عزاداری یکی یکی و در حالی که همه سیاه پوشیدند و پرچم‌های خوش رنگ و زیبای مزین به نام ائمه(ع) را بردست دارند پس از خواندن اذن دخول، برای عرض ارادت و تسلیت به پیشگاه قطب عالم امکان، حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) وارد حرم می‌شوند و همگی با نوای غم بار نوحه‌خوانی اباعبدالله(ع) بر سینه می‌زنند و سیل اشک غصه و اندوه مجال همراهی با مداح را نمی‌دهد و از میان انبوه جمعیت عزادار اهل بیت(ع) فقط ذکر «حسین جان! حسین جان!» که با نوای هق‌هق همراه است تا عرش بالا می‌رود.

تمام ملائک و عرشیان به حال زمینیان غبطه می‌خورند که از نعمت اشک بر امام حسین(ع) برخوردارند و فوج فوج بر روی زمین می‌آیند و این دانه‌های متبلور شده از غم جان سوز سیدالشهداء را به تبرک با خود به عرش اعلا می‌برند؛ در زمینه ثواب و فضیلت گریه بر امام حسین(ع) در روایات تأکید شده است، «همه چشم‌ها در سخت‌ترین مراحل روز رستاخیز گریانند، مگر چشمی که بر حسین(ع) گریه کند، چنین چشمی با صاحبش خندان و به نعمت‌های پرارزش بهشت شادمان و بشارت داده می‌شود».

عزادار حقیقی این روز حزن انگیز، فرزند بزرگوار امام حسین(ع)، حضرت ولیعصر(عج) هستند که بدون شک در چنین روزی در حرم مطهر رضوی حضور می‌یابند و همراه با داغداران و عزادارن جد مظلومشان حضرت اباعبدالله(ع) بر این مصیبت عظیم گریه و ناله می‌کنند، پس عرض ارادت می‌کنیم به ساحت این امام همام و می‌گوییم «آجرک الله یا صاحب الزمان(عج) فی مصیبت جدک».

...............................

گزارش از زهرا همتی

..............................

انتهای پیام/3138/ت40/پو3002