ورزشی جماران؛ امیررضا احمدی- شاید اگر سال ها پیش کسی از حضور مالکان متمول عربی در تیم های بزرگ فوتبال دنیا همچون آرسنال، منچسترسیتی و... سخن می گفت، یا حتی ادعا می کرد روزی قطر در همسایگی خودمان قرار است میزبان بزرگ ترین فستیوال فوتبالی دنیا یعنی جام جهانی شود، با خنده حضار همراه می شد. حالا اما پس از مدتی کوتاه رویاهای بزرگ کشورهای عربی از جمله قطر و امارات در حال تیک خوردن است و آن ها سوار بر شانه های فوتبال و نشسته بر صندلی های این سفینه، کشور خود را به دنیا معرفی می کنند و قابلیت هایشان را به رخ می کشند.

طی روزهای گذشته پپ گواردیولا، سرمربی منچسترسیتی قرارداد خود را برای دو سال دیگر با این باشگاه تمدید کرد تا برای اولین بار در تاریخ دوران مربی گری اش، در یک باشگاه برای مدت 11 سال حضور داشته باشد. نابغه مربی گری دنیا بعد از این اقدام، در گفت و گویی مفصل از دلایل ماندنش در بخش آبی رنگ شهر منچستر گفت و یکی از فاکتورهای اصلی و موثر در تمدید قراردادش را مدیریت خوب باشگاه، سطوح مدیریتی منظم، سلسله روال مدیریتی درست و نهایتا تعامل خوبی دانست که با یک نظم اصولی در سطوح بالای مدیریتی باشگاه به ریاست خلدون مبارک در حال فعالیت است.

شاید خیلی ها گارد بگیرند، گروهی باور نداشته باشند و گروهی همه چیز را حاصل جوشش سکوهای نفتی کشورهای حاشیه خلیج فارس بدانند و ناشی از دلارهای باد آورده، اما نکته مهم این جاست که آن ها، سال هاست با یک چشم انداز روشن در حال ارتقای سطوح مدیریتی و افق های اقتصادی کشورشان هستند و چه زمینی بهتر از زمین فوتبال؟ حوزه ای که بعد از بانکداری و بیمه، سومین صنعت پول ساز در دنیاست و حالا به مدد چنین کشورهایی آمده است.

کسانی که مستند «منچسترسیتی؛ همه یا هیچ» را دیده‌اند، حتماً در کنار نقش پپ گواردیولا، رفتار و گفتار حرفه‌ای خلدون مبارک مدیرعامل باشگاه هم آنها را غافلگیر کرده است. او نه صرفاً یک عابربانک و شیخ دست به جیب، بلکه شخصیتی باهوش، مسلط، آشنا به فضای کسب و کار اروپا و دارای چشم‌انداز تصویر می‌شود. به همین دلیل خلاصه کردن همه چیز در ثروت و نفت و گاز، به خطا رفتن است. آنها برای این کار، مدیران بین‌المللی هم تربیت کرده‌اند. به جای نیش و کنایه زدن به آنها یادمان نرود که چه جنگ بی‌حاصلی در فدراسیون فوتبال خودمان برپاست.

درست در نقطه مقابل اما فدراسیون فوتبال ایران این روزها شاید در ضعیف ترین حالت خود به سر می برد؛ مشکلات زیرساختی، نبود ساده ترین امکانات مانند کمک داور ویدیویی، مشکلات ریز و درشت تیم ملی، ناتوانی در مرمت ورزشگاهی همچون ورزشگاه آزادی و... نشان می دهد در فاصله ای اندک، تفاوتی کهکشانی میان فوتبال ایران و سایر کشور ها از جمله کشورهای همسایه در حوزه خلیج فارس ایجاد شده که حالا گروهی بر باشگاه هایی همچون منچسترسیتی، آرسنال و... ریاست می کنند و میزبان جام جهانی می شوند، اما کمی این طرف تر، فوتبال ایران هنوز درگیر حواشی مدیریتی و کلیشه هایی همچون نسل طلایی است تا مشخص شود همچنان فرسنگ ها فاصله بین این ورزش در ایران و دنیا وجود دارد. به قول علی پروین که می گفت: «فوتبال آسیا با جت پیشرفت می کند، فوتبال ایران با موتور گازی»!