به گزارش خبرنگار جماران، سیزدهم آبان ماه سال 1343 بود که رژیم شاه، سخنرانی امام خمینی (س) علیه کاپیتولاسیون را دستاویزی قرار داد تا ایشان را تبعید کرده تا با دور کردنشان از مرکز توجه مردم، هم مبارزه و نهضت ایشان را سر به نیست کند، هم چشمه محبتشان را در دل ها بخشکاند غافل از اینکه خطایی بزرگ را رقم زد. با اینکه این مهم اتفاق افتاد باز هم رژیم کوتاه بیا نبود که نبود. بعدها امام را به عراق تبعید کرد و باز هم آرام نگرفت و هر روز بهانه ای برای خود می تراشید تا به گونه ای زهرش را بریزد، رژیم نه تنها از امام می ترسید که هر چه رنگ و بویی از ایشان داشت هم آن را به وحشت می انداخت. نام ایشان، عکس شان و حتی خانه ای که در آن زندگی می کردند نیز؛ همین بود که دستور حمله به مدارس فیضیه، خان، دارالشفا را صادر کرد تا اگر عکسی از امام در آنها پیدا شد با خود ببرند. مراسم تعزیه ای را هم که در خانه امام برگزار می شد تعطیل کرد و سرانجام در ساعت ده روز بیست و دوم آبان ماه سال 46 مطابق نهم شعبان سال 1387 قمری بود که ساواک در حمله ای به منزل امام در قم، کلیه اسناد تاریخی مانند نامه ها و گزارش هایی که مقامات ارتشی خطاب به ایشان نوشته بودند، دست نویس نامه های صادرشده از طرف امام، عکس های تاریخی که با مردم و به مناسبت رویدادهای مختلف تاریخی انداخته بودند، اسامی افرادی که وجوهات را به امام می رساندند و نماینده ایشان در این امر بودند را با خود بردند. آنها به این هم بسنده نکردند کتابخانه ای را به تازگی با عنوان «ولی عصر» تاسیس کرده بودند و هزاران جلد کتاب در آن بود مهر و موم کردند و در خانه امام را هم بستند. اما هیچ یک از این کارها نور امام را نه تنها خاموش نکرد که بیشتر و بیشتر گستراند.
روزی که کتابخانه‌ای بزرگ به غارت رفت
بیست و دوم آبان ماه سال 46 بود که یورش نیروهای ساواک، این بار کتابخانه و کتاب هایش را هم بی نصیب نگذاشت.
صاحب‌خبر -
انتهای پیام
∎